Farah:
Daar ben ik dan, uit met een man. Een man die de rekening kon betalen. En die aandacht trok als hij binnenkwam. Alle ogen op hem gericht. Toch voelde het vreemd. Het voelt raar en verkeerd. Het voelt alsof ik opnieuw begin. En ontdekte hoe het eigenlijk zou moeten zijn. Ik dacht af en toe aan Younes. Soms met liefde en soms met woede. Vooral toen ik opkeek zag ik hem staan. Dat hij in een verdomde keuken van een restaurant stond af te wassen. Al dat geld dat ik verspild heb om hem, en toch staat hij in een keuken. Ik werd weer boos. Ik wil mijn fucking €1.243.908.07 terug. En dat is als hij me elke cent terug betaalt. En de helft van de rekeningen van alle jaren. Het lijkt erop dat hij veel moet afwassen om me terug te betalen. Teringzooi, ik moet het maar hiermee doen totdat we definitief zijn gescheiden.
"Sorry dat ik zo laat ben". Zegt Younes en hij loopt naar binnen. Hij kijkt om zich heen. "De hele familie doet mee zie ik". Karima kijkt hem scheef aan. "Ze wilde ons erbij hebben". Zegt ze. "Is uw advocaat aanwezig meneer Massoudi?". Vraagt de rechter. "Die hoef ik niet". Zegt hij. "Dat zou ik ook zeggen als ik afwasser was". Zegt Karima gemeen. "Mevrouw u bent hier een gast, gedraag u". Zegt de rechter tegen Karima. Ze verontschuldigt zich en ze gaat recht zitten. "Farah weet je zeker dat je dit wilt doen?". Vraagt Younes me. "Ik hou nog steeds verdomd veel van je". Zegt hij. "We zijn bereid je de auto en je kleren te laten houden". Zegt mijn advocaat. Hij schud zijn hoofd. "Nee nee hou t maar. Hou alles maar, ik hoef niets. Ik wil dit zeggen en dan ben ik klaar". Hij schraapt zijn keel. "Farah, het spijt me dat ik niet degene kon zijn die je nodig had. Ik heb je nooit bedrogen nadat ik zag wat het met je deed. Door jou weet ik nu voor het eerst in mijn leven wat liefde is. Ik kan eerlijk zeggen met heel mijn hart dat ik van je hou. Ik zal altijd van je houden. Het spijt me". Ik veeg een paar tranen weg. "Alsjeblieft kijk me aan". Ik zie dat hij zich sterk probeert te houden en zijn tranen bedwingt. Hij twijfelt maar toch tekent hij de echtscheiding. Hij doet de deur open en hij loopt weg.
Karima staat op. "Nou, je hoeft die klootzak tenminste niet iets terug te geven.
