Lavin Çiçeği

🌸Giriş☁️

Medya: Özdemir Asaf_ Lavinia.

☁️ 🌸 ☁️

"Hastayı kaybediyoruz!"

Ölmek kolaydı aslında. Asıl zor olan; Yaşamak. Ve ben yaşamaya çalıştıkça, hayatım elimden kayıp gidiyordu. Ne kadar çok istesem de olmuyordu, bazen olmayacak bir şeyi olması için ısrar etmemeliydik. Bize yazılan kadere boyun eğmeliydik. Belki en iyisi böyleydi...

"Elektroşoku hazırlayın, çabuk!"

Göz kapaklarımdan firar eden göz yaşlar, etrafı bulanıklaştırsa bile koşuyordum, durmadan nefes dahi almadan koşuyordum.

Gerçekler, bu olsa bile can acıtıyordu. Yanmak neymiş hissediyordum. Cayır cayır hemde...

Böyle olmamalıydı. Yirmi yıllık hayatımda yapmadığım, yaşamadığım onca şey varken hayallerim, hayatım içine girdiğim yolda çıkmaz sokağa girdim.

Ve çıkış yönünü kaybettim...

"Bir, iki, üç!" Vücudumun hızla yukarı kalkıp, indiğini hissediyordum. "Lavin çiçeği... Ne olur dayan, yalvarırım dayan." Kulağımın dibinde, Bulut'un sesini hissediyordum, aynı zaman da kalp atışlarımın yavaşladığını da. Rüya ile gerçeklik arasında kalmıştım.

"Lavin çiçeği?" Arkamdaki sesle koşmayı bırakıp, ayaklarımın bana ihanet etmesiyle yere çöktüm. Koşmaktan hızlanan nefesimi dizginlemek için sıkıca gözlerimi yumdum. Arkamdaki bedeni görmezden gelmeye çalıştım, fakat ne kadar başarılı oldum orası tartışılır.

"Nereye gidiyorsun Lavin çiçeği?"

Aniden vücudumu, kalbimi titreten adama döndüm.

Eğer öleceksem mavilerinde ölmeyi yeğlerdim.

Gözleri mezar olsa bana. Onda yok olsam, ama olmuyordu. Acım bana mezar olmuştu. Ve ben o gözlere bakamadan ölüyordum.

"Bulut?" Dudaklarımdan dökülen tek sözcük ismi olmuştu.

''Git...'' Benim gibi yere diz çöküp yüzümü avuçladı. Sıcacık elleri yüzümde hayat buldu. Gözlerin, ellerin, her şeyin bana ev olmuştu. Ama ben o eve giremiyordum. Elini tutamıyordum.

''Gidemem Lavin... İnan gidemem. Her şeyi yaparım ama senden gitmemi bekleme. Kalbime işlemişken, gözlerim her yerde seni ararken, ne yazık ki gidemem.''

Bir adam sevdim; ömrümü ömrüne kattığım, bana nefes, hayat veren bir adam...

Her şeyimi onunla yaşamak istediğim, bir adam sevdim...

Gözleri doldu, gözlerim feryat etti.

Nefes aldı, nefesimi kaybettim...

"Hadi, hadi! Uyan Lavin Çiçeği. Bulut'un, sensiz nefes alamaz unuttun mu?" Hareket edemiyordum, nefesim gidiyor diyemedim. Ben ölüyorum diyemedim. Gözlerimden bir damla yaşın akıp, dudaklarıma konduğunu hissettim.

''Bırakma bizi Lavin. Yapmadığımız, yapamadığımız onca şey varken, gidecek misin? Bizi her şeyi bırakıp nereye gidiyorsun?''

Ellerim istemsizce ellerine kaydı.

''Ölüyorum ben Bulut ölüyorum... Sana aşık olan kalbim duruyor, seni gördüğümde tuttuğum nefesim tükeniyor, gülüşünü izlemeye doyamadığım ben ömrüm gidiyor. Elini tutmaya çekindiğim adamın, yüzüne bakmak bile zor geliyor.''

Dudağı titredi, kalbi işlevini kaybetti.
Oysa benim kalbim çoktan durmuştu.

''Yolun sonuna geldim. Beni başka bir limana çevirdin, bir gün sonunun gelmeyeceğini bilmeden... Ve şimdi yolun sonuna geldik.''

Gözleri hüzünle doldu... Gözlerine aşık olduğum adamın gözleri doldu.

"LAVİN!"

''Sevmek, kelimesini seninle öğrendim Bulut. Umudu her şeyi bana sen öğretin. Ama sonu değiştiremeyiz, durduramayız. eğer benim sonumda öl-''

Konuşmama müsaade etmeden, eliyle ağzımı kapattı. Gözlerim öylece gözlerinde kaldı. Kahvelerim, mavi denizinde boğuldu.

''Evet sonu değiştiremeyiz belki ama başka bir sonu yazmakta bizim elimizde, Lavin çiçeği... Bu yüzden ben Bulut Karaca sana sözüm olsun ki, kendi kaderimizi ben değiştireceğim. Başka bir son yaratacağım bize.''

"Hastayı kaybettik..."

☁️ 🌸 ☁️

Eveeeet. Lavin çiçeği geri döndü. Hemde bütün fırtınasıyla beraber!
Sekiz ayın sonunda geri döndüler.

Birinci bölüm iki hafta sonra pazartesi günü, yenilenmiş şekilde gelecek.

Bütün umutlarınızın çoğalması dileğiyle görüşürüz. 👋💕

22.04.2020... 🌼🌼🌼

İlk yayınlama tarihi: 26.05.2019