2017↠ l.h (Türkçe)

vi

Bu karanlık hücreye getirildiğimden bu yana bir yıl geçmiş gibi hissettim , muhtemelen bir ay olmasına rağmen. Adam şimdi sadece küflü ekmek ve su attı öyleyse ölemeyecektim. Garip , yaralarımın çoğu geçmişti  ve odanın diğer tarafında minik dikdörtgen pencereye doğru yürümeyi bile başardım ve zaferle durdum.Boş sokağı görebiliyordum ve "odamı" işgal eden güneş ışınlarını hissediyordum.Güneş bana umut veren tek şeydi. Umut , belki bir gün , kaçmayı denerdim.

+

"Ne hakkında düşünüyorsun?"Alicia sordu çünkü geldiğimizden beri otobüs istasyonunun önünde donup kalmıştım.

"Beni tanımazlarsa ? Ya beni geri istemezlerse?" aklımdan çıkmayan düşüncelerim ağzımdan kaçtı. Kafamda dolanan çok daha fazla soru vardı : Ya bensiz yaşamayı öğrendilerse ? Nasıl göründüğümü bile hatırlamıyorlarsa ? Farzedelim her umut belirtisinde vazgeçtilerse ? Ya öyleyse.

Alicia gülmesini tutamadı ve ona gücenmişçe baktım. Herhangi bir şaka yapmamıştım."Luke böyle düşünmemelisin. Bu insanlar senin ailen , arkadaşların. Onların seni tanımamasının hiçbir yolu yok." sırtımı okşadı ve ileri yürümem için hafifçe itekledi.

O haklıydı değil mi?

"Şimdi geri döndüğüne göre parti yada onun gibi bir şey planlıyor muyuz? çünkü davet edilen ilk kişi olmalıyım." beni rahatsız eden konuyu değiştirdi. Alicia türünün tek örneğiydi.

"Muhtemelen küçük bir kalabalık olacak.Etrafta çok kişi istemiyorum." boşboğaz soru soran insan orduları tarafından çevrili olma havamda değildim. "Ah ama sen de orada olacaksın." hızlıca ekledim ve memnunca gülümsedi.

"Teşekkür ederim." yine sessizlik düşüncelerimizle kaplandı , o konuşana kadar "Peki ya 5 Second of summer ?" 

"Ne hakkında?" bir köşeyi döndük ve yürümeye devam ettik , yolculuk sonsuz gibiydi.

"Tekrar bir grup olacak mısınız?" sesi umutlu geliyordu.

İç çektim ve Sydney'in bulutlu gökyüzüne baktım."Bu sadece benim kararım değil ama bir dakika için bile olsa hayallerimi yeniden yaşamak isterdim."

O cevap vermedi bunun yerine ihtişamlı bir metal kapının önünde durdu.