Σαν μυθιστόρημα

Κεφάλαιο 9ο

   Η μέρα ήταν ζεστή, λίγο παραπάνω από τις προηγούμενες. Το t-shirt είχε κολλήσει πάνω στο σώμα του και τα χέρια του ήταν ιδρωμένα. Ίσως όμως να μην ήταν μόνο από τη ζέστη, ήταν εσωτερική η έξαψή του. Κοίταξε το μεγάλο κτήριο απ' έξω, είχε να μπει μέσα σχεδόν δυο μήνες όμως του είχε φανεί αιώνας. Του είχε λείψει η μυρωδιά των βιβλίων και η ησυχία που επικρατούσε μέσα στη βιβλιοθήκη. Μπήκε μέσα με γρήγορα βήματα και σταμάτησε μόνο όταν έφτασε στην αγαπημένη του αίθουσα.

   Ήταν εκεί. Βυθισμένη πάλι σε ένα από τα χιλιάδες βιβλία της βιβλιοθήκης, χαμένη στις περιπέτειες του πρωταγωνιστή. Ήταν εκεί, πάντα μόνη. Την κοίταξε για λίγο διστακτικά. Όμως δεν ήταν ώρα για δισταγμούς, δεν ήταν ώρα να δειλιάσει. Πλησίασε αργά, σχεδόν αθόρυβα, και έκατσε δίπλα της στο μεγάλο τραπέζι.

   Η κοπέλα φάνηκε να τρόμαξε μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία του. Ο Αχιλλέας συνέχισε να την κοιτάει και να της χαμογελάει, όταν κατάλαβε ότι ήταν ώρα να μιλήσει.

-"Την προηγούμενη φορά μου αρνήθηκες έναν καφέ, τώρα όμως;¨

-"Νομίζω ότι και πάλι θα σου αρνηθώ." του απάντησε η Μυρτώ κάπως μελαγχολικά.

-"Μυρτώ, θέλω τόσο πολύ να σε γνωρίσω καλύτερα, γιατί δεν μ' αφήνεις;"

-"Δεν έχει να κάνει με εσένα Αχιλλέα, ίσα ίσα που μου φαίνεσαι καλό παιδί. Όμως εγώ προτιμώ να είμαι μόνη μου και σίγουρα δεν θα είμαι η καλύτερη παρέα γι' αυτόν τον καφέ."

-"Ωραία, τότε ας μην πάμε για καφέ. Ας γνωριστούμε εδώ και αν συνεχίζεις να θέλεις να μείνεις μόνη σου θα σε αφήσω. Σύμφωνοι;" την ρώτησε ο Αχιλλέας χωρίς να σταματήσει να επιμένει και χωρίς να χάσει το κουράγιο του. Της χαμογέλασε και ένιωσε μια τεράστια ανακούφιση όταν την είδε να του χαμογελάει κι εκείνη.

-"Οκ λοιπόν, τι θέλεις να μάθεις;" τον ρώτησε η Μυρτώ με το χαμόγελο ακόμη χαραγμένο στα χείλη της.

-"Τα πάντα. Καταρχάς, σπουδάζεις;"

-"Ναι, είμαι πρωτοετής στη Φιλοσοφική. Εσύ;"

-"Κι εγώ είμαι στο Φυσικό." Ακολούθησε μια μικρή παύση και μια στιγμή αμηχανίας. Τότε ο Αχιλλέας μάζεψε όλο το κουράγιο του και ρώτησε: "Γιατί είσαι τόσο μελαγχολική;"