Naenia

❇1

Bu bölümü @atirik 'e ithaf ediyorum. Beni yazmaya teşvik eden, yazdıklarımı okuyup bana sözleriyle güven veren ve bu yazıları buraya koymamda etkili olan en önemli kişidir. Ne zaman koymaktan vazgeçsem yanımda oldu ve bana güç verdi. Bu hikaye birkaç aydır buraya koyulmaya çalışılıp benim bilmem kaçıncı vazgeçmem sonucu koyulamıyordu. Fakat gecenin bir yarısı verdiği gazla beraber hikayenin tanıtım bölümü wattpad'de yerini aldı. Teşekkürler At Hanım :)❤

Korkuyorum...

Duy çığlıklarımı.

Bul nerede olduğumu.

Kurtar beni Yabancı.

Kim olduğun önemli değil.

Ben sadece karanlıktan korkuyorum...

.....

Bu durumda nasıl böylesine gülebiliyordum bilmiyorum. Fakat bir gülme krizi bedenimi ele geçirmişti. Belki de psikolojim bozulmuştu, kim bilir?

"Neye gülüyorsun?"

Ah evet... Tanıştırmama izin verin. Kendisi beni nedenini bilmediğim bir şey için sorgulan kim olduğunu bilmediğim birisi. Bence çok güzel bir tanışma oldu bu.

"Söyle." Ne ara yanıma yaklaşmıştı bilmiyorum fakat kahkaha krizimi anında durdurmuştu.

"Ben sadece güldüğüme gülüyordum..." dedim kısık sesimle. Vücuduma yayılan korku kendisini bu şekilde ortaya çıkarmıştı işte.

Kızdığını derin nefes alış verişlerinden anlamıştım. "Seni neden burada tutuyoruz biliyor musun aptal sarışın?"

Biliyor muydum? Bilmiyordum.

"Hayır." sözümü bitirdiğim anda kükremeye başladı.

"Beni deli ediyorsun! DELİ EDİYORSUN!"

Odadaki birkaç şeyin üzerime atıldığına bahse girerim. Yanımdan geçen maddelerin esintisini hissedemeyecek ve sesini duyamayacak kadar aciz birisi değilim.

Duvara çarpıp birkaç parçası yüzüme sıçrayan ne olduğunu bilmediğim madde odanın içerisinde bir yankı oluşturmuş ve bende de hemen oracıkta küçülüp duvar kenarına sinme isteği uyandırmıştı.

Kapının çarpma sesiyle tuttuğum nefesimi bıraktım.

Ve gözümde canlanan anıların zihnimi yeniden ele geçirmesine izin verdim.

...

Rengi yeşilden kahverengine dönmüş olan çimlerin üzerine hızlıca oturdum. Önümdeki adam zar zor nefesler alıyor, hemen yattığı yerde oluşmuş kan gölüne ve başından, kolundan akan kanlara rağmen yine de kalkabileceğine inanıyordu. Ben de inanıyordum.

Zorlukla mırıltıya benzer bir ses tonuyla "Kurtar beni." dedi.

O an tüm damarlarımda dolaşan kanın çekildiğini hissettim. Cebimdeki bıçağın altın kabzasından tutup çıkardım. Üzerindeki sedef işlemelerin yeniden parladığını gördüm. Naenia hazırdı.

Naenia'yı elimin üzerinde gezdirdim ve "Pura Sanguinem" diyerek avucumun içine Naenia'nın ucuyla bir kesik açtım. Yara benim canımı acıtmıyordu. Acıtması olanaksızdı. Ben istemedikçe kimsenin canını yakamazdı.

Naenia'nın üzerindeki işlemeler parlak kırmızı sıvıyla doldu. Şimdi ona gerekli olan emiri verip işimi halledecektim. Tenimi sıyırıp giden mermileri hiçbir zaman umursamazdım. Şimdi de umursamıyordum. Ama elimi çabuk tutmalıydım. Daha bana ve Naenia'ya ihtiyacı olan çok kişi vardı.

"Vestibulum." işlemenin üzerindeki ilk renksiz elmas kırmızı rengini almıştı. "Grove." ikincisi de dolduğunda "Vivi." dediğimde bıçağımın güzel işlemeleri kendini gösterdi ve işlemelerinin kenarlarındaki gümüşleri parladı.

Hızla bıçağı yerde yatan adamın göğsüne sapladım. Kapanmaya yakın gözleri hızla açıldı ve doğrulup nefes almaya çalıştı. Fakat başarısız olmuştu. Gözlerini yavaşça kapatıp son nefesini verdi.

Gözlerimin dolmasına anlam verememiştim. Sağ elimi adamın kalbinin üzerine bastırarak bıçağı yerinden çıkardığım anda kalp, elimin altında tekrar atmaya başlamıştı. Adam ani bir nefes alıştan sonra doğruldu ve gözlerimin içine baktı. Bu bakış, bir çok şey ifade ediyordu.

Korku, endişe, minnet, mutluluk, üzüntü, keder, sevgi.

Bu bakışa buruk bir gülümsemeyle karşılık verdim. Gelen esinti beni taşımak için izin istediğinde her hücremi taşıyıp diğer yaralının yanına götürmesine izin verdim. Önce saçlarım uçuşmaya başladı, sonra ise içerisindeki yapraklarla birlikte solumdan sağıma doğru kayboluşumu hissettim. Karşımdaki adam kayboluşumun son saniyelerinde elini yüzüme doğru uzattı. Elinin sıcaklığını hissetmiş olsam da dokunuşu ne yazık ki bana ulaşamamıştı.