Lovely || Donny van de Beek || VOLTOOID

-1-

POV Emily
"25 Juni"
Zuchtend drukte ik mijn wekker uit, en ik pakte mijn telefoon. Het was vrijdag, vandaag de laatste dag bikkelen en dan was ik klaar met VWO! Ik stapte uit bed en pakte een setje kleding en sprong onder de douche. Ik deed mijn make-up en haar. Met een lach liep ik naar beneden, "Mogge!" Zei ik vrolijk tegen mijn ouders die al aan tafel zaten "Er is iemand wel heel vrolijk he" zei mijn vader lachend. Ik pakte wat yoghurt en deed het in een schaaltje met wat fruit. Na een tijdje pakte ik mijn sleutel en stapte ik op de scooter.
Oke skip dit saaie stuk van school (:
"Ik ben thuiiisss!" Schreeuwde ik door het huis. Geen antwoord? Schouderophalend liep ik naar boven.
Mama❤️
U: Heey mams! Ik ga vanavond naar Belle toe, ben om 23 uur thuis x Gelezen
Mam: Isgoedd! Zie je vanavond wel weer! xx

Na een tijdje waren Belle en ik de stad in gegaan, we gingen uit. Lachend liepen we naar de bar en bestelden wat te drinken. "Op het goede leven!" Zegt Belle blij. Ik lachte haar toe
"Incoming call from Mam❤️" "Bell ik moet deze even opnemen" zei ik en liep naar een rustig plekje toe terwijl Belle me volgde. "Halloooo met Emily" zei ik lachend "Emily.. Kom nu naar huis.. Je vader.." en mijn moeder barstte in tranen uit. Vanaf dat moment brak mijn hart.. Wat was er met mijn vader? Ik moest naar huis, hoe ik naar huis moest wist ik nog niet.. Maar ik moest naar huis..

"Heden ; 30 juni"
Ik loop met een zwarte jurk naar beneden, ik schenk een klein lachje naar mijn moeder. Maar lachen kunnen we beide niet echt.. Ik geef mijn moeder een knuffel en de tranen rollen over mijn wangen. Na een tijdje besluit ik om me echt klaar te maken voor de begrafenis.. Terwijl mijn moeder en ik ondertussen al aangekomen zijn op de plaats voor de bijeenkomst regelt mijn moeder nog de laatste dingen. Ik zie de verdriet in haar ogen.. Hoezo mijn vader.. Na een klein uurtje begint de zaal al aardig vol te raken. Ik slik als ik zie hoeveel mensen er eigenlijk zijn.. Ik kan niet huilen in het bijzijn van zoveel mensen.. "Welkom allemaal.. Vandaag eren we Frank Hoorn.. Allemaal geliefd bij jullie, de een als familielid, de ander als vriend of als trainer. ....." en de rest versta ik niet meer.. Mijn ogen worden wazig.. Verdwaald in alle herinneringen met mijn vader.. Verdwaald in alle foto's die voorbij komen.. Zonder dat ik het door heb rollen er weer tranen over mijn ogen. Dan ontwaak ik uit mijn gedachtes en herinneringen. "Nu wil ik graag Emily graag het woord geven.." met betraande ogen loop ik naar voren en ga er staan.. "Mijn vader was een bijzondere man.. Hij was niet alleen mijn vader maar ook mijn beste vriend, hij.." en ik barst in tranen weer uit. "Hij.. was er altijd voor me, wanneer ik hem ook nodig had.. Waarom hij?! Die vraag zal altijd in me rond blijven spoken, totdat ik er antwoord op krijg.. Hij op 25 juni werd hij van mijn moeder en mij afgenomen.. Rust in vrede pap.." Met betraande ogen ren in de zaal uit. Buiten ga ik zitten op een bankje, er blijven maar tranen over mijn wangen stromen.. Dan besluit ik terug naar de zaal te gaan. Er is een stilte, die stilte onderbreek ik onbedoeld door de deur open te doen. Met rode dikke ogen loop ik naar mijn moeder toe die me in een knuffel trekt. "Waarom hij.." zeg ik zachtjes "Ik weet het ook niet.." zegt mijn moeder terug.

Na een half uur is de bijeenkomst voorbij en loopt de hele stoet richting de begraafplaats.. ik loop met mijn moeder voorop terwijl de kist van mijn vader gedragen wordt, door zijn broers en mijn neven.. Eenmaal op de plek aangekomen, komen er weer tranen in me op.. Bijtend op mijn lip probeer ik niet te huilen.. Als de kist op zijn plaats ligt, gaat de kist de grond in.. Diep de grond in.. Ik slik, ik ga hem nooit meer zien.. "Ik ga je missen.." zeg ik zacht. Dan wordt het gat dicht gemaakt.