YOUNG 1

Διάβασε αυτό το κείμενο (την ιστορία της ζωής μου)

Είμαι ο Κωνσταντίνος, ο Younjae και ο Jackson. Ο πατέρας μου είναι Έλληνας, η μητέρα μου από την Κορέα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια πανέμορφη πόλη, την Μπουσάν. Η παιδική μου ηλικία αποτελείτο από πολύωρα μαθήματα πιάνου ( ο πατέρας μου είναι μουσικός) και παρακολούθησης χορευτικών επιδείξεων ( η μητέρα μου εργαζόταν παλαιότερα ως μπαλαρίνα). Ως οικογένεια, μας άρεσαν πολύ οι τέχνες. Από μικρός επίσης ασχολούμουν και με την ποίηση. Λάτρευα να γράφω στίχους!Και να 'μαι σήμερα, στα 19 μου έτη...Είμαι ο main rapper ενός συγκροτήματος, ονομάτι Kings καθώς και ο παραγωγός αρκετών τραγουδιών μας.Πράγματι, νιώθω πολύ περήφανος για το κατόρθωμα αυτό.Η μουσική είναι η ζωή μου, δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτήν.Τέλοσπάντων, αυτός είμαι εγώ!

Όπως προανέφερα, εργάζομαι ως K-pop Idol. Η σχέση μου με την μουσική άρχισε να αναπτύσσεται πολλά χρόνια πριν, ίσως ήμουν ακόμη νεογέννητο. Δε θα ξεχάσω ποτέ τον πατέρα μου να παίζει πιάνο και τη μητέρα μου να χορεύει με απόλυτη λεπτότητα, όπως αρμόζει σε μία μπαλαρίνα. Εγώ όμως συνδέθηκα άμεσα με τη μουσική γύρω στα 3 μου.Τότε ήταν που άρχισαν τα καθημερινά εξάωρα και με ολιγόλεπτα διαλείμματα, μαθήματα πιάνου.Μία εικόνα που έχει κολλήσει καλά στο μυαλό μου, είναι με εμένα, σε προσχολική ηλικία, να πασχίζω να τελειώσω άψογα το μουσικό κομμάτι και ο πατέρας μου να κοπανάει με έναν ξύλινο χάρακα πότε την παρτιτούρα και πότε τα μικροσκοπικά χεράκια μου και να ουρλιάζει μέσα στο αυτί μου:<<Αναθεματισμένο πλάσμα,βιάζεσαι!Παίξε πιο αργά!>> Επίσης θυμάμαι την αντίδρασή μου.Τα δάκρυα και ο ιδρώτας έπεφταν σαν βροχή πάνω στα πλήκτρα.Το αίμα μου έβραζε, ήταν πιο ζεστό και από τον Ήλιο,ενώ στα δάχτυλά μου εμφανίζονταν φουσκάλες.Δε ξεχνώ επίσης και τον πόνο στην πλάτη μου, που όσο περνούσε ο καιρός, με έκανε να νιώθω ότι κάποια στιγμή το σώμα μου θα με εγκατέλειπε.Όμως δεν έλεγα τίποτα!Αχ, πόσο θα ήθελα να γυρνούσα τον χρόνο πίσω;Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν και τα πιο ευχάριστα...Αλλά και πάλι, είμαι ευγνώμων στους γονείς μου, που μου αφιέρωσαν τόσο χρόνο και πίστεψαν σε εμένα.Σήμερα, είναι αλήθεια ότι μπορώ να παίξω πιάνο, λίγα πιασίματα στην κιθάρα, λίγο βιολί και εξασκούμαι στα ντραμς.Στα 12, πήρα μέρος σε μια οντισιόν και αναγκάστηκα να αποχωριστώ το σπίτι μου και να φύγω για την πρωτεύουσα, τη Σεούλ.Χμ, κανείς θα έλεγε ότι ήμουν επαγγελματίας στο να πηγαίνω σε οντισιόν.Έχω πάει σε δεκάδες, και ως performer αλλά και ως θεατής.Να γιατί δεν είχα άγχος, στην τελευταία, από την οποία κρίθηκε το μέλλον και η καριέρα μου.Μου φαινόταν εύκολο, το είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου.Απλά έμπαινες σε ένα χώρο με 4 σοβαρούς κυρίους και έπρεπε μέσα σε ενάμισι λεπτό να τους αποδείξεις ότι έχεις ταλέντο.Στην αρχή με ρώτησαν λίγα πράγματα για τον εαυτό μου, έριξαν μια ματιά στο βιογραφικό μου και μου είπαν το κλασικό:<<Όταν είσαι έτοιμος, ξεκίνα>>.Αφού είπα το τραγούδι, οι κριτές έκαναν κάτι που ποτέ δεν είχα ξαναδεί έως τότε.Σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους και με χειροκρότησαν.Ένιωσα αμήχανα αλλά πανευτυχής,Φυσικά και πέρασα τη δοκιμασία!Μάλιστα μου ζήτησαν να μη φύγω, ώστε να τους δείξω και άλλα ταλέντα μου,Ας μην πολυλογώ, έμειναν άναυδοι.Δάκρυα χαράς έτρεχαν από τα μάτια μου, το μέλλον μου ως ράπερ θα ήταν σίγουρα λαμπρό.Την επόμενη μέρα θα με περίμεναν για να βεβαιωθούν ότι είμαι υγιής και ότι συνοδεύομαι από κάποιον κηδεμόνα.Βγαίνοντας από την αίθουσα, συνοδευόμενος από μία κυρία που είχε παρακολουθήσει την οντισιόν μου, συνάντησα τους γονείς μου.Μίλησαν για λίγο με αυτή την κυρία, και ομολογώ ότι πρώτη φορά έδειξαν την περηφάνεια για τον γιο τους.Πρώτη φορά άκουσα καλά λόγια από τον πατέρα, στον οποίον έφερνα άριστους βαθμους και το μόνο που έκανε ήταν να τους κοιτάξει για ένα δευτερόλεπτο και μετά να πει "Καλώς".Η μαμά από την άλλη, έκλαιγε...όμως δεν ξέρω αν ήταν από χαρά που πέρασα την οντισιόν ή από λύπη που θα έφευγα από το σπίτι.