'แกรม ถ้ามึงได้อ่านเมลนี้แสดงว่าเน็ตมึงยังดีอยู่ และถ้าเน็ตมึงยังดีอยู่กูอยากจะบอกว่างานที่กูเคยรับเป็นอาจารย์พิเศษกูยกให้มึงนะ เงินเยอะอยู่ แต่กูไปไม่ได้แล้วจริงๆเพราะกูมีนัดสัมภาษณ์งานวันนั้นพอดี มึงไปแทนกูหน่อย เอาเงินค่าจ้างไปเลยขอบใจล่วงหน้าเว้ยเพื่อน ...นาย'
ช่วงเย็นวันอาทิตย์หลังจากที่คนเป็นพ่อได้พาลูก(รัก)ไปเดินเล่นช็อปปิ้งเสร็จ เมื่อกลับมาที่ห้องก็เปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อเช็คเมลดูแล้วก็พบเมลของเพื่อนที่ส่งข้อความมา
หลังจากที่ได้รับข้อมูลเรียบร้อยแล้วแกรมก็ใช้เวลาหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วออกมานั่งอัพเดทข้อมูลที่ต้องใช้สอนที่ห้องนั่งเล่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันก็นั่งทำได้บนเตียงนั้นแหละแต่คงทำไม่ได้อีกแล้วเพราะบนเตียงที่เคยนอนคนเดียวมันมีใครอีกคนมาเติมเต็มเข้าให้แล้ว กว่าทุกอย่างจะเสร็จสมบูรณ์ก็กินเวลาไปหลายชั่วโมงรู้ตัวอีกทีเมื่อมองไปที่นาฬิกาแล้วพบว่ามันตีสองแล้ว
แกรมเปิดประตูเข้าห้องนอนมาอย่างเงียบที่สุดเพราะกลัวมาจะทำให้ใครอีกคนที่นอนไปแล้วตื่นแต่พอเปิดเข้ามาได้ก็พบว่าไฟในห้องปิดหมดแล้วเหลือแค่ไฟหัวเตียงฝั่งเขาและคนที่คิดว่าหลับไปแล้วกลับกำลังนอนเล่นเกมส์อย่างเอาเป็นเอาตาย แกรมเดินมาล้มตัวลงนอนฝั่งตัวเองก่อนหันไปคว้าเอวบางมากอดเอาไว้แล้วเอาหน้าซุกลงไปหอมที่ท้ายทอยดังฟอด
"อื้อ.." มีเพียงเสียงร้องท้วงเบาๆกลับมาเท่านั้น จะให้หันมาสนใจคงจะไม่ได้เพราะด่านในเกมส์ที่เล่นอยู่มันยากมากจริงๆ
"ตีสองแล้วนะครับลูก"
"อาฮะ"
"พ่อมาแล้ว นอนกัน"
"หนูไม่ได้รอพ่อซะหน่อย"
"อ่าว.."
"โอ๊ย! หลายรอบแล้วนะ! จะไม่ให้ผ่านจริงๆใช่ปะ!"
ที่มูมินพูดว่าไม่ได้รออาจจะเป็นจริงเพราะตอนนี้มูมินกำลังหัวร้อนกับเกมส์เอามากๆ พูดแล้วหงุดหงิดจนแทบจะปามันลงพื้นติดที่พ่อพึ่งซื้อให้วันนี้เนี่ยแหละ
