2 สัปดาห์ต่อมา
"คุณนายใหญ่คะ"
"ว่าไงครับป้า"
"คือ ...นายน้อยไม่ยอมตื่นค่ะ" ทุกเช้าของทุกวันการที่ต้องตื่นมาทำกับข้าวให้กับสมาชิกในบ้านนั้นเป็นหน้าที่ของมิลินถึงแม้ว่าจะเป็นคุณนายใหญ่ของบ้านแล้วแต่หน้าที่นี่ก็ยังคงเป็นสิ่งจำเป็นเสมอ และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่มิลินนั้นลงมาโชว์ฝีมือการทำหารเช้าแต่เช้าและได้สั่งให้หนึ่งในแม่บ้านของบ้านนั้นขึ้นไปตามนายน้อยเพื่อตื่นมาให้ทันมื้อเช้าเพราะมันคือช่วงเวลาเดียวที่ครอบครัวจะได้พร้อมหน้าพร้อมตากันก่อนจะแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ของตน
เมื่อมิลินได้ยินการรายงานจากป้าแม่บ้านแล้วว่าลูกชายสุดที่รักของตนเองนั้นยังไม่ยอมตื่นนอน มิลินจึงจำต้องวางมือจากการเป็นแม่ครัวและเดินขึ้นมายังห้องของกริช คนเป็นแม่เคาะประตูอยู่สองสามครั้งเมื่อไม่มีเสียงตอบรับอะไรจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปแล้วก็พบกับภาพที่ทำให้เขายิ้มออกมา แม้ว่าลูกชายของเขาจะตัวใหญ่ไซส์เลยแม่อย่างเขาไปเยอะแต่ในสายตาของคนเป็นแม่ ลูกก็ยังตัวเท่าตุ๊กตาหมีอยู่วันยันค่ำนั้นแหละ ว่าแล้วมิลินก็นั่งลงเบาๆยังที่ว่างของเตียงก่อนยังยกมือขึ้นมาลูบไปหัวของคนที่กำลังหลับไหลอยู่
"กริชลูก ตื่นแล้วนะ เช้าแล้วครับ" มิลินพูดไปพรางลูบหัวกริชอย่างเอ็นดู ส่วนกริชนั้นเมื่อได้ยินเสียงหวานบวกกับมือนิ่มๆที่มาลูบอยู่ที่หัวเขาเขาก็รู้ทันทีว่าคือใคร แต่ให้ทำไงได้ในเมื่อเขายังไม่อยากจะตื่นว่าแล้วกริชก็ตะแคงตัวหันหนีคนเป็นแม่ไปอีกทางทันที
"อ่า หันหนีแม่ได้ยังไงนี่ย" มิลินที่เห็นว่าลูกตัวเองทำแบบนั้นใส่ก็ยิ่งรู้สึกมันเขี้ยวมากเข้าไปใหญ่ จึงเปลี่ยนจากลูบหัวเป็นหยิกเบาๆที่แก้มของกริชแทนนั่นทำให้กริชถึงกับตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"โอ๊ย"
"55555 อาบน้ำแปรงฟันได้แล้วครับลูก"
"เห้ออออ"
"ไม่ต้องมาถอนหายใจเลย อีก15นาทีเจอกันที่โต๊ะอาหารนะครับ"
"ครับ.." เมื่อกริชตอบรับแล้วมิลินก็ออกจากห้องไปทิ้งให้กริชนั้นได้ทำภาระกิจส่วนไป
