Addiction • BTS

Chapter 2

Chapter 2

•~•~•

It's been a week since my parents died at hindi pa rin ako nakaka-move on. Sobrang bilis. Sobrang unexpected. At sobrang hindi kapani-paniwala. I am supposed to go to the States with them and not in the cemetery. Hindi ko na ba alam. Galit, sakit at lungkot, yun lamang ang mga nararamdaman ko. I feel so drained and empty. Without my parents, I am nothing. Now they are gone, how can I live my life without them? Hindi ko na alam kung paano ba makakapag move forward. Parang gusto ko na rin lang mawala sa mundo.

"It's gonna be alright." Pag-cocomfort sa akin ni Taehyung at nilagay ang braso niya sa mga balikat ko. Tumabi rin sa akin si Hoseok at ngumiti ng mapait sa akin, "He's right. Magiging okay rin ang lahat." Pagdagdag niya pa.

Nakatingin lang sa akin si Jungkook at Yoongi at halatang malungkot sila para sa akin. Iyak lang ako ng iyak habang nakatingin sa bagong libing na mga kabaong ng magulang ko.

"H-hindi ko kasi m-maintindihan." Pagsisimula ko dahilan para mapunta ang tingin nilang sa aking lahat.

"B-bakit sila pinatay? Ano bang nagawa nilang kasalanan? If they are after me, bakit hindi na lang nila ako yung pinatay nila?"

Naramdaman kong tinanggal ni Taehyung ang braso niya sa mga balikat ko at nilagay ito sa ulo ko, "Don't be like that. Hindi ko gusto yan marinig mula sayo." Malungkot niyang saad.

"Come on guys, kanina pa tayo dito. Kailangan mo na rin magpahinga, Abby." Biglang singit ni Yoongi habang nakatingin sa relo niya.

"Pero saan ka muna tutulog?" Takhang tanong ni Jungkook sa akin. "Alam kong mahirap matulog mag isa sainyong bahay at for sure sarado rin ang bahay niyo ngayon. Wala ka bang kamag-anak na malapit?"

Umiling ako bilang sagot.

"You can spend the night at my house again." Napatingin naman ako sa nag alok at nakita si Taehyung na nakangiti sa akin.

I guess I have no other choice but to accept that.

•~•~•

"

I'm sorry for your loss, Ms. Han." Tinaas ko ang tingin ko at nakita si Namjoon na nakatingin sa akin at bahagya pang nagbow. He is known to be so formal around people, ewan ko ba sa lalaking yan palibhasa laki sa mayaman na pamilya at SSG President ng school. And yun, classmate ko rin siya that makes him our class President also.

"Thanks Namjoon." Sabi ko sakaniya sabay pasok na sa loob ng classroom. Agad akong umupo sa pwesto ko at tsaka binagsak ang ulo sa armchair ko. Ahhhh! Sobrang pagod talaga ng utak ko dahil na rin ilang araw na rin akong walang tulog.

"I'm sorry if wala ako sa side mo Abby. At ngayon ko rin lang nabalitaan na dapat aalis ka papuntang States. I'm sorry." Biglang bungad ni Jimin sa akin sa tapat ng mukha ko. Napaayos ako ng upo at agad na niyakap siya.

Jimin is my bestfriend among all of my boy friends. Simula kasi bata kami, magkaibigan na kami. And now seeing him that he's guilty nasasaktan ako. Kasi alam kong sinisisi niya rin sarili niya dahil bigla rin siyang lumipat ng school dahil lumipat sila ng bahay. At dahil dun, hindi siya lagi mapakali sa kalagayan ko.

"I am really sorry Abby. I am not here when you needed me the most. I hope you can forgive me." Paiyak na niyang sabi sa akin. Kumalas ako ng yakap sakaniya at ngumiti, "Ano ba Jimin, you have been by my side for all of these years and I'm thankful for that." Pag papagaan ko ng loob sakaniya. Pinagtitinginan na pala kami ng mga kaklase ko kaya inaya ko siya na pumunta muna sa canteen para doon mag usap.