İKİ ADAM BİR KADIN

Part 4

Gözlerimi açmamıştım ama sesleri duyuyordum. Göz kapaklarım bana direnirken kulaklarım daha da keskinleşiyordu. Birilerinin konuşmasını duyuyordum ama algılamam biraz uzun sürüyordu. En son hatırladığım şey metroda olduğumdu. Gözlerimi sıktım ve yaşadığım olaylar kafamda yavaş yavaş belirmeye başlamıştı. O adam… bana tecavüz etmeye çalışan adamı öldürmüşlerdi. Şuan nerdeydim gözlerimi açmaya korkuyordum belki uyuyor numarası yapsam gittiklerinde kaçma ihtimalim olabilirdi.

“görmüyormusun bu düşüncesizliğinden dolayı ne hale geldiğini!!”

Gözlerimi yavaşça araladım. Konuşan hatırladığım kadarıyla o gece beni kurtaran alexdi.

“başından yaralanmış..lanet olası herif biz gelmeseydik ona tecavüz edip öldürecekti. O şerefsizin ölümünü görmesi kızı daha iyi hissettirdi.”

“jason ona bak.. dön ve ona bir bak!!”

Hemen gözlerimi tekrar kapattım. Ama kalbim inanılmaz bir şekilde atıyordu. Beni bu kadar heyecanlandıran neydi. bu iki adam kimdi. Bana zarar verecek olsalar buraya getirmezlerdi.oracıkta işimi bitirirlerdi.

Kafamda hissettiğim bir şey vardı. Sanırım yaralanmıştım ve bana bakmışlardı. Zarar vermeyeceklerini düşünerek tekrar gözlerimi açtım.

Ayakta alex gözlerini jasona dikmiş ters ters bakıyordu.

“görmüyormusun o bir kadın..”

“lanet olsun evet görebiliyorum alex!”

Jason elindeki malzemeleri bırakıp derin bir nefes alıp kendini koltuğa bıraktı.

“bir kadın olması intikam istemediği anlamına gelmez. Ona daha önce kimsenin vermediği bir şey verdim”

Tanrımm. Ben nasıl bir şeye bulaşmıştım böyle. Neden beni hastaneye götürmemişlerdi. Neden beni orada bırakmamışlardı.. kafam soru işaretleriyle doluyken alexden cevap geldi.

“evet sen ona daha önce hiç görmediği bir şey verdin ve bu onun hayatını etkileyecek.. bundan sonra hiç bir şey eskisi gibi olmayacak onun için. Ve buna tamamen hiç tanımadığı biri karar verdi.. ne kadar hoşş!!”

Alaycı konuşan alex masaya uzanıp bardağa viski diye tahmin ettiğim bir sıvı doldurup jasonun karşısına geçti.

Eliyle alnını ovuşturan jason gözünü halıdaki bir şeye dikti fakat düşündüğü her halinden belli oluyordu.

“o pezevengi saint marie’de elimizden kaçırmasaydık bütün bunlar yaşanmazdı.” Tekrar kafasını kaldırıp alexe gözlerini dikip “ orada işini bitirmeliydik”

“john sperk’in adamı kolladığını biliyorduk bu intihar olurdu. Tüm namluları kendi üzerimize çevirmek akıllıca olmazdı. Şimdi cesedide yok ettiğimize göre korkacak birşeyimiz kalmadı. Adam bizden şüphelenmeyecektir.”

Gözlerimi tekrar kapattım. Neden böyle şeyler benim başıma geliyordu. Beni tecavüzcüden kurtaran adamlarda katil çıkmıştı. Kaç gündür burdaydım bilmiyorum ama muhtemelen iş yerinden de kovulmuşumdur. Burdan kaçmalıydım.. hatta bu şehirden tamamen kurtulmalıydım belki başka bir üniversiteye geçiş yapabilirdim orda yeni bir hayata başlardım. Bir an gözlerimi tekrar açıp tavana baktım.

Ben bir cinayet tanığıydım. Onların adamı öldürdüğünü görmüştüm ve beni en kısa zamanda yokedecek olmalarıda büyük bir olasılıktı. Neden beni hayatta bırakacaklardı ki.

Gözlerim tekrar karanlığın içine çekilirken son duyduğum şey “onu bırakamayız” oldu.

Gözlerimi tekrar açtığımda yine aynı yatakta olduğum yerdeydim. Bu sefer kendimi daha iyi hissediyordum ve ikiside bıraktığım yerde sızmışlardı. Derin uykuda görünüyorlardı ve sanırım bu tam zamanıydı. Yavaşça üzerimdeki yorganı kenara attım. Ayaklarımı yatağın kenarından sallandırırken başıma bir ağrı saplandı ama ne olursa olsun gözümü onlardan ayırmadım. En ufak bir kıpırtı görürsem hemen yatağa geri dönecek ve uyuyor numarası yapacaktım. Yavaş adımlarla ayağa kalktım ellerimi dengelercesine havaya kaldırıp parmak uçlarımda yürüdüm. O kadar gerilmiştim ki yüzümün botoks yaptırmış gibi şaşkın olduğuna yemin edebilirdim. Sanırım bir otel odasındaydık ve bir banyolu küçük bir odası vardı. Koridora açıldığını düşündüğüm kapıya ilerlerken hala sessiz ve yavaştım. Kapıdan çıktıktan sonra sorun yoktu. Eğer yakalasalar bile bağırarak kendimi kurtarabilirdim. Kalbimin sesinden nerdeyse hiç bir şey duymayacak kıvama geldiğimde elim kapının kulpundaydı. Ama lanet olası kalp sesim o kadar gürültülü çıkıyordu arkamda ikiside kollarını kavuşturmuş bir şekilde bana baktıklarını dahi farketmemiştim ve neredeyse çok sessiz olduğum için kendimle gurur duyacaktım.