EHVENİŞER #Wattys2019

EHVENİŞER~VI🌙

Korkuyu bazen iliklerinize kadar hissedersiniz. Sizi öyle bir etkisi altına alır ki çekiminden kurtulamazsınız. Öyle yoğun bir duygudur ki bütün bedeninizi dondurur. Aynı aşk gibi...
~
Kanım donmuş bir şekilde camdan bakmaya devam ediyordum o karanlık silüet bana el salladıktan sonra o kadar tırsmıştım ki sanırım ömrüm boyunca o sahneyi unutamayacaktım. Kendi kendime düşünüyordum o ne olabilirdi bizim çocuklardan biri olabilir mi diye düşündüm ama bunun çok yersiz olduğuna kanaat getirdim. Onlar benim evimi bilmiyorlardı, bir tek Ege biliyordu o da gitmişti. O anda aklıma gelen fikirle perdeyi hızlıca çektim ve yatağımdan hırkamı alıp bir hışımla kapıdan dışarı çıktım. Ne olursa olsun o şeyi görmem lazımdı. Etrafıma baktığımda herhangi bir hareketlilik göremedim. Çalılıkların arasına baktığımda orada da kimsenin olmadığını farkettim.Yer yarılmış yerin dibine girmişti. Etrafıma daha da dikkatli baktığımda, siyah bir mercedes ileride farları kapalı bir şekilde duruyordu. Dikiz aynasından birinin beni izlediğini gördüğümde ilerledim. Koşa koşa oraya gidiyordum ki ani bir şekilde gaza bastı ve ortaklıklardan kayboldu. Plakasını almak aklıma bile gelmemişti, kendime bir küfür savurdum hızlıca yüzümü ellerimin arasına aldım, gözlerimi kapattım. Arkamdan bir el omzuma dokunduğunda korkuyla sıçradım. Babam olduğunu görünce yavaş ve derin bir nefesi içime çektim, bugünlük bu kadar aksiyon yeterdi. Bana ne oluyor dermiş gibi bakıyordu, boşver anlamında elimi salladım ve eve yürümeye başladım.

Sabah düşündüğümden de mutlu kalkmıştım. Fazla ses çıkarmamaya çalışarak banyoya girdim. Günlük işlerimi tamamladıktan sonra odaya geri dönüp gardıroptan üstüme giyicek bir kaç şey alıp seçtim. Bugün kendimi uzun zamandan beri ilk defa pozitif hissediyordum. Salona gittiğimde babamı koltukta bir şişe içkiyi bitirirken buldum. Bu saatte içmesine şaşırmıştım.

"Baba bişey mi oldu?" Babam yavaş yavaş bana döndüğünde kendimi bir korku filminde gibi hissettim. Bakışları donuk ve gözleri kan çanağına dönmüştü.

"Annen seni aradı mı?" Ona annemin mesaj attığını söylemeyecektim. Çünkü gerek yoktu neden bilmesi gerekirdi ki...

"Hayır ne aradı ne de mesaj attı. Neden sordun?" bir kaç saniye boyunca yüzüme boş boş baktıktan sonra şişeyi komodine sertçe bırakıp, yalpalayarak yürümeye başladı. Yanımda durdu ve sanki her an herhangi bişey söyleyecekmiş gibi ağzını kapattı. Ama çok geçmeden hiç bişey olmamış gibi yanımdan geçip gitti. Bu hallerine bir türlü anlam veremiyordum, ben bu evdeki kimsenin hareketlerine anlam veremiyordum. Herkes farklı bir alemdeydi, herkes farklı düşüncelere sahipti...

Evden çıktığımda telefonum gürültüyle çalmaya başladı. Çantamdan çıkarttım ve ekrana baktım tanımadığım bir numaradan gelen bir çağrıydı kırmızıya basıp kaydırdım kimseyle uğraşıcak vaktim yoktu. Hızlı hızlı yürümeye devam ederken telefonum tekrar çalmaya başladı bir küfür savurup açtım. Herhangi bir ses vermeden hattaki kişi öylece duruyordu.

"Kiminle görüşüyorum?" şu an muhtemelen bir telefon sapığıyla karşı karşıyaydım. Tam kapatıcakken bir erkek sesiyle olduğum yerde kalakaldım.

"Seni görüyorum." Etrafıma güçlükle bakarken herhangi birini görmüyordum telefonu hızlıca kapatıp çantama attım ve koşmaya başladım. Tüylerim diken diken olmuştu ellerim titriyordu ve boynumdan sırtıma boncuk boncuk terler boşalıyordu. Kafeyi gördüğüm an derin bir nefes alarak adımlarımı yavaşlattım nefesimi düzenli bir hâle getirdim. Kesinlikle dinlenmeye ihtiyacım vardı göğsüm yanıyordu. Ege görür görmez benim tarafıma doğru koşmaya başladı. Omzumu sarstı ve beni kendime getirdi.

"Noldu Lâl, sıkıntı nedir?" gözlerinin içine baktığımda ona hafifçe sarıldım.

"Sanırım peşimde biri var Ege." elleri sırtımda bir yol çizerken sakinleştiğimi farkettim. Değişik bir şekilde bu hareket güven vermişti.