EVA (Tamamlandı)

1. Bölüm

Sabırsız yazarınız geldiiiii..🙋🙋

Bölümler birkaç haftaya gelecekti aslında ama baktım ki çok çok fazla boş vaktim var. E hazır varken sizi de bekletmeyeyim dedim. Fena mı ettim?

Şuraya da bir başlama tarihinizi atın❤❤

Eva ilk bölümü ile karşınızda, haydi bismillah.

******************************

Genç kadın elbisesinin yandan olan fermuarını kapatırken donuk bakışları kaçıncı katta olduğunu bilmediği odasının camından şehrin manzarasını izlemekteydi. Bugün bu odada ki son günüydü.

İyi miydi?

Bilemiyordu. Zihnindeki hiçbir soruya verecek bir yanıtı yoktu. Sadece karmaşa vardı orada, büyük bir karmaşa. Ve tüm bedenini titreten o çığlık sesleri. Bir kez daha titredi bedeni, kesik bir nefes çekti artık nefes almak istemeyen ciğerlerine.

Ah! Yine aynı düşünceler. 'Ölüm yok!' dedi içinden onlarca kez. Öyle bir hata yapmayacaktı, yapmaması gerektiği söylenmişti değil mi?

Ruhsuz bakışlarını camdan çekip yatağına doğru ilerledi ve yavaşça üzerine oturdu. Birazdan Jack gelecek ve bu hastahane odasından kurtulacaktı. Sevmiyordu bu odayı ve buna benzeyenleri. Sevmiyordu bu yatağı, bu çarşafı, bu yastığı. Sevmiyordu mahkûm olduğu beyazı. Saftı beyaz, tertemizdi, canlıydı. Onun aksine...

Bakışlarını günlerini hatta aylarını geçirdiği yataktan çekip hemen karşısındaki duvara çevirdi. Duvardaki büyük aynada gördüğü aksi hiç hoşuna gitmemişti. Sanki biraz daha eksilmişti, biraz daha tükenmişti. Üzerindeki elbiseye kaydı bakışları... beyaz. Yine mahkûm edilmişti en temiz renge. Bu renk miydi gerçekten onu hayata bağlayan, bu renk miydi bir gün daha gereksiz yere nefes almasını sağlayan.

Güldü haline, eğdi başını.Sarı saçları yüzünün iki yanından indi aşağıya. Acınacak haline gülüyordu en cansız şekilde. Kapının açılma sesini duyduğunda gitme vaktinin geldiğini anlayarak derin bir nefes aldı başını kaldırırken. Aldığı nefes kapıda gördüğü adamla yarıda kesilirken istemsiz bir şekilde tedirgin oldu, ucuna oturduğu yataktan yavaşça baş ucuna doğru kayarken terleyen ellerini nefret ettiği beyaz çarşaflara sürttü.

Genç adam alışık olduğu bu tepkiye artık şaşırmıyordu. 'Ben tehlikeliyim' diye bağıran bedenine inat masum bir gülümseme yerleşti dudaklarına. Bu şehirdeki son günüydü ve bir kez daha görmek istemişti onu. Son aylarda kaç kez gelmişti buraya hatırlamıyordu, bahaneye ihtiyacı yoktu, istiyordu ve geliyordu. Bugün çıkıyordu hastahaneden, bakışlarını genç kadının ürkek bakışlarından çekip incelemeye başladı. Beyazlar içinde öyle muhteşem, öyle ulaşılmaz duruyordu ki, ona nasıl ulaşacağını bir türlü bilemiyordu.

Onun hareketlenmesi ile bu odada daha fazla kalamayacağını anladı. Buradaki tedavisi bitmişti ancak hâlâ aynıydı genç kadın. O gece bahçesindeki güçlü, sarsılmaz duruşun yerini ürkek, her hareketten irkilen biri almıştı. Dişlerini sıktı, neden bu halde olduğunu bildiğinden aklına geldikçe içinde büyüyen öfkeye mâni olamıyordu. Yıkmak istiyordu, parçalamak, öldürmek, ona bunu yapanların sıcak kanını ellerinde hissetmek istiyordu.