twee jaar geleden

Die ochtend

Ik kijk op de klok. Er staat 7:30. Gelijk denk ik bij mezelf, oh nee... verslapen. snel ga ik uit bed, doe mijn pantoffels en ochtendjas aan en ga naar beneden, zoals ik altijd doe. Ik zet een bak koffie en tegelijkertijd maak ik mijn obtbijt. Een broodje met jam, abrikozenjam. Een glas verse jus en een beschuit met kaas. Veel tijd had ik niet dus propte ik alles snel naar binnen. Toen ik mijn ontbijt op had ging de telefoon, onbekend nummer.. Mompelend neem ik de telefoon op, aan de andere kant van de lijn hoor ik: Spreek ik met alex? Ja zeg ik. Ik ben alex. U spreekt met het ziekenhuis zegt de mevrouw. Uw moeder is met spoed opgenomen. Ze had een hartaanval, geen paniek alles is goed met haar. Ja, had dat gelijk gezegd gooi ik er meteen uit zonder na te denken. Het was inmiddels 7:58, laat was ik toch al bedacht ik me. Ik vroeg of ik moest komen ze antwoorde heel kort: ja. en gelijk daarna was het stil. Ik leg de telefoon neer en ga weer zitten. Ik was bang. geschrokken. verdrietig en boos. Ik drink mijn koffie op en ga naar boven, ik wou me douchen maar mijn hoofd was vol van gedachtes. Een hartaanval, dat is niet niks. Zou er niet meer achter zitten? Was het wel een hartaanval? En nog veel meer gedachtes. Ik stap de douche in maar spring er gelijk weer uit. Er was geen warm water het was ijskoud. Laat kaar zitten dacht ik, ik moet naar het ziekenhuis maar tegelijkertijd is het water al warm. binnen tien minuten was ik helemaal klaar en had mijn pak al aan. Zo snel als ik kan haast ik mij naar beneden, drink nog een snelle bak en pak mijn autosleutels. Ik ren naar buiten en gooi de deur achter me dicht..