twee jaar geleden

die dinsdag

de wekker gaat. Er staat 7:30.. vandaag is het zover. ik maak marit wakker en neem een bak koffie. 9:48 we staan allebei klaar. om 11:00 begint de begrafenis. er worden veel gasten verwacht meer dan 200. ik weet niet welk gedicht marit voor gaat lezen. een verrassing, zei ze elke keer.

het is 10:53 marit en ik kijken elkaar aan. nemen diep adem en lopen naar de ceremonie. toen we aankwamen viel mijn mond open en marit begon te huilen. er waren meer mensen dan stoelen. we keken elkaar aan en moesten even lachen, 1 seconde. langer niet. we hadden ook niet langer want de muziek begon te spelen.

het was een mooie plechtigheid. een aantal vrienden van mama hebben gesproken. aan het einde zou marit haar gedicht voorlezen die ze zelf gemaakt had. toen ze naar voren wou lopen hield ik haar tegen. gaf haar een kus en zei: oma zou super trots zijn op haar kleine meid.

marit begon met haar gedicht:

lieve oma

5 dagen geleden op een donderdag. alles was nog goed.

6 dagen geleden op de woensdag hebben we samen een stuk gelopen.

jij was er altijd voor mij. wat er ook was ik kon naar je toe.ik hield van jou. ik hou nog steeds van jou. ik weet dat je niet weg bent. je bent alleen niet meer hier

als ik alles wat jij voor me deed zou vertellen zijn we hier nog wel even want dat is heel veel

samen bakken, koekjes en cake.

samen leren, wiskunde en engels

samen puzzelen, 500 en 1000 stukjes

samen lachen, om alles en niks

zo is het nu dinsdag een speciale dinsdag een dinsdag die we niet vergeten. nu niet morgen niet en over twee jaar ook niet.

als ik terugdenk aan alles wat je voor me deed. dan kan ik niet meer dan je bedanken voor wat je voor mij maar ook voor iedereen die je nodig had hebt gedaan.

oma, ik ben trots op je en hoop dat ik net zo mag worden als jij

dikke kus marit

mijn mond viel open en ik moest huilen. ik was zo trots op mijn grote kleine meid. dit zou ik nooit durfen. ze ging weer zitten en viel in mijn armen. ze moest weer erg huilen. maar ik was trots. en mama zou ook heel trots zijn.

misschien het zwaarste moest nog komen. het condoleren een heleboel mensen kwamen langs en wensten ons sterkte toen als laatste viel mijn mond open...... wat doe jij hier!?