ME'VA / Kuğunun Ağıtı

Ansızın gidişler

• ME'VA / KUĞUNUN AĞITI •

"Bu hikâye;

Acısı gözlerinde değil, yüreğinde olanlara ithaf edilmiştir.."

Bölüm - 1

Ansızın gidişler...

22.06.2018

Geçmişin gölgesi altında kalan acılarla yaşamayı öğrenen insan evladı, her şeye göğüs gerebilecek güçlükte oluyordu.

Çektiği onca acının altında ezilen ruhların hapis edildiği cehennem çukuru buram buram acı ve acının doğurduğu kötülük kokuyordu.

Bu öyle bir kokuydu ki içine çektiğin her bir nefesin boğazına dolanmasına sebep oluyordu.

Derince soluyordum acının kokusunu. Boğazımı yakıp geçen keskin kokunun sahibi olan yaralarımı parmak uçlarımla okşayarak ölümü diliyordum Tanrı'dan.

Çürümüş cesetlerin mezarlığı olan zihnimin yanına kıvrılıp yatan yüreğim, inatla atmaya devam ediyordu yıllardır.

Aldığım onca yaraya, kızgın bir ateş gibi gözlerimden dökülen yaşlara rağmen derin bir uykuya yatmayan ruhumun acı dolu çığlıklarını işitiyordum.

Koskoca yedi semayı titreten çığlıklarıma sağır kesilen merhametsiz insan evlatları, benden çaldıkları çocukluğumun üzerine kurdukları hayatları yaşarken ben sürünüyordum.

Yıllardır bitmek bilmeyen bir kısır döngü içerisinde yaşadım. Ruhumun kırılan kemikleriyle bir şekilde yaşama tutunmuştum ama yanmaktan küle dönmüş yüreğimle artık yaşamak çok zor geliyordu.

Yaşam ile ölümün aralarında oluşturduğu o ince ipin kopması için yalvarıyordum her gece. Biliyordum ki o ip koptuğu an çektiğim tüm acılardan kurtulacak, geçmişin gölgesi çekilecekti üzerimden.

Şu bir asırlık dünyaya gözlerini açan her çocuğa bahşedilen kader bana bir çocukluk borçluydu.

Ellerimin arasından söküp alınan çocukluğum bir duvarın dibine çökmüş gözlerimin içine bakıyordu.

Gözlerine yansıyan çaresizliğe kör olmuş insanların yaşattıkları altında kala kaldı o çocuk. Kıydılar bize, hem de hiç tereddüt etmeden.

Zamanla yüreğimin ateşi gözlerime yansımaya başladı. Umudum günden güne tükeniyor, aldığım nefesler bile ağır geliyordu. Öyle yok olmuştum ki boşluğun ortasında bulmuştum kendimi bir an da.

Yüreğim çırpınmıyordu artık yanmamak için, ruhum yalvarmıyordu artık bana bir tutumluk nefes için.

Ben ellerinden tuttuğum çocukluğumla on üç yıldır kimsesizliğimi paylaşıyordum. Acımı, hüznümü, sevincimi ve öfkemi.

Her şeyi mi onunla yaşadım. Çaresiz kaldığım onca gece kulaklarımda yankılanan çığlıklar duvarlardan sekip zihnime kıvrılıyordu bir şeytan gibi.

Melekler korur küçük çocukları derlerdi, inanmazdım bu yalana. Korunmadım, kendimi korumak zorunda kaldım. İşte o zaman dank ettiği yüreğime kimsesizlik.

İşte o zaman anladım ben kimsesizliğin aslında içinde bulunduğum cehennemden daha beter olduğunu.

Kimsesizlik kaderin bana reva gördüğü en büyük vurgundu ve ben o vurgunun acısına on üç yıldır susuyordum.