Θεϊκή Μάχη: Περσεφόνη

|4|

Τα βήματα μου με οδήγησαν σε έναν εξωτερικό χώρο, του οποίου η ομορφιά με εξέπληξε. Ήταν πιο γαλήνιος, πιο φωτεινός, αν και υπήρχε ακόμα σκοτάδι σε αυτόν. Όμως, ήμουν σε θέση να καταλάβω τη θέρμη που ακτινοβολούσε.

Ήταν ένας κήπος, γεμάτος με κρίνους και -κόκκινα και μαύρα- τριαντάφυλλα στις άκρες του, ενώ στη μέση υπήρχε ένα σκεπαστό, κάτω από το οποίο μπορούσες να κάτσεις. Σίγουρα δεν ήταν ένα ζοφερό μέρος, όπως τα υπόλοιπα.

Όμως το πιο εντυπωσιακό, ήταν ένα άσπρο άλογο, το οποίο βρισκόταν στο κέντρο του κήπου. Έδειχνε απόκοσμο, σαν μην ταίριαζε εδώ. Απέπνεε μια ζωντάνια, που ερχόταν σε αντίθεση με τα πάντα εδώ γύρω.

Μαγεμένη, άρχισα να το πλησιάζω, παρατηρώντας καλύτερα τα χαρακτηριστικά του. Η χαίτη του ήταν χρυσή, γυάλιζε, φωτίζοντας τα πάντα γύρω μου, ενώ τα μάτια του ήταν ένα έντονο γαλάζιο, εκείνο του ουρανού που τόσο μου είχε λείψει.

Άπλωσα το χέρι μου για να το χαϊδέψω. Τη στιγμή που αυτό ήρθε σε επαφή με το τρίχωμα του, κάτι με έκανε να αλλάξω γνώμη. Ταραχή με πλημμύρισε, δίχως να ξέρω το λόγο, και έκανα να αποτραβηχτώ, κάτι που δεν κατάφερα.

Ένα χέρι είχε τυλιχθεί γύρω από το δικό μου, ενόσω το άλογο άλλαζε μορφή, εμφανίζοντας τα χαρακτηριστικά ενός Θεού. Τα γαλάζια μάτια του ήρθαν σε επαφή με τα δικά μου.

«Μικρή, αφελής, ανόητη Θεά», αναφώνησε, σφίγγοντας το χέρι μου περισσότερο.

Τα ξανθά μαλλιά του έπεφταν σαν χείμαρρος πάνω στην πλάτη του, σημάδι που με οδήγησε να αναγνωρίσω την ταυτότητα του. Ήταν ο Ποσειδώνας.

«Άφησε με», φώναξα, γεμίζοντας αναπάντεχα με δύναμη, που πρώτη φορά διαπίστωνα πως διέθετα. Φυσικά και τον φοβόμουν, όμως δεν έπρεπε να το δείξω. Άλλωστε βρισκόταν στον Κάτω Κόσμο, κάτι που σήμαινε πως η δύναμη του θα είχε ελαχιστοποιηθεί.

Χαμογέλασε χαιρέκακα. «Περσεφόνη, αυτό δεν είναι μέρος για εσένα», σχολίασε, δείχνοντας με το ελεύθερο χέρι του το χώρο γύρω μας. «Θα έρθεις μαζί μου», ανακοίνωσε, πιέζοντας παραπάνω το χέρι μου.

Ξαφνικά, μια αόρατη δύναμη τον έσπρωξε μακριά μου, αφήνοντας επιτέλους ελεύθερο το χέρι μου. Έκανα ένα βήμα προς τα πίσω, ερχόμενη σε επαφή με κάποιον που στεκόταν εκεί. Γύρισα διστακτικά προς το μέρους του, παρατηρώντας έναν εξαγριωμένο Άδη.

«Πώς μπήκες εδώ;» ρώτησε, αγνοώντας την παρουσία μου, απευθυνόμενος στον Θεό απέναντι μας, που τη δεδομένη στιγμή είχε βρεθεί κάτω.