Θεϊκή Μάχη: Περσεφόνη

|10|

Μετά από απαίτηση του Άδη, βρεθήκαμε στην αίθουσα του Θρόνου, αφού πρώτα μας άφησε περιθώριο να ηρεμήσουμε λίγο, εξαιτίας της επίθεσης, της οποίας είχαμε γίνει μάρτυρες.

Έτσι, με αφορμή το περιθώριο που μας έδωσε, βρήκα την ευκαιρία να περιποιηθώ λίγο τον εαυτό μου. Στη θέση του άλλοτε λεκιασμένου φορέματος είχε τοποθετηθεί ένα άλλο, το οποίο διέθετε ένα άνοιγμα, που έφτανε λίγο πιο κάτω από το στήθος, καλύπτοντας το, αφήνοντας εκτεθειμένο όλο το στερνό μου, ενώ στένευε στη μέση και ξεχυνόταν ανάλαφρα στο κάτω μέρος του σώματος μου. Παράλληλα, τα μαλλιά μου είχαν, καθαριστεί, με δύο τούφες να κυματίζουν στα πλαϊνά του προσώπου μου, ενώ τα υπόλοιπα ήταν πιασμένα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, σε έναν περίτεχνο κότσο.

Και τώρα, είχα μείνει να παρατηρώ, μπερδεμένη, τα πρόσωπα γύρω μου, αποφεύγοντας σκοπίμως αυτό του Άδη, σε μια προσπάθεια μου να ξεχάσω τα γεγονότα που είχαν συμβεί μεταξύ μας, τα οποία απέδιδα σε μια στιγμή αδυναμίας μου.

Η Μίνθη, η οποία στεκόταν στο πλευρό του στο κέντρο της αίθουσας, με παρατηρούσε με ανεξιχνίαστο ύφος, με εμένα να σμίγω τα φρύδια μου, περίεργη.

«Συμβαίνει κάτι;» ρώτησα αμυντικά, τοποθετώντας τα χέρια μπροστά στο στήθος μου, σπάζοντας τη βουβή σιωπή, που επικρατούσε ανάμεσα μας.

Δίπλα μου, ο Ορφέας, με κοίταξε ξαφνιασμένος, ενώ η αποδέκτης της ερώτησης μου, χαμογέλασε, το ίδιο σκεπτική με πριν.

«Προς τι όλος αυτός ο καλλωπισμός;» σχολίασε, στρέφοντας και την προσοχή του Άδη πάνω μου.

«Θεωρείται καλλωπισμός να θέλω να περιποιηθώ τον εαυτό μου ύστερα από μια τέτοια επίθεση;»

«Εγώ δεν άλλαξα κάτι πάνω μου», αποκρίθηκε.

«Εσύ δεν βρισκόσουν στην κατάσταση μου», ανταπάντησα.

Μειδίασε. «Έχεις δίκιο».

Έγνεψα, μη έχοντας την επιθυμία, να συνεχίσω τη συζήτηση μαζί της τη δεδομένη στιγμή.

«Γιατί μας κάλεσες εδώ;» ακούστηκε η φωνή του Ορφέα, απευθυνόμενη στον Άδη, ο οποίος στεκόταν σκεπτικός στο κέντρο της αίθουσας, προσέχοντας τον για πρώτη φορά να μην κάθεται στον θρόνο του, σημάδι πως κάτι είχε συμβεί.

Αναγκασμένη να τον κοιτάξω, στράφηκα προς το μέρος του, παρατηρώντας πως με κοιτούσε ήδη, λόγω της λογομαχίας, που είχε διαδραματιστεί προ ολίγου. Μόλις τα μάτια μας ήρθαν σε επαφή, έκανα ένα μικρό βήμα προς τα πίσω, επηρεασμένη από το συναισθηματικά κενό προσωπείο του.