Θεϊκή Μάχη: Περσεφόνη

|9|

«Που είναι ο Άδης;» ρώτησα περίεργη, παρατηρώντας τον άδειο θρόνο δίπλα μου.

Από τη στιγμή που είχα βγει από το δωμάτιο μου σήμερα το πρωί, είχα γευματίσει μόνη μου στην τραπεζαρία και μετά βρέθηκα να κάθομαι εδώ, δίχως καμία ουσιαστική ενασχόληση με κάτι. Το γεγονός ότι μέσα σε όλα αυτά, δεν είχα συναντηθεί καθόλου με τον Άδη, με ανησυχούσε. Για να μην βρίσκομαι υπό την στενή παρακολούθηση του, κάτι συνέβαινε.

«Δεν μπορώ να ξέρω», αποκρίθηκε η Μίνθη, η οποία στεκόταν δίπλα μου.

Γύρισα προς το μέρος της, ερχόμενη αντιμέτωπη με την σκεπτική όψη της. «Μίνθη», άρχισα να λέω, όντας αποφασισμένη να της μιλήσω για όσα είχα μάθει, «γνωρίζω για τη σχέση σας». Η ματιά της έπεσε πάνω μου έντρομη. «Αν σχεδιάζει κάτι εναντίον μου, θέλω να το ξέρω». Μετά τα χθεσινοβραδινά γεγονότα, δεν θα μου φαινόταν παράξενο.

Χαμογέλασε βεβιασμένα, παίρνοντας ύστερα μια βαθιά ανάσα. «Το γεγονός ότι βρίσκομαι στο κρεβάτι του, δεν σημαίνει ότι βρίσκομαι και στην καρδιά του», ψέλλισε, κάπως πικρά. «Δεν μπορώ να ξέρω που είναι», συμπλήρωσε, απομακρύνοντας το βλέμμα της από πάνω μου.

Στη διαπίστωση του τι έκρυβαν τα λόγια της, έμεινα έκπληκτη. «Είσαι ερωτευμένη μαζί του», συμπέρανα, χώρις να χρειάζεται καμία απάντηση από μέρους της. «Πως μπορείς;» ρώτησα άθελά μου.

«Τον συνάντησα τυχαία», ξεκίνησε να λέει, με εμένα να την ακούω προσεκτικά. Δεν ήθελα να χάσω κανένα κομμάτι της ιστορίας της. Ήθελα να διαπιστώσω τι ακριβώς έβλεπε στον Άδη, το οποίο ήταν αδύνατον να αντικρίσω εγώ. «Πολύ πριν λάβει χώρα αυτός ο πόλεμος μεταξύ των βασιλείων. Τότε που όλα κυλούσαν αρμονικά», συνέχισε. Το προσωπείο της αποδείκνυε ότι είχε χαθεί στις θύμησες του παρελθόντος. «Νομίζω πως κατάλαβα ότι ήθελα να βρίσκομαι κοντά του, από την πρώτη στιγμή που τον είδα». Έσμιξα τα φρύδια μου μπερδεμένη. «Μη με ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω. Πάντως μέσα μου το ένιωθα. Ήρθα στον Κάτω Κόσμο με δική μου βούληση. Ήξερα τις συνέπειες των πράξεών μου, αλλά παρόλα αυτά δεν δίστασα ούτε στιγμή».

Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, όταν άρχισε να σηκώνει τα μανίκια του φορέματος της, αποκαλύπτοντας τους τραυματισμένους καρπούς της. «Είσαι νεκρή!», αναφώνησα, συνειδητοποιώντας το μόλις τώρα.

Πέρασε ευλαβικά τα χέρια της, πάνω από τα σημάδια που είχαν μείνει εκεί, μαρτυρώντας το θάνατο της. «Είμαι πιο ζωντανή από ποτέ», είπε χαμογελώντας, κατεβάζοντας πάλι τα μανίκια της. «Με μάγεψε, Περσεφόνη. Δεν μπορείς να το καταλάβεις και νομίζω πως χαίρομαι γι'αυτό. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν τον ερωτευόσουν». Το βλέμμα της έπεσε σκοτεινό πάνω μου, κάνοντας με να ξεροβήξω αμήχανα. «Και δεν θα σου κρύψω, ότι στην αρχή ανησυχούσα». Χωρίς να το περιμένω, έπιασε απότομα τα χέρια μου, σφίγγοντας τα με δύναμη, μέσα στα δικά της. «Σε έκλεψε από τον Όλυμπο! Δεν χρειάστηκε να πεθάνεις για εκείνον!».