Hercai

Ölmedi!!

Miran Aslanbey
Arkamda haykıran kadını dinlemeden yürümeye devam ettim.Ağlaması yüreğime bir hançer gibi saplanıyordu.Hayalini kurduğum kadar keyif almıyordum.Arkama bakmadan arabama bindim ve uzaklaştım oradan.Acaba Reyyan ne yapıyordu.İntikamı almıştım ama neden hala onu düşünüyordum.Fıratı yanıma çağırdım.

"Fırat!"

"Efendim Miran?"

"Reyyanın kaldığı yere git bak ne yapıyor?"

"ama..."

"Aması maması yok söylediğimi yap!"

"Peki Miran"

Fırat yardımcımdan öte arkadaşımdı.Hatta kardeşimdi.Şu an deli gibi Reyyanı merak ediyordum ve Fıratın aramasını bekliyordum.Gönülle halası Sultan hanımı görmek istemiyordum.O yüzden eve gitmedim.Ve babamın mezarına gitmeyi düşündüm.
***
***
Reyyan hala yerde ağlamasını sürdürüyordu.Kolay değildi sevdiği adam onu kandırmış yalandan evlenmiş ve hayatını altüst etmişti.Tek yaptığı şey çaresizce ağlamaktı.Miranın gitmesinden yaklaşık 1 saat geçmişti ancak onun acısı bir nebze olsun dinmemişti.Sadece intikam demişti.Reyyan ona ne yapmış olabilirdiki.Kendini bir aptal gibi hissediyordu.Nasıl da kanmıştı ona.Aşkından gözü hiçbirşey görmemişti.Kızsa mı ağlasa mı bilemiyordu.Hala aklı almıyordu.Bir anda gelip herşey bir şakaydı demesini o kadar çok isterdi ki!
Yerinden kalktı ve eve doğru ilerledi.Hayallerini yıkıldığı eve...
Namusunun alındığı eve...Sakinleşmeye çalışsada yapamıyodu.Gözleri bağımsız bir şekilde yaş döküyordu.Masanın üzerindeki kibriti farketti.O kadar kırgın ve üzgündü ki sağlıklı düşünemiyordu.Kafasına tek birşey koymuştu o da ölmek!
Yerden aldığı benzini etrafa savurmaya başladı.Benzinle beraber gözyaşlarıda yere dökülüyordu.Bittikten sonra bir köşeye fırlattı benzin kutusunu.Kibriti çaktı.Hayatı ellerindeydi.Yavaşça benzini döktüğü yere doğru bıraktı kibriti.Bir anda heryer alev aldı.Hayallerinin yıkıldı o ev şimdi yanıyordu ve içinde de Reyyan vardı.Şu an istediği şey ölmekti.Yoksa bu acıya başka türlü katlanamazdı.Bu ihanete yüreği dayanmazdı.Gözyaşları alevlere karışırken gözkapakları ağırlaşıyordu.....
***
***
Miran babasının mezarının başına oturdu ve ağlamaya başladı.

"İntikamımızı aldım ama hiç mutlu değilim be baba!!
Konuşurken gözlerinden ardı ardına yaşlar geliyordu.Buraya gelirken böyle olacağını hiç tahmin etmemişti.Ama şimdi kalbi acıyordu.Reyyanı yapayalnız ve çaresiz bırakmıştı.Pişman mıydı?Onu tam olarak kendisi de bilmiyordu.Reyyanı delicesine merak ediyordu.Aylarca kandırmıştı onu, yalanlar söylemişti ona.Ama herşeyi yalan değildi.Mesela ona bakınca gülümsemesi tamamen içinden gelen birşeydi. Daha önce hiç böyle olmamıştı Miran.Kendi haline o da anlam veremiyordu.Birden telefonu çaldı.Arayan Fırattı hemen telefonu açtı.Fırat konuşamıyordu.

"Miran..."

"Noldu Fırat konuşsana!!
Miranın sesinin yükselmesi üzerine Fırat konuştu.

"Abi...Sana birşey söyleyeceğim ama sakin ol"
Miran gittikçe daha da meraklanıyordu.Belliydi kötü bir haber vercekti.Miran daha da sesli bir şekilde

"Söyle artık Fırat!

" Abi ben Reyyanın kaldığı eve geldim ama burada çok kötü birşey olmuş. "
Miranın merakı gittikçe artıyordu.Reyyana birşey olma ihtimali onu delirtiyordu.

Miran, "Ne olmuş?"
Fırat son birkere kendini toparladı ve konuştu.

"Ev yanmış"
Miran neredeyse aklını kaybedecekti.Evet intikam alacaktı ama böyle olacağını tahmin etmemişti.Ona birşey oşsun istememişti.Şimdi merak ettiği tek şey vardı.O da Reyyan!

Miran, "Reyyan?O nerede?

"Abi ev kül olmuş buradan sağ çıkabileceğini zannetmiyorum."
Miranın gözleri dolmuş adeta donup kalmıştı.Olamazdı Reyyan ölemezdi!!
Bu ihtimali düşünmek bile istemiyordu.

"Tamam.Bekle beni geliyorum."
Telefonu kapattı ve hızlı bir şekilde arabasına bindi.Meraktan çıldıracaktı.Reyyanın babası Hazar Şanolu babasını öldürmüştü.Reyyan ise onun kızıydı.İntikamını bu yüzden Reyyandan almıştı.Ama şimdi düşününce keşke yapmasaydım diyebildi.Reyyan masumdu.Onunla bir alıp veremediği yoktu ki.En başında Reyyanı bu plana dahil etmemeliydi.Babasının yaptığı bir hatayı o ödememeliydi.Miranın neredeyse kalbi sıkışacaktı.Ölmesi için yapmamıştı ki bunu.Bu kadar kolay bitmemeliydi.Yaklaşık 20 dk süren yolculuktan sonra Fıratın yanına vardı.Arabadan indi ve yanan eve doğru yürümeye başladı.Gözlerinden bir bir yaşlar dökülüyordu.Ev kül olmuştu.Nasıl yani Reyyan ölmüşmüydü?Miran buna inanmak istemiyordu.

"Hayır!Hayır ya! Ölmüş olamaz, Reyyan ölemez!"
Miran sadece haykırıyordu.Çaresizce haykırıyordu.

Fırat, "Miran hadi gidelim buradan sağ çıkmış olamaz"
Fıratın bu sözlerini Miranı çığrından çıkarıyordu.İnanmıyordu Reyyanın öldüğüne.

"Hayır abi Hayır! Reyyan ölmedi Eğer ben Miran Aslanbeysem Reyyana bu şehirde bir yerlerde!!! Onu bulacağım, ne olsun bulacağım!!"