Hercai

Reyyan

Uzun bir gecenin ardından nihayet sabah olmuştu.Miran denesede bir türlü uyuyamamıştı.Hep Reyyanı düşünmüştü.Nereye gittiği hakkında da hiçbir fikri yoktu.Çıkıp aramak istiyordu ama nerede arayacağını bilemiyordu.Seviyordu onu.Seviyordu ama belli etmiyordu.İntikam için yanıp tutuşan adam şimdi Reyyan için yanıp tutuşuyordu.Oturup Fıratın aramasını bekledi.Beklediği gibide oldu telefonu çaldı ve arayan Fırattı.

"Alo Fırat.Ne oldu bir haber var mı?"
Fıratın olumlu bir cevap vermesini bekliyordu Miran.

"Var abi.Buldum Reyyanı"
Miran sevincinden neredeyse bir çocuk gibi havalara uçacaktı.Ölmemişti.Zaten o da böyle birşeye ihtimal vermemişti.Hissetmişti...Yaşadığını hissetmişti.

"Tamam Fırat.Neredeymiş Peki?"

"Yanlız yaşayan bir kadının evinde kalıyor."

Miran, "Tamam sen bana adresi at ben geliyorum"
Miran telefonu kapattı ve telefonu kapatmasıyla Fırattan mesaj geldi.O kadının kim olduğunu da merak etmişti.Ceketini aldı ve tam kapıdan çıkacaktı ki bir an duraksadı.

"Ben hangi yüzle gideceğim Reyyanın yanına?Onu terk ettim beni asla affetmez ki!"
Diye söylendi.Doğruydu.Onu o evde yapayalnız bırakıp gitmişti.Şimdi hiçbirşey olmamış gibi nasıl karşısına çıkacaktı.Hayallerini gençliğini çalmıştı onun.En önemlisi de kalbini.Çok canını yakmıştı Reyyanın.O hıçkırıklarını ölse unutmazdı.Nasıl kalbi dayanmıştı o kadının feryatlarına.Ceketini geri bıraktı yerine.Gözleri dolu doluydu.Kaybetmekten korkuyordu.

***
Zehra Hanım kızıyla telefonla konuşurken Yaren kapıdan gizlice onu dinlemişti ve bütün konağa Reyyanın başına gelenleri anlatmıştı.Zehra Hanım ise ona tokat yapıştırmamak için kendini tutmuştu.Yaren hep küçüklüğünden beri Reyyanı kıskanan kuzeniydi.Konaktakiler Reyyanın namusu alındığı için dedesi ölmesinin en uygun olacağını söylemişti ama Zehra Hanım ise sert çıkmıştı ve vazgeçirmişti.Sonuçta öz dedesi değildi.O yüzden çok ilgilenmemişti.Ama bir şart sunmuştu.Reyyanın bu kapıdan içeri bile girmemesini istedi.Zehra Hanım bu durumada çok üzülmüştü ama kabul etmek zorunda kaldı.Sonuçta kızının öldürülmesini seçemezdi.Bu durumda en çok endişelenen Azattı.Zehra Hanımı zorladı Reyyanın yerini söylemesi için ama Zehra Hanım söylemedi."Kızımın peşini bırakın artık" dedi.Ama Azat vazgeçecek gibi görünmüyordu.
***
REYYAN
Annemden kötü bir haber almıştım ve de oldukça üzülmüştüm.Dedem eve gelmemem konusunda annemi tehdit etmişti.Dedem beni hiçbir zaman diğer torunları kadar sevmedi.Tam aksine itip kaktı.Neden böyle yaptığına anlam veremiyordum.Ben ona ne yapmış olabilirdim ki bana böyle davranıyordu.Beni öldürecek kadar sevmiyormuydu?Ben şimdi ne yapacağım?Evime gitmezsem annemi, kardeşimi görmezsem nasıl yaşarım?Miranın beni terk etmesi üzerine bir de başıma bu gelmişti.Kendimi bir boşlukta gibi hissediyordum.İçimde Mirana karşı büyük bir nefret vardı. Kimsem kalmamıştı artık.Sevdiğim adam annem kardeşim.Bu kadarı fazla değilmiydi?Tek bir dileğim vardı o da mutlu olmak.Çok mu şey istemiştim şu hayattan?

***
Miran

Aradan iki gün geçmesine rağmen hala ne yapacağıma karar verememiştim.Kalbim deli gibi onu istiyordu ama oraya gitmeye yüzüm yoktu ne diyecektim Reyyana.Onun kalbini çok kırmıştım.Onu iyileştireceğim.Bütün yaşananları umutturacağım ona.Ben onsuz olamam.Eğer benden nefret ediyorsa tekrardan sevdireceğim kendimi bir daha da asla bırakmayacağım.Kararımı verdim gidecektim.Arabama bindim ve yola koyuldum.

***
Miran Reyyanın bulunduğu eve varmıştı.Reyyansa herşeyden habersiz evde oturuyordu.Miranın bir daha geleceğini hiç ummuyordu.Asla tahmin etmezdi.Onun gözünde düşmandan beterdi Miran.Miranın kalbi güm güm atıyordu.Reyyanın kaldığı eve doğru baktı.Çok özlemişti Reyyanı.Kavuşmak için sabırsızlanıyordu.Acaba Reyyanda öyle miydi?Kendini topladı ve eve doğru yürüdü.Kolay değildi, hemde hiç değildi.Bunca şeyden sonra aradan geçen onca günden sonra görecekti onu.Ne haldeydi acaba şimdi.Ne tepki verecekti Mirana.Bu yüzden Miran biraz tedirgindi.Çekiniyordu,korkmuyordu.Korksada onu kaybetmekten korkuyordu.Heyecandan kalbi sıkışacaktı.Yavaş adımlarla eve yürümeye devam etti.Kapıya kadar vardı ama heyecandan kalbi duracaktı.Reyyanın karşısında nasıl dimdik duracaktı bilmiyordu.Son kez derin nefes aldı ve kapıyı çaldı.Kalbi hala hızlı hızlı atıyordu.Merakla kapının açılmasını bekledi.Ama kapı açılmadı.Tekrar çaldı.Heyecanlıydı...
Birden kapı açıldı.Karşısında kıvırcık saçlı narin o güzel kız belirdi.Reyyan neredeyse şaşkınlıktan dilini yutacaktı.Miranın yüzünde naif bir gülümseme belirdi.

"Reyyan!"