Hercai

Affet!

Reyyan sinirli sinirli debeleniyordu Miranın kucağındayken.Gitmek istemiyordu onunla.O evli biriydi ve mutlu bir evliliği vardı.En azından Reyyam böyle biliyordu.

Reyyan, "İndirsene beni!!"
Miran Reyyanı yavaşça arabaya oturttu.Reyyan tam kaçmaya kalkışacaktı ki kapıyı kapatıp kilitledi.

Reyyan, "Ne yapıyorsun sen? Kaçamayağıca mı sanıyorsun"
Miran Reyyanı duymamazlığa veriyordu.Arabayı çalıştırdı ve Reyyan için tuttuğu eve doğru yola koyuldu.

Reyyan, "Bana yaptıkların yetmedi mi?Şimdi beni niye kaçırıyorsun?Daha çok mu canımı yakmak istiyorsun."
Miran Reyyana doğru döndü.

"Senin canını yakmak bu hayatta isteyeceğim son şey"

"Dalga geçiyorsun heralde.Sen benim canımı yaktın bile."
Reyyanın gözleri dolmuştu.Miranda konuyu değiştirmeye çalışıyordu.

"Seni çok güzel bir yere götüreceğim."

"Cehenneme yani.Çünkü senin olduğun her yer bana cehennem."
Miran bu sözleri duyunca perişan oluyordu.Sevdiği kadından bu sözleri duymak epey acıtıyordu kalbini.Konuyu değiştirmeye çabalasa da konu dönüp doşaşıp ona geliyordu.
Kısa süren bir yolculuktan sonra Miranın aldığı eve geldiler.Miran araban indi ve Reyyanın kapısını açtı.Reyyan inmeye pek niyetli gözükmüyordu.O yüzden Miran kolundan tutup indirdi ve eve soktu.Reyyan eve iğrenircesine bakıyordu.Aynı Mirana baktığı gibi.
Reyyan biraz bitkindi dün gece düzgün uyuyamamıştı o yüzden dengesini kaybetti ve düşecekmiş gibi oldu.Miran hemen bir hamleyle tuttu Reyyanı.

Miran,"İyi misin?"
Reyyan öfkeli öfkeli baktı Mirana.

"Sakın!Bir daha bana karına dokunduğun ellerle sakın dokunma!"
Miran onu tamamen unutmuştu.Daha sonra Gönülle aralarında geçen konuşmaları hatırladı.

Miran,"Düşündüğün gibi değil Reyyan..."
Reyyan Miranı susturdu.

Reyyan,"Her neyse.Duymak istemiyorum nasıl olduğunu.Beni bırak ben evime gideyim sende karına."
Bu sırada kapının önünde dikiliyorlardı.Miran kapıyı kilitledi.

Miran,"Seni bırakmam.Burada benimle kalacaksın"

Reyyan, "Ölürüm de seninle burada kalmam"

Miran, "O kadar emin olma bence" dedikten sonra Reyyanı kolundan tutup odaya götürdü.Reyyan debeleniyordu ama Mirana karşı koyamıyordu.

Reyyan,"Bırak! Bırak dokunma bana!!"

Miran Reyyanı koltuğa oturttu.Bir an Reyyanın aklına telefonu geldi.Ama düşününce hayal kırıklığına uğradı çünkü evde bırakmıştı.

"Karından izin aldın mı?"

"Ne?"

"Beni kaçırırken diyorum karından izin aldın mı?"

"Bak Reyyan Gönül sana ne anlattı bilmiyorum ama o evlilik bildiğin gibi değil"

"Ha! Yoksa Gönülüde kandırıp onunlada kağıt üstünde sahte bir evlilik yaptıysan bilemem.Sen iyi anlarsın bu işlerden sonuçta."
Her seferinde laf dönüp dolaşıp Mirana geliyordu.

"Evet söylediğin gibi evliliğimiz sadece kağıt üstünde.Beni bir dinlesen anlatıcam."

"Dinlemek istemiyorum.Bırak beni gideyim!"

"Benden böyle birşey isteme bunu asla yapamam."

"O gün çok güzel bırakıp gitmiştin ama zor değil aynısını yine yapacaksın."
Miranın ses tonu biraz daha yükselmişti.

"Seni bırakmam Reyyan!"
Reyyan sustu ve arkasını döndü.

Miran, "Neden arkanı döndün?"

"Çünkü yüzünü görmek istemiyorum"
Miran hiçbirşey demedi.Reyyan ise ağlıyordu.Yine yenilmişti ona.Onu bırakıp gitmesi geldi aklına, çaresizliği.Annesini kardeşini özlemişti.Üstelik evine de gidemiyordu eğer giderse dedesi onu oracıkta öldürürdü.Miran Reyyanın ağladığını farketti.Sevdiği kadının ağlaması onu perişan ediyordu.

"Neden ağlıyorsun Reyyan"
Reyyandan cevap gelmeyince kalktı ve yanına gitti.

"Ağlama dayanamam ben senin ağlamana"

"Biliyormusun Miran"

"Neyi?"

"Seni asla affetmeyeceğim! Asla"
Reyyanın sözleri Mirana bir bıçak gibi saplanıyordu.Daha da umutsuzlaşıyordu Reyyanın laflarıyla.

"Sen beni affetsen de affetmesen de ben seni çok seviyorum bunu hiçbir zaman unutma"
Reyyanda sustu.Miranın dolan gözlerini görünce konuşmadı.Aslında konyşurdu ama onun da mecali kalmamıştı.O gece uyuyacak gibi durmuyorlardı.

***
Sabah olmuştu, Miranda Reyyanda bütün gece uyumamışlardı.O yüzden Reyyan biraz bitkindi.Ne olursa olsun o adamla aynı evde bir gece daha kalmaya niyeti yoktu.Ne yapıp edip çıkacaktı evden.

Miran,"Aç mısın?"

"Değilim!"

"Anladım hemen birşeyler hazırlıyorum."
Miran hızlı bir hamleyle mutfağa yöneldi.

Reyyan"Sana aç değilim dedim! "
Miran Reyyanı duymamazlığa verip mutfakta birşeyler hazorlıyordu.Kısa sürede masayı doldurdu.

"Hadi Reyyan. Otur"

"Ben seninle aynı sofrada yemek yemem"

"Bıırak artık şu inadı açlıktan öleceksin"

"Merak etme seninle olmak ölümden beter!"
Miran konuşmadı.Reyyan oturmayınca o da birkaç bişey yeyip kalktı sofradan.Yukarı kata üstünü değiştirmek için çıktığında Reyyan kalktı ve mutfağa yöneldi.Dün kaçırıldığından beri hiçbirşey yememişti ve kurt gibi açtı.Birşeyler atıştırmaya başladı.Miran gelmeden de hemen salona geri döndü.Miran merdinlerde aşağıya iniyordu ve Reyyan konuşmaya başladı.

"Beni daha ne kadar bu evde tutacaksın"

"Beni affedene kadar"

"Sonsuza kadar affetmeyeceğim seni"

"O zaman sonsuza kadar benimle kalıacaksın"

"Evli bir adamsın sen."

Miran Reyyanın üzerine doğru yürüdü.Reyyanda geri geri gidiyordu.En sonunda duvara tosladı.Miran her adımında Reyyana daha da yaklaşıyordu.Reyyan şu an tamamen sıkışmıştı kaçacak bir yeri kalmamıştı.

"Çekil önümden!"

"Reyyan ne olur affet beni."
Miran ilk defa bu kadar pişman ilk defa bu kadar çaresizsdi.Gözlerinden bir bir yaşlar dökülürken konuşmasına devam etti.

"Ben böyle olacağımı tahmin etmemiştim gözlerine her baktığımda sana yeniden aşık olacağımı da tahmin etmemiştim"

"Ne olur affet!"