Hercai

İmkansız

Reyyan Mirana şaşkın şaşkın bakıyordu.Buraya gelebileceğini hiç tahmin etmemişti.Günler sonra neden gelmiştiki.Birden Reyyanın gözünde kin ve nefret belirdi.Kapıyı Miranın yüzüne çarptı.Miransa bu duruma pek şaşırmış gibi durmuyordu.Reyyanın sert bir tepki vereceğini tahmin etmişti.Ama vazgeçmeyede niyeti yoktu.Kapıyı tekrar çaldı.

"Reyyan! Ne olur aç kapıyı sana kendimi affettireceğim!"
Reyyan Miranın bu sözüne daha da çok sinirlenmişti.Ama hiçbirşey söylemiyordu.Suskunluğunu bozzdu sonunda.

"Git Buradan!! Git dedim sana!!"
Gerçekten gitmesini istiyordu.Onun yüzünü görmek bu hayattaki en son isteyeceği şeydi.

Miran, "Haklısın, bu şekilde karşına çıkmayı istemezdim."
Bu söz Reyyana tokat gibi çarpmıştı tüm bu olanlardan sonra Miranın burada ne işi vardı anlam veremiyordu.Sadece sustu.

Miran, "Reyyan..."

"Sakın! Sakın adımı ağzına alma!"
Reyyanın böyle demesi Miranı o kadar üzüyorduki.

Miran bitkince, "İzin ver konuşalım" dedi

"Neyi konuşacağız?Beni nasıl terk edip gittiğini mi yada seviyorum derken gözlerime bakıp nasıl eğlendiğini mi mesela."
Reyyan öfkesinden tutuşuyordu.Elinde bir silah olsa şuan Miranı vurabilirdi.
Miran ise üzgündü sadece üzgün.Yaptıklarının pişmanlığı yüzünden gözleri dolu doluydu.

Miran," Evet seni kandırdım ama ben sana aşık oldum Reyyan!! "
Reyyan Miranın bu sözlerine gittikçe daha da sinirleniyordu.Bu lafların bir daha ölse inanmazdı.Bir daha ölse güvenmezdi bu adama.Aynı şekilde Reyyanında gözleri dolmuştu.

"Neyin aşkından neyin sevgisinden bahsediyorsun sen!!İnsan sevdiğine bunları yapar mı!! Ben sana bir kere inandım ama bir daha asla bu hatayı yapmam!!"

Miran, "İzin ver.Sana kendimi affettirip bana yeniden güvenmeni sağlayacağım.Lütfen aç kapıyı"
Miran bu sözleri o kadar pişman o kadar masum bir şekilde söylüyordu ki onu kırmak elde değildi.Ama Reyyan ona o kadar sinirliydi ki onu zaten laflarıyla kırıyordu.

"Seni asla affetmeyeceğim!! Anladın mı asla!! Şimdi git buradan evine git.Çünkü senin yüzünü görmek bu hayatta isteyeceğim ikinci şey olur."
Miran Reyyanı bırakmak istemiyordu tam tersine ona sımsıkı sarılıp özlemini gidermek istiyordu.

Miran"Birincisi neydi?"

"Senin gibi bir insana aldanmak!!İstemiyorum işte seni!Artık git buradan!!!"
Bu durum Miranı çok üzüyordu.Ama şimdi gidecekti.En doğrusu buydu.

Miran, "Peki şimdi gidiyorum ama sonra yine geleceğim.Ama buraya tekrar geldiğimde senide götüreceğim. "
Reyyan kapının arkasından ağlıyordu.Sadece ağlıyordu.Öyle ağlıyorduki Miranın son söylediklerini duymamıştı bile.Ondan ne kadar nefret etsede yinede onu seviyordu.Ama asla affetmeyecekti onu.İmkansızdı.Bu aşk onun için imkansız...
Sıdıka Teyzeninde kendisine baktığını fark etti Reyyan.Onun karşısında zayıf yenik düşmüş bir kız gibi duruyordu.Ama Miranın karşısında bunu belli etmiyordu.

Sıdıka Teyze, "İyi misin kızım? Ne oldu?

"Miran... Miran gelmiş Teyze!"
Bu lafları söylerken gözlerinden ardı ardına yaşlar geliyordu.

Sıdıka teyze, "Nasıl yani bunca şeyden sonra niye gelmiş ki?"
Reyyan umutsuzca bakıyordu teyzesine üzgündü.

"Bana kendini affettirecekmiş!!! Birde pişkin pişkin beni sevdiğini söylüyor.Bu adam beni ne sanıyor ya."
Sıdıka Teyze hiçbirşey söylememişti.Reyyanı kaldırıp odasına kadar götürdü.

"Yorgunsun kızım.Sen biraz dinlen."
Reyyan kapısını örttü ve yatağa uzandı.Daha saat beşti ama Reyyan kendini yorgun hissediyordu.
Derin bir uykuya daldı.

***
Miran Reyyanın ona bu tepkiyle yaklaşmasına pek şaşırmamıştı.Ama sandığı kadarda Reyyanı kendine kolay affetiremeyeceğini anlamıştı.Şu an yanında olmasını ve ona sımsıkı sarılmayı çok isterdi.Düşünürken gözlerinden yaşlar geliyordu.Şu an yaşadığı duygu özlemdi, aşktı.Reyyanı geri istiyordu.Her ne pahasına olursa olsun geri alacaktı.Çok seviyordu onu.Tahmin ettiğinden de çok... Bu yüzden aklından birşey geçiyordu.Buraya biraz uzakta bir ev tutmuştu yarın Reyyanı istesede istmesede alacaktı.O eve götürecekti.Kendini affettirecekti.

Görüşlerinizi yazarsanız sevinirim😊Ona göre devam edeceğim kitaba.