Yuta ilk defa yazılarımı görüyordu. Normalde, o hep ya yemek pişiriyor ya da temizlik yapıyor olurdu, ama şimdi dizüstü bilgisayarımın önünde oturan bana bakıyordu. Yazdığım romana bakıp bir satır okuduktan sonra yüzü buz kesmişti.
Gözlerim şişmişti, büyük gözlükler ile bile bunları gizleyemiyordu.Yuta: "Ne oldu?"
Dışarıda bir sürü polis arabası, rayların etrafında toplanmıştı, bu yüzden ne olduğunu çoktan anlamıştı. Ancak illa benden duyması gerekiyordu sanırım.
Titrek bir nefes vermiştim.
Ben: "Editörümle tanışmak için şehre gitmem gerekiyordu. Ve ona yardım etmek için burada değildim."
Sesim hala titriyordu, gözyaşlarım yüzümü kaplıyordu. Parmaklarım hala klavyedeki tuşlara hızlıca basıyordu, ne yazdığımı göremesem bile. Gözyaşlarım görüşümü bulanıklaştırmıştı.
Ben: "Polis eve geldiğimde çoktan buradaydı.."
Kendimi yüksek sesle ağlamaktan alıkoymak için dudaklarımı ısırıyordum, Yuta'nın kollarının etrafımı sardığını hissettiğimde bana sarıldığını anlamıştım. Bu son hamle ile kendimi tamamen parçalamaktan alıkoyamadım.
Benim dışında, kimse o gece yazdığım romanı bilmiyordu. Kendim dışında hiç kimse okumamıştı ya da başlığını bilmiyordu, çünkü Yuta'nın ruhunun yazdığım bu roman yüzünden yaralanmasını istemiyordum. Başkalarının ruhunu iyileştirmek için hikayeler yazıyordum her nasılsa. Bu roman onu ya da başkasını iyileştirmeyecekti.
~~~
Defter olayından bu yana yanımda kalan Yuta'nın ilk uzun gecesi olmuştu bu. Bu matem bir hafta boyunca bizimle kaldı. Bir hafta sonra kızın hatırası için rayların yanına küçük bir demet beyaz zambak koyduk ve o romanı evin arkasındaki tepede yaktık. Yuta tüm bunlardan sonra ilk defa rahat bir şekilde eve girmişti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
heroes are around us + yuwin
Fanfictionsi cheng, demiryolunun yanındaki malikanede yaşıyordu. kurgu intihar girişimleri ve deneyimleri içeriyor, lütfen duygusal olarak dengesizseniz veya bu tür şeylere dayanamıyorsanız, eğilimliyseniz lütfen bu kurguyu okumayın. all human au¡ lime / fl...