Game • Set • Match (Greek Camren)

κεφάλαιο 28

Camila pov

Η Lauren μετά τη συζήτηση που είχαμε σχετικά με την οικογένειά μου έβαλε μπρος τις διαδικασίες να πάμε στην Βιέννη θα μας ακολουθούσε ένας ολόκληρος στρατός για προστασία, θα ερχόταν κ ο πατέρας της μαζί μας

Οι μέρες πέρασαν βασανιστηκα η αγωνία μου όλο κ μεγάλωνε θα συναντούσα την μητέρα μου μετά από τόσα χρόνια. Αλλά άραγε θα Μ αναγνωρίσει η η ασθένεια της είναι τόσο βαριά πλέον π.... Δεν θέλω να το σκεφτώ

Μ αυτές τις σκέψεις η πόρτα άνοιξε κ μπήκε μέσα η Lauren Μ βρήκε καθισμένη στο κρεβάτι μου

Lauren: τι συμβαίνει μικρή μου???

Με ρωτάει καθώς έρχεται κ κάθεται δίπλα μου

Camila: φοβάμαι

Lauren: τι φοβάσαι??

Camila: τη κατάσταση της μαμάς μου τόσα χρόνια έπαιρνε αυτά τα φάρμακα.φοβαμαι πως δεν θα συνέλθει ποτέ..

Lauren: μην ανησυχείς θα την φροντίσουμε θα την πάμε στους καλύτερους γιατρούς. Όλα θα πάνε καλά.

Camila: εύχομαι να έχεις δίκιο λέω κ την αγκαλιαζω σφιχτα

Κ επιτέλους η μέρα για να φύγουμε έφτασε μετά από αυτό το πολύωρο ταξίδι βρισκόμασταν έξω από το σπίτι π η μητέρα μου ήταν φυλακισμένη.

Ο πατέρας της Lauren είπε καλύτερα να περιμένουμε ν βγουν για τον καθημερινό περίπατο που κάνουν όπως μας είπε μια γειτόνισσα. Κ επιτέλους η ώρα ήρθε άνοιξαν οι πόρτες είδαμε την μητέρα μου σε μια τραγική κατάσταση μαζί με την νοσοκόμα της να βγαινουν κ να κατευθύνονται σε ένα παρκο
Τις πήραμε από πίσω κ κοιτούσαμε σε μια στιγμή βλέπουμε την νοσοκόμα να απομακρύνεται κ να πήγαινει σε ένα περίπτερο
Εγώ δεν έχασε ευκαιρία έτρεξα κοντά στην μαμα μου κ την αγκάλιασα χωρίς σκέψη η Lauren κ ο πατέρας της ήρθαν κοντά μου

Βγαίνοντας από την αγκαλιά της μαμάς μου παρατηρώ πως με κοιτάει χωρίς να με αναγνωρίζει .

Camila: μαμά?? Μανούλα?? Εγώ είμαι δεν με αναγνωρίζεις???

Όμως εξακολουθούσε ν μς κοιτάει με τον ίδιο τρόπο

H Lauren έρχεται κοντα μου κ μου λέει.

Lauren: αγάπη μου δώσε της χρόνο . κάπου μέσα της σε θυμάται σίγουρα αλλά το μυαλό της ακόμα δεν είναι σε θέση.

Camila: μα είναι η μαμά μου. Είμαι η κόρη της. Δεν γίνεται να μην με θυμάται λέω κ βάζω τα κλάματα .
Καθώς έκλαιγα με λιγμους ακούω πολύ σιγά την φράση κόρη κόρη μαμά
Κ σηκώνω τα μάτια μου κ κοιτάζω την μαμά μου να με κοιτάζει με απορία κ να λέει ξανά μαμά ? Κόρη??? Μαμά?? Κόρη???

Κ πιστεύοντας πως ήταν η ευκαιρία μου τις έπιασα τα χέρια κ της είπα

Camila: είμαι η κόρη σου , είσαι η μαμά μου είμαι η camila με αναγνωρίζεις?? Όταν ήμουν μικρή πάντα μου τραγουδουσες όταν χτενιζες τα μαλλιά μου όταν παίζαμε Μ τις κούκλες μου όταν πηγαίναμε βόλτα με το αμαξι. Θυμάσαι το τραγούδι που μου είχες πει όταν ειμασταν στην ρόδα του λουνα παρκ ??? Ήταν ψηλά κ εγώ φοβόμουν με είχες πάρει αγκαλιά κ με ησυχασες τόσο που ξέχασα που ήμουν κ κοιμήθηκα στην αγκαλιά σου..

Κ αυτόματα άρχισα να τραγουδάω εκείνο το τραγούδι. Με δακρια στα μάτια έλεγα τους στίχους κ η μαμά μου με κοιτούσε κάποια στιγμή είδα να τις φεύγει ένα δάκρυ

Sinuhe: camila? Παιδί μου???

Λέει μέσα στην ταραχή της κ Μ παίρνει αγκαλιά

Camila: μανούλα μου μου έλειψες πολυ

Sinuhe: κ μένα κορίτσι μου

Lauren: camila δεν θέλω να χαλάσω την στιγμή αλλά πρέπει να φύγουμε.

Κ εκείνη την στιγμή έρχεται η νοσοκόμα κ μας βλέπει

Νοσοκόμα: τι συμβαίνει??? Ποιοι είστε όλοι εσείς.

Κ εγώ απαντώντας στο ερώτημα της

Camila: είμαι η κόρη της κ τώρα φεύγουμε.

Νοσοκόμα: να πάτε που??? Θα βρω τον μπελά μου από τον κύριο Cabello

Κ η Lauren θέλοντας να με βγάλει από την δύσκολη θέση πήρε το λόγο!

Lauren: από εδώ κ περα αναλαμβάνουμε εμείς πες του.

Μ πλησίασε κ Μ αγκάλιασε από τους όμους

Lauren: πάμε σπίτι.

Την ώρα μπήκαμε στην λιμουζίνα άλλη μια έκπληξη με περίμενε είδα να με κοιτάνε τα γλυκά ματάκια της αδελφής μου

Γύρισα όλο απορία στην γυναίκα που εκπλήρωσε πια ότι επιθυμίες είχα κ την ρώτησα camila: μα πως?? Ποτέ προλάβατε???

Lauren: ακόμα αναρωτιεσαι?? Δεν με ξέρεις??

Camila: Έλα ντε λέω κ αγκαλιαζω την μικρή μου αδελφή