อะลาดินนั่งจ้องอาหารเช้าที่อยู่ตรงหน้าอย่างเหม่อลอย
จำได้ลางๆว่าดื่มอะไรไปนิดหน่อย เหมือนจาร์ฟารจะบอกว่าเป็นสมุนไพรให้ช่วยหลับสบายขึ้น
อะลาดินจำได้ว่า ตัวเองกำลังคุยอยู่กับองค์ชายจาฟาร์หลังจากนั้นก็หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
น่าจะเป็นผลจากสมุนไพรนั่นแน่ๆ
ตื่นมาอย่างงงๆบนเตียงอีกฝ่าย และตอนนี้ มาจบลงที่นั่งกินมื้อเช้ากับองค์ชาย
เมื่อคืนจำอะไรแทบไม่ได้เลย อะไรเนี่ย?
"เป็นอะไรไป อาหารไม่อร่อยงั้นรึ?" จาฟาร์เงยมองเด็กหนุ่มที่นั่งนิ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตน
"ไม่ใช่พะยะค่ะ อาหารอร่อยมาก! กระหม่อมชอบมาก!" อะลาดินเงยมองอีกฝ่ายอย่างตื่นๆ
พร้อมปัดป่ายมือไปมาอย่างลนลานท่าทีแตกตื่นของเด็กหนุ่มเรียกรอยยิ้มเอ็นดูขององค์ชายได้ไม่น้อย
"อยู่กับฉันพูดปกติก็ได้ เหมือนตอนที่นำทางในเมืองไง" จาฟาร์ยิ้มอ่อนโยนเฉกเช่นเดียวกับที่นายท่านฮาคิมในความทรงจำของเด็กหนุ่ม
"ครับ...นายท่าน" อะลาดินยิ้มอย่างเขินอายให้คู่สนทนา
"เรียกข้าว่าจาฟาร์ก็ได้ ไม่ต้องเรียกนายท่านแล้ว"
"แต่..."
"อะลาดิน...ข้าไม่ชอบพูดซ้ำนะ"
"ครับ...จ....จาฟาร์"
"แบบนั้นเด็กดี"
"ข้ามิคุ้นชินเลย อย่างน้อยข้าขอเรียกท่านว่าองค์ชายจาฟาร์ดีกว่า"
ESTÁS LEYENDO
[MultiFandom]รวมเรื่องสั้น ไอเดียฟิคต่างๆ
Fanficรวมไอเดียที่คิดออก ในแบบวันช้อตรึช้อตฟิค จากหลายๆด้อม