Hoofdstuk 3

960 54 17
                                    

Geschrokken kijk ik hem aan. 'Ohh ehm.. Hey.. Ja sorry ik dacht dat je Chris was.' Een beetje ongemakkelijk friemel ik aan m'n haar. 'Ken je me nog? Van de stad vrijdag?' Zegt hij en kijkt me glimlachend aan. HAHAHA hij dacht dat ik heb alweer vergeten was? Nooit niet! Ik hou me rustig en antwoord heel kalm: 'Ja hoor, ik ken je nog wel hahaha.'

Ow waarom wordt ik altijd zo verlegen van die knappe jongens?! Ik probeer kalm te blijven en doe heel geïnteresseerd: 'Ik wist helemaal niet dat je ook op deze school zit! Welke klas zit je?' 'Ohh hahah ik zit in A4B en jij?' Kakzooi hij is een jaar ouder als ik. 'Ehm.. Ik zit in A3D maar ik moet nu gaan want anders kom ik te laat in de les hoor.' Ik wil weg lopen maar Pim houdt me tegen. Hij kijkt me aan met z'n mooie bruine ogen en streelt met z'n vinger over m'n wang heen. Ik bloos ervan. 'Je moet niet zo verlegen doen Nicki, ik weet dat je helemaal niet verlegen bent. Wees gewoon jezelf, ook bij mij.' Ik wordt helemaal verlegen van z'n mooie woorden. Wat is hij lief.

Ik wil wel mezelf zijn, heel graag zelfs, maar ik ben bang dat mensen me niet meer mogen als ik mezelf ben. Meestal heb ik een soort masker op bij de meeste mensen. Behalve bij m'n ouders, en Anne. Maar hoe kan Pim weten dat ik niet mezelf ben? Hij kent me helemaal niet?! Als ik m'n masker af heb ben ik heel ander persoon, helemaal niet verlegen, maar juist heel open. En niet rustig, maar superdruk. Ik wil dit masker van me afzetten, en de echte ik zijn. Maar wat zullen ze wel niet van me denken? Wat is dat nou weer voor vreselijk druk kind? Ja dat zullen ze zeker weten denken.

'Je durft jezelf niet te zijn he?' Vraagt hij en kijkt me aan. Ik kijk verlegen naar beneden, hoe kan hij dit ooit weten? Er rolt een traan over me wang. Waarom moet ik nou weer huilen? Pim heeft het door en geeft me een knuffel. Vanbinnen krijg ik een ongelovig goed gevoel, ben ik verliefd?! Ik weet het niet...

Ik kan m'n tranen niet meer tegenhouden en begin ongelofelijk hard te huilen. Ow wat is dit erg. Ik ren snel naar de wc. Niemand mag me zo zien. Triiiiing... Kak de bel gaat ik veeg m'n tranen snel weg en ren door de gangen. Ik heb niet door dat ik echt verschrikkelijk hard ren en ik kijk niet voor me, dus dat kon gewoon niet goed gaan. Ik bots keihard tegen iemand op. Lekker dan, kan er ook nog wel bij. Als ik omhoog kijk, kijk in een paar helderblauwe ogen.

Jaaaaaa wie zal dit zijn? 😏

Willen jullie please commenten en voten 🙏

Dankje alvast xxxxx Margo

Dit ben ikWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu