Dit ben ik

Hoofdstuk 9

Ik doe m'n ogen open. Het lijkt alsof ze weken niet open zijn geweest. Ik kijk om me heen. Waar ben ik? In het ziekenhuis? Als m'n vader ziet dat ik wakker ben roept hij de doktor. Pfoe gelukkig is papa er en niet mama met Walter. Wat heb ik papa toch gemist. 'Wat is er gebeurd? Waarom ben ik hier?' Honderden vragen spelen zich af. Ik heb echt geen idee wat er allemaal is gebeurd. 'Rustig maar meisje, je bent in het ziekenhuis. Je bent na twee dagen eindelijk weer wakker. Je hebt in coma gelegen. Je bent aangereden door een auto.' Zeg m'n vader. 'Kan je je niets meer herinneren?' Vraagt hij verder. 'Ehm.. Nee eigenlijk niet. Wel dat ik samen met Anne naar huis wilde fietsen en dat een jongen achter ons aan zat. Maar voor de rest weet ik helemaal niks meer.' Ik graaf diep in m'n geheugen. Nee ik weet echt niets meer.

'Je moet hier nog twee dagen liggen, en dan mag je naar huis. We waren bang voor een lichte hersenschudding, maar dat is gelukkig niet het geval. Wel heb je een gebroken been en er is een weefsel in je rug gebroken, dat is zeer ernstig.' Vertelt de doktor. Ik wordt een beetje bang. Gelukkig geen hersenschudding, maar toch m'n rug is niet al te best. Ik ben nog steeds heel erg moe dus ga ik nog maar even slapen.

Als ik weer wakker wordt staat er iemand naast m'n bed. Ohw nee he. Waarom hij? Eigenlijk is het zijn schuld dat ik hier nou lig. 'Nick wat doe je hier nou weer?' Vraag ik. 'Oh hey Nicki! Je bent wakker! Het spijt me, het is eigenlijk een soort van mijn schuld. Het was zeker niet mijn bedoeling om je onder een auto te krijgen. Maar ik wil je gewoon laten zien hoeveel je voor me betekend en hoeveel ik van je hou.' Ratelt Nick aan een keer door. Als Nick m'n hand pakt kijk ik hem aan met een dodelijke blik en hij doet zijn hand meteen weer weg. Als blikken konden doden.....

'Nick, hoevaak moet ik nou nog zeggen dat ik je gewoon niet leuk vindt. Het spijt me, je bent een aardige jongen maar nee, ik hou niet van je.' Zeg ik. Het kan misschien hard aankomen maar nu moet hij ook eens weten dat hij niet altijd achter me aan moet lopen. Nick kijkt verdrietig en loopt dan weg. Maar meteen komt er weer iemand naar binnen; Anne. Gelukkig, ik wachtte al op haar.

'Heeee Nicki! Hoe gaat het me je? Ik zag net dat Nick stond te janken. HAHAHHA Wat heb je nou weer gedaan Nicki?' Vraagt Anne terwijl ze nog aan het hikken is van het lachen. 'Heeyy Anne, het gaat goed hoor. Ja hij kwam net weer vertellen hoeveel hij van me houdt en blablabla en ik heb gewoon zegt dat ik niet van hem houdt, en toen was hij verdrietig.' Zeg ik. We kletsen nog een tijdje en daarna komt de doktor er weer aan. Hij kijkt ernstig. Ik wordt bang... Wat zou er zijn? M'n vader staat er achter, er staan tranen in z'n ogen. Ohnee dit is niet goed.

Sorry voor dit korte hoofdstukje. Maar ik hou van cliffhangers ghehehhe
Comment, vote en lees. Dan ben ik weer blijj 😊
Xxxxx Margo💞