Dit ben ik

Hoofdstuk 10

De doktor loopt naar m'n bed. 'Het spijt me Nicki, dat ik je dit moet vertellen. Het gaat gelukkig niet over jou. Maar over je moeder. Je moeder is overleden. De oorzaak is nog niet helemaal duidelijk, maar waarschijnlijk door een hartstilstand.' Zegt de doktor. Er rolt een traan over m'n wang. Ik had dan niet de beste band met m'n moeder, maar kom op. Het is m'n moeder. Er beginnen meer tranen te komen, en ik hou ze niet tegen. M'n vader rent naar me toe en knuffelt me. Volgens mij zitten we wel een halfuur te knuffelen, maar dat kan me niks schelen. Als ik hem los laat zie ik dat hij ook heeft gehuild. Waarom? Ze zijn toch gescheiden? Ach ja, ergens begrijp ik het ook wel, ze zijn best lang getrouwd, en dan ineens uit elkaar. Ik snap dan wel dat je elkaar nog niet helemaal niet vergeten bent.

Anne, m'n vader en ik praten er een tijdje over, als er weer iemand binnenkomt. Nu is het Walter; met rode ogen van het huilen. Met hem heb ik eigenlijk geen medelijden, dat klinkt misschien heel hard, maar hoe hij tegen me gedaan heeft, vind ik gewoon vreselijk. En hij heeft mijn moeder en ik een beetje uit elkaar gedreven. Hij loopt naar m'n bed toe en probeert me te knuffelen, maar het lukt niet echt want ik bijna niks bewegen vanwege m'n rug. Als hij me los laat kijk ik hem met een medelevende blik aan, die ik eigenlijk niet meen. Hij begint te glimlachen en hij geeft me knipoog. Daarom dus. Gadverdamme, z'n vriendin is dood en hij glimlacht en geeft haar dochter een knipoog? Dit is echt te gek voor woorden.

P.O.V Nick

Ik wordt wakker. Shit! Vandaag moet ik eigenlijk weer naar het ziekenhuis, voor Nicki. Ik moet haar echt bewijzen dat ik haar leuk vindt. Eigenlijk vind ik best wel zielig, want ik vind haar helemaal niet leuk. Maar het moet, voor een weddenschap. Ik heb samen met Pim een weddenschap, wie als eerst Nicki fixt wint 100 euro. Nou daar ga ik wel voor. Maar ik denk dat ik hem ga verliezen, Pim weet haar wel in te pakken. Ik vind het eigenlijk wel zielig, want volgens mij vindt Nicki Pim echt leuk. En ze vindt mij duidelijk niet leuk.

Hoe ga ik er voor zorgen dat ze mij leuk vindt? Volgens mij vindt ze me wel irritant, en... Een paar dagen geleden heb ik een ongeluk veroorzaakt. En door mij ligt Nicki nu in het ziekenhuis. Damn he ik ben echt dom bezig geweest. Ik ben te ver gegaan. Als Pim hoort dat het mijn schuld is dat Nicki in het ziekenhuis ligt weet ik dat hij niet meer kan stoppen met lachen. Ja ik ken Pim goed, hij is als een soort broer voor me. We doen veel samen en onze ouders zijn ook hele goeie vrienden. Ik ken hem al vanaf toen we heel erg klein waren. We hebben ook al veel weddenschappen gedaan, de meeste waren leuk, maar deze, nee deze weddenschap vind ik eigenlijk helemaal niet leuk. En als Nicki hoort dat we een weddenschap doen zou ze woedend zijn. Dat snap ik wel, dat zou ik ook zijn.

Oke genoeg gepiekerd, omkleden en naar school. Ha, school. Dat is voor mij een makkie. Iedereen denkt altijd dat ik een badboy ben en dat ik slechte cijfers haal, maar dat is helemaal niet zo. Ik gedraag me als een badboy, ik kleed met als een badboy, maar van binnen hou ik van studeren, vind ik roken focking vies en wil ik de leraren helemaal niet beledigen. Maar als ik me gedraag als een badboy, voel ik me eigenlijk ook fijn. Alleen ik ben niet mezelf, maar een ander persoon. Bijna niemand weet dit, behalve Pim. Ik haal goeie cijfers en daar zijn m'n ouders ook heel erg blij mee, alleen niet dat ze zo vaak naar school moeten omdat ik er zo vaak ben uitgestuurd.

Ik kleed me om en loop naar beneden. Ik pak snel een broodje mee en fiets dan naar school. Als ik op school ben loop ik naar Pim toe, en ik vertel het verhaal. Ik moest het gewoon aan iemand kwijt. Ik voel me eigenlijk zo schuldig. Tot mijn verbazing lacht Pim me niet uit maar heeft juist medelijden met me. 'Aahh shit man. Dat is echt kut. Weetje, ik denk dat je de weddenschap niet wint.' Zegt hij met een pokerface. Ik moet lachen om z'n gezicht, 'natuurlijk ga ik het niet winnen.' Zeg ik en por hem in z'n zij. Als hij ziet dat ik moet lachen begint hij ook te lachen.

In de les kijk ik om me heen. Ik zie Nicki nog steeds niet. Ik dacht dat ze vandaag weer naar school zou gaan? Ik kijk naar de plek naast haar, die is ook leeg. Huh? Anne is er ook niet? Oke dit vindt ik echt raar. Maar ik ga me er maar niet mee bemoeien, ik laat haar maar even.

P.O.V Nicki

Na het verschikkelijke nieuws ben ik maar weer gaan slapen want ik ben nog steeds hartstikke moe. Maar slapen kon ik niet echt, steeds moest ik denken aan mijn moeder. Ik niet eens afscheid kunnen nemen van haar. En we hadden ook nog eens ruzie, ze was heel erg boos op me. Ik lig hier in het ziekenhuis, met tranen in m'n ogen. Het is maar saai zo, de hele dag een beetje niks doen. Ik mis school wel een beetje, vooral Anne. Er komt iemand binnen, oh haha dat is toevallig daar is Anne.

'Hee Anne ik heb je zo gemist. Maar moet je niet naar school?' Zeg ik en probeer haar te knuffelen. Maar het gaat met m'n rug nog steeds niet zo goed. 'Heeyy Nicki. Ik jou ook. Nee geen zin, ga liever bij jou op bezoek.' Zegt Anne met een bigsmile. Ja daarom hou ik dus zoveel van haar. We kletsen wat. Vooral over gisteren, want daar kan ik gewoon niet mee stoppen om over te praten. Maar dan komt de dokter binnen. En dit keer kijkt hij niet zo serieus, maar juist een beetje blij. Van z'n blik wordt ik ook spontaan vrolijk, wat zal er zijn? Ik ben zo benieuwd!

Gheheheeh dit is weer een cliffhanger
En ik heb eindelijk een beetje een lang hoofdstuk geschreven, vindt ik zelf haha
Comment, vote daar wordt ik blij van😄
Kusjes Margo💋