Dit ben ik

Hoofdstuk 15

Met een schok word ik wakker door de vreselijke nachtmerrie. Ik kijk om heen en zie dat Anne nog aan het slapen is. Ik loop stilletjes naar beneden en pak wat te drinken. Ik ga op de bank zitten en zet de tv aan. Ik ben zo zenuwachtig voor wat de dag me zal brengen. Ben ik ziek? Ik ben bang, echt bang.

De hele dag kan ik nergens anders aan denken dan aan het telefoontje wat ik zal krijgen vandaag. Anne is maar weggegaan want ik was nou niet bepaald in de stemming om nog even gezellig te praten. Het is vandaag zondag, en morgen moet ik weer naar school. Althans, ik hoop dat ik naar school mag en dat er niks met me aan de hand is.

'Gaat het?' Vraagt mijn vader. Ik knik zachtjes. Hij weet heus wel dat het niet met me gaat. 'Gewoon positief denken, het komt vast wel goed.' Zegt mijn vader en gaat naast me zitten op de bank. Hij strellt zachtjes over m'n wangen. Dit zou mijn moeder dus nooit gedaan hebben he, we hadden nooit echt een sterke band. Ik ben blij dat ik nu bij mijn vader woon. Begrijp het niet verkeerd, ik vind het natuurlijk vreselijk dat mijn moeder is overleden, alleen er gebeuren nou eenmaal vreselijke dingen in het leven. Oh ik klink nu echt heel erg ongevoelig, ben ik niet hoor.

Na wel drie films wordt er eindelijk gebeld. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik pak de telefoon en ga aan de keukentafel zitten.

Dokter: Hallo, spreek ik met Nicki?
Ik: Ja ik ben Nicki.
Dokter: Oke, ik ga je vertellen wat er uit het onderzoek is gebleken.
Ik: Oke, vertelt u maar!
Dokter: We hebben goed en slecht nieuws voor je, wat wil je eerst horen?
Ik: Doe maar het slechte nieuws.
Dokter:Oke, het slechte nieuws is dat je een vorm van leukemie hebt en het goeie ofnaja goeie nieuws, het is natuurlijk vreselijk dat je dit hoort maar het goeie nieuws is dat het geen agressieve vorm is en dat je gewoon wat onderzoeken moet hebben. Dus je mag thuis blijven.

Ik schrik van het nieuws. Ik heb leukemie? Ik kan dit niet geloven! Ik barst in tranen uit. Waarom ik? Waarom?!

Dokter: Hallo ben je er nog? Gaat het wel?
Ik: Ja sorry, nee het gaat niet echt.
Dokter: Rust jij maar even uit, en ga morgen maar even niet naar school, als je je dinsdag wat beter voelt, kan je dat wel weer naar school.
Ik: Oke dankuwel. Doeegg.
Dokter: Tot ziens.

...

'Klopklop' M'n vader klopt op m'n deur. 'Kom maar binnen.' Zeg ik duf. Ik ben super moe en misselijk. Het is maandag, en ik hoor eigenlijk op school te zitten maar door die stomme leukemie kan ik natuurlijk niet naar school. 'Wil je een ontbijtje?' Vraagt m'n vader. 'Oh nee pap asjeblieft niet.' M'n vader knikt en loopt m'n kamer weer uit. Daarna val ik weer in slaap.

P.O.V Anne
Het is maandag, 9 uur we hebben nu Engels. Naast me is een lege stoel. Toen ik nieuws te horen kreeg heb ik de hele dag zitten janken. Mijn beste vriendin heeft leukemie? Waarom moet juist haar dit overkomen? Ik vind vreselijk, als ze maar weer beter wordt. De dokter kan wel zeggen dat het geen agressieve vorm is maar toch, leukemie is leukemie. En het kan alleen maar erger worden. Ik wil dit niet. Ik wil leuke dingen met m'n vriendin doen, logeren, naar de film gaan over jongens praten over van alles. Maar niet over hoe het met haar gaat en of ze wel naar school kan.

'Zeg mevrouw Anne let jij eens even op!' Schreeuwt Mevrouw Bakker. Ik schrik uit m'n gedachten. Ik wil helemaal niet op school zijn. De enige plek waar ik me nu goed voel, is bij Nicki. En dus ga ik nu gewoon naar haar toe. 'Nee ik ga niet opletten! Ik ga naar m'n vriendin die doodziek thuis ligt en als het nog lang duurt misschien wel in het ziekenhuis! Ik denk dat dat even belangrijker is, vind u niet?' Schreeuw ik boos en loop dan snel het lokaal uit.

Ik loop naar het meldpunt en meld me ziek. Het kan me niks schelen, ik wil naar Nicki. Snel ik pak m'n fiets en fiets naar Nicki haar huis. Ik bel aan en haar vader doet open. Z'n verdriet staat in z'n ogen. Ow wat is het toch vreselijk voor hem. Eerst z'n ex-vrouw al kwijt en nu z'n dochter ziek. 'Hallo meneer, wat vreselijk van Nicki, mag ik alstublieft even naar haar toe?' 'Natuurlijk mag dat, maar doe niet te wild, ze is erg moe en misselijk. Ze ligt trouwens boven in haar bed.' 'Oke dankuwel, heel veel sterkte ermee.' Zeg ik en kijk hem met een medelijden blik aan. 'Dankjewel Anne.' Zegt hij oprecht en ik zie dat de tranen in z'n ogen staan. Meestal zou ik dit niet doen, maar ik doe het nu toch. Ik geef hem een stevige knuffel. Ik ben al zo lang bevriend met Nicki, ik ken haar vader al heel goed, dus ik vind het helemaal niet zo raar.

Zachtjes doe ik de deur open. 'Heeeyy Nicki.' Fluister ik. Ik zie Nicki's ogen groot worden. Ze had duidelijk niet verwacht dat ik zou komen. 'Heeyy Anne!' Zegt ze enthousiast. Ik glimlach en geef haar een dikke knuffel. Daarna pak ik een stoel en ga naast haar zitten. We praten over van alles en nog wat, maar vooral over haar ziekte: leukemie. Haar vader en ik zijn niet de enige die het er moeilijk mee hebben, maar Nicki zelf ook. En dat begrijp ik heel goed.

Na een paar uurtjes ga ik weer weg want ik ga wel gewoon weer thuis eten. Ik zeg Nicki gedag. Misschien mag ze morgen wel weer naar school! Dat lijkt me geweldig. Ook zeg ik Nicki's vader gedag en dan ga ik weg. Gelukkig woon in niet zo ver van Nicki vandaan.

.....

P.O.V Nicki

Zachtjes komt m'n vader de kamer binnen. 'Pssst Nicki je mag vandaag weer naar school.' Ik glimlach. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik weer naar school mag. Rustig ga ik m'n bed uit en kleed ik me aan. De dokter had gisteren nog gebeld en gezegd dat ik vandaag wel naar school mocht, voor afleiding. Wel zei hij dat ik alles rustig aan moest doen. Maarja dat doe ik toch wel, want anders kots ik alles er weer uit. Sirieus ik ben de hele dag zo misselijk. Eten ga ik dus nu ook niet doen.

Op weg naar school, in de auto. Ik mocht jammer genoeg niet fietsen, naar ik ben al blij genoeg dat ik naar school mag. Als ik school binnen stap kijken ze me allemaal raar aan. Ik ben toch niet kaal ofzo? Ik heb m'n haar toch niet oranje geverfd? Of sta ik in m'n nakie ofzo? Ow wacht ik snap het al, ze weten allemaal dat ik kanker heb....

Heeyy mensen eindelijk weer een hoofdstuk.
Omg ik voel me echt stom ik moet echt vaker gaan schrijven en ik snap als jullie boos op me zijn hoor. Maar sorry ik heb gwn weinig tijd en blablabla
Comment, vote 😚
Ilyyy xo gooo💜