Dit ben ik

Hoofdstuk 14

P.O.V. Nicki

Zaterdagochtend half elf, de vogeltjes fluiten zachtjes. Ik doe mijn gordijn open. Ik weet niet wat het is, maar op een of andere manier word ik rustig van naar buiten kijken. De mooie blauwe hemel, en de stapel wolken. Als klein kind ging voor het slapen gaan altijd in de tuin liggen en lag ik wel een half uur naar de hemel te staren. Ookal regende het, dat maakte me helemaal niks uit. Het was een fijn gevoel. Maar nu ben ik niet klein meer, en niet bang meer. Alhoewel, dat geluid wat ik deze week hoorde, vond ik best wel eng.

Er wordt op de deur geklopt. 'Binnen.' Roep ik. Mijn vader komt binnen en gaat op m'n bed zitten. 'Met wie was je gisteren?' Vraagt mijn vader voorzichtig. Ik kijk hem aan, ik zie z'n bezorgheid in z'n ogen. Waar zou hij ooit bezorgd over zijn? Ik bedoel, hij weet dat ik nooit dingen doe ik zelf niet wil. 'Met Pim, hoezo?' 'Oh gewoon, je weet het he, ik moet hem altijd goed keuren voordat je met hem mag daten.' Zeg m'n vader met een bigsmile. 'Jaja pap ik weet het.'

Ik loop naar beneden en maak een heerlijke smoothie die sinds een korte tijd zelf kan maken. Als je me goed kent, moet je weten dat ik echt niet kan koken en echt heel erg onhandig ben. Alles gaat fout, ik kan nog niet eens een ei bakken.

Na een heerlijk ontbijt loop ik weer naar boven en kleed me om. Wat zal ik vandaag eens gaan doen? Ik pak m'n telefoon en bel Anne.

Ik: Heeee Anne! Heb je zin in een sleepover?
Anne: Hoihooii Nicki. Ja natuurlijk altijd! Bij jou?
Ik: Ja dat kan wel. Kom je hier om 4 uur ofzoiets?
Anne: Ja is goed, dan ben ik er! Tot zo! Ik heb er zin in!
Ik: Ik ook! Tot zo!!

Gelukkig, heb ik ook weer wat te doen. Anne is m'n beste vriendin dus daar is altijd wel wat mee te beleven. Ik loop weer naar beneden en vertel m'n vader dat Anne hier komt logeren. M'n vader vindt het goed, ze valt toch niemand lastig. Ze voelt als een zus voor me, en als een dochter voor m'n vader. Daarom vindt hij het ook altijd zo gezellig als ze komt logeren. Haar ouders en mijn vader zijn ook goed bevriend met haar dus dat is ook altijd leuk.

Ruzie heb ik weleens met haar gehad, en dat ging meestal over jongens. Laatst nog natuurlijk, maar dat was gelukkig snel weer over. Vorig jaar hebben we hele erge ruzie gehad, dat ging over haar broer. Anne haar broer is 16, en de hunk van school. Hij heet Steven en heeft zowat elk meisje wel gehad. En ik ben natuurlijk is z'n flirtgedrag ingetrapt, en we hebben zegmaar een week verkering gehad. Daar tegenover stond 1 maand ruzie met Anne. Ik vond het vreselijk, en het had er ook echt heel veel spijt van. Gelukkig geloofde Anne me na 1 maand eindelijk, want een tienermeisje kan gewoon echt niet zonder een beste vriendin. En vooral niet zo iemand als Anne.

.....

'He pak m'n kussen niet af jij!' Schreeuwt Anne tegen me. Ik ren naar de zolder en pak nog wat kussens. 'Ik zou maar uitkijken! Ik ga je pakkeeeeeennn!' Ik ren weer naar beneden maar doe wel voorzichtig omdat m'n rug nog steeds niet helemaal is genezen en gooi wel tien kussens naar Anne. Ze gooit keihard terug waardoor ik weer terug gooi. 'Okeoke stop ik kan niet meer.' Zeg ik hijgend. Pfoe ik ben echt moe. Ik plof neer op het bed en doe even m'n ogen dicht.

'Gaat het wel?' Ik schrik wakker. Huh heb ik geslapen? 'Jaja het gaat wel , ik was een beetje moe. Heb ik lang geslapen?' 'Nee maar een uurtje, wil je nog langer slapen?' Vraagt Anne. 'Ohh nee hoor, het gaat. Zullen we een film kijken?' Anne knikt ja en we lopen naar beneden. We maken wat popcorn en zoeken dan de film uit.

Na het eten bestellen we een pizza. Pizza is echt m'n lievelingseten Jamjam. 'Gaat het wel? Je ziet zo witjes.' Vraagt m'n vader. Ik schud nee en ren naar de wc. Waarom voel ik me opeens zo slecht? Vanmiddag was ook al zo raar.

En na een halfuur zitten we bij de huisarts. Na lang wachten mogen we eindelijk naar binnen. 'We moeten je doorsturen naar het ziekenhuis want er is iets goed mis met je bloed.' Zegt de dokter na wat onderzoek. Van dat zinnetje schrik ik. Ging het eindelijk weer beter met m'n rug, is er meteen weer iets anders.

Aangekomen bij het ziekenhuis moet ik wel tien keer bloedprikken en daarna mag ik gelukkig weer naar huis. Ze bellen morgen met de uitslag en ik ben echt heel erg zenuwachtig. Gelukkig mag Anne wel blijven slapen, maar we gaan wel meteen slapen. Die nacht heb ik een vreselijke nachtmerrie die morgen wel eens de waarheid kan worden...

Heeeyy mensen!
Omg zo sorry dat het zo lang is geleden dat ik heb geschreven. Ik had gewoon echt geen inspiratie het spijt me!
Ik hoop dat je die stuk leuk vindt.
Hou van jullie💜
xoxoxo margo💁💗