Dit ben ik

Hoofdstuk 12

Ik besluit om op te nemen.

Ik: 'Hallo met Nicki. Met wie spreek ik?'
Onbekend: 'Hey Nicki! Met Pim. Sorry dat ik je niet eerder heb gebeld, maar hoe gaat het met je? En wanneer kom je weer naar school? Jammer zeg, dat onze date niet door ging, maar daar kon jij natuurlijk niets aan doen.'
Ik: 'Oh Hey Pim. Het maakt niet uit hoor, het gaat wel goed. Het duurt nog wel eventjes voordat weer naar school mag. Moet nog veel rusten dus deze week moet ik sowieso nog thuis blijven. En ja echt jammer dat onze date niet door ging, zullen we gewoon een andere keer afspreken?'
Pim: 'Ow oké jammer, maar als ik je weer zie spreken we wel iets af. Ik moet gaan, veel beterschap Nicki. Doei!'
Ik: 'Ja tot dan, en dankje! Doei!'

Ow het was Pim dus, haha. Zal ik hem leuk vinden? Ik denk wel vaak aan hem, maar op een of andere manier heb ik het gevoel dat het niet wederzijds is.
'Zullen we weer verder kijken?' Vraagt m'n vader. Ik knik ja en we kijken verder. Na een tijdje val ik in slaap. Niet dat de film saai was hoor, maar ik was gewoon moe.

De volgende dag word ik wakker van harde geluiden van de keuken. Ik loop voorzichtig naar de keuken en zie dan dat m'n vader bezig met een ontbijtje voor me. 'Aaah wat lief van je papa!' Zeg ik. M'n vader draait zich om: 'Oh je bent al wakker. Wacht even ik ben zo klaar.' Zegt hij en gaat weer verder. Daarom hou ik zo van m'n vader, hij doet altijd dingen die je helemaal niet verwacht, verrassingen dus.
...
De week verloopt saai, behalve dat m'n buurvrouw overheerlijke koekjes heeft gebakken, maar voor de rest heb ik vrij weinig gedaan. In het weekend komt Anne gelukkig weer op bezoek, want geloof me ik kan haar echt niet lang missen. We kletsen over van alles en nog wat, en natuurlijk over Pim en Nick.

'Triiiiingg' De wekker gaat. Vandaag mag ik eindelijk weer naar school! Niet dat ik van school nou zo blij wordt, maar ik vind het leuk om al m'n vrienden weer te zien. Voorzichtig open ik m'n ogen en doe ze ook weer dicht. Dit vroege opstaan ben ik niet meer gewend. Voorzichtig stap ik uit bed en loop naar de badkamer. Ik stap onder de douche en geniet van de heerlijke warme douchestralen.

Na een halfuur onder de douch te staan kleed ik me om en eet een appel. Ik had verwacht dat m'n vader nu zou zeggen: 'Moet je niet wat meer eten? Het is weer lange dag voor je en blablabla. Maar gek genoeg is m'n vader al weg. Ach.. die zou vast al weer naar z'n werk zijn. Ik pak m'n tas en loop naar de garage. Ik krijg een naar gevoel, het voelt alsof iemand achter me staat ofzo. Maar nee dat kan niet. Ik verbeeld me het gewoon. 'Krrkkk.' Huuh? Wat was dat? Ik draai me snel om maar ik zie helemaal niks bewegen. Oke ik moet ophouden met mezelf bang maken.

Ik fiets naar Anne en dan fietsen we samen naar school. Als ik op school aankom, rennen er meteen allemaal kinderen naar me toe. En ik weet wat ze willen vragen. Wat is er gebeurd? Hoe gaat het nu met je? Waar was je al die tijd? Veel vragen vuren naar m'n hoofd, maar ik negeer ze alllemaal en loop naar binnen. Ik heb even geen zin in al die aandacht. Ik loop naar m'n kluisje. Maar opeens wordt ik tegengehouden. Ik draai me om en kijk wie het is. En daar staat de jongen wie er voor heeft gezorgd dat ik zo verschikkelijk lang in het ziekenhuis moest zijn.

'Wat moet je?' Vraag ik bot. 'Ik wil nogmaals mijn excuses aanbieden, ik vind het echt erg voor je wat er allemaal is gebeurd. En ik meen het, sirieus.' Zegt hij en kijkt me doordringend aan. 'Ik weet dat het je spijt, maar dat maakt het nog niet minder erg.' Zeg ik nogal boos en loop dan weg. Ik wil even weg van hem. Hij is altijd overal waar ik ben, vreselijk is dat.

Ik ben zo boos dat ik niet door heb dat ik echt heel snel loop. En dat kan natuurlijk niet goed gaan bij mij, dus ik bots weer tegen iemand aan. Als ik op kijk, verdrink ik in prachtige bruine ogen. Ik ben echt verliefd, denk ik bij mezelf. Ik krijg spontaan een glimlach op m'n gezicht als ik hem zie, aan hem denk, z'n stem hoor. Alles wat me maar aan hem doet denken. En die kriebels, ik kan ze niet stopppen. Het lijkt wel alsof er een paar duizend vlinder zijn losgelaten in m'n buik. Het is een fijn gevoel, maar ook weer niet.

Hee mensen! Sorry dat het weer even duurde, maar ik heb nogal druk met school ens blablabla. Ik hoop dat jullie het stuk weer leuk vinden!
Vote
Comment!
Kisses Margo💕