Stepbrother//H.S

1.0

Olivia

"Anlatın bakalım, neler yaptınız biz yokken?"

Yutmak üzere olduğum yemek Harry'le göz göze geldiğimizde boğazımda kalmıştı.

Tebrikler, Olivia! Sır saklamada üzerime yok.

Harry bir peçete ve su uzatırken gülümsedim. Henüz dün gece hakkında konuşma fırsatımız olmamıştı. Okuldan sonra hazırlanıp Rob'un öve öve bitiremediği şu restorana gelmiştik. Aslında böyle olmasından oldukça memnundum.

"Aynıydı işte. Okul ve ev. Birkaç gün önce Lora'nın düzenlediği bir partideydik. O kadar."

Annem gözlerini kısıp, ikimize baktı.

"Sadece meraktan," dedi. "Evde neden oldukça fazla alkol eksiğimiz var?"

Yeniden Harry'le göz göze geldik. Açıklaması kolay değildi.

Omuz silktim.

"Birbirimize katlanmamız için sarhoş olmamız gerekti."

Rob gülerken annem göz deviriyordu. Harry masanın altından bacağımı sıktı, ona kötü bakışlarımı attım.

"İyi geçindiğiniz için mutluyum...Bazen işimiz yüzünden size yeterince ilgi gösteremiyormuşuz gibi hissediyorum."

Konuşmaları her saniye göz devirmek istememe sebep oluyordu.

"İkimiz de yetişkin sayılırız," dedim. "Birine ilgi göstermek istiyorsanız bebek yapın."

Söylediğim şeyi sonradan fark etmiştim, suratımı buruşturdum.

"Hayır! Şakaydı! Sakın!"

Harry'le ortak kardeşe sahip olmak, onunla gerçekten kardeş olmak gibi olurdu. Tabi masadaki herkes gülerken söylediğim şeyin arkasındaki anlamı bilmiyordu.

"Oh, Olivia, bu arada." Annem elindeki peçeteyi masaya bıraktı. "Bir arkadaşım kocasından boşanmış ve buraya taşınıyor. Sanırım oğluyla çoktan tanışmışsın."

Tek kaşımı kaldırdım. Hayatımda toplasan 5 erkek yoktu.

"Jackson."

Ağzım şaşkınlıktan kocaman açılmıştı, Harry'nin de benden farksız olmadığına emindim.

"O çocuğa boşuna ısınmadığımı biliyordum!"

Harry boğazını temizledi.

"Isınmadığın biri var mı ki?"

Kaşlarımı çattım.

"Hey!"

Rob'la aynı anda kızdığımızda memnuniyetle gülümsedim. Tamam, bazen gerçekten kardeş gibi oluyorduk.

"Herneyse, biraz zor bir boşanma süreciymiş. Karen, Jackson'ı önden buraya yollamış. Onun yanında olman benim için çok şey ifade eder. Zor şeyler yaşıyor."

Başımı salladım. "Tabiki, severek."

Annem dudaklarını büzdü.

"Anlayışlı olmanı seviyorum."

Gülümsedim.

"Sizinle takılmak çok eğlenceliydi, ama sanırım erken ayrılmam gerekiyor."

Harry ayaklandığında hepimiz ona bakıyorduk.

"Nereye?"

"Eve. Biraz yorgunum."

Onunla vedalaşıp, gitmesini izlerken iç çektim. Kırılmış mıydı? Kıskanç biri olduğunu biliyordum, onunla ilişkiniz ne olursa olsun. Bazen fazla tepki veriyordu, ama onu tanıyorsanız içinde kötülük olmadığını görmek kolaydı.