YANI BAŞIMDAKİ MANYAK •3 | Final

1- Hayat tesadüfleri sever

Helööö... Bir aylık aradan sonra geri döndümmm mdmcmcm. Üstelik son kitapla :,)

Umarım beğenirsiniz...

Sizleri yıldızlar kadar çök seviyörüm...

İyi okumalar manyakuslarım.

*
*
*
"Ah, gözlüklü güzel yürekli çocuk... Seni çok özledik."

***

Beni bilen bilir, en başından beri beni dinleyen, benimle olan, acıları, zorlukları beraber aştığımız binlerce manyakus beni bilirdi. Hislerimi, duygularımı her şeyimi bilirdi. Şu ana kadar şu olduğum yere kadar hep beraber gelmiştik. Ben, çete ve binlerce manyakus.

Hayat tesadüfleri severdi. Ve en başında da dediğim gibi "belki de bu yüzden normal bir hikayemiz yoktur..."

Hayat bana inat olarak her zaman belaları üzerime yollamıştı ama ben, biz her zaman bu belalardan kurtulacak bir yol bulmuştuk. En acımasız, en umutsuz anda bile biz bir yolunu bulmuştuk.

Çünkü biz, manyakuslardık...

Karşımdaki teni bembeyaz olmuş, gözlüğü çıkarılmış, dudakları morarmış olan Egeye baktım. Doktorlar saatler süren ameliyatın ardından kurşunu çıkarmışlardı. Şu an ise bu odada tutuluyordu. Eğer 48 saat içinde uyanmazsa da umudu kesmemiz söylenmişti.

Ece cama yaklaşıp elini cama koydu. Dudakları titrerken kalbime bir sancı girmişti. Burnu ve gözleri kıpkırmızı olmuştu. Ben onu incelerken Mert yanıma geldi ve elini omzuma attı.

-İyi misin?

Başımı ona çevirip durgun bir sesle konuştum.

-Sence? Bunların hepsinin suçlusu benken iyi olabilir miyim Mert?

Kaşları çatıldı ve kızarmış gözlerini üzerime dikti.

-Suçlu sen değilsin. Hatta Kerem de değil. Tek suçlu var o da o şerefsiz.

Gözlerim o anın aklıma gelmesiyle tekrar dolarken beni kendisine çekip sıkıca sarıldı. Ben de ona sarılırken karşımdan gelen Rüzgar, Çağatay ve Ediz ile Mertten ayrılıp onlara ilerledim.

-Ne diyor polisler?

-Mahkemeye çıkarılacakmış. Bizi de sorguya çekecekler ama onlardan bir süre beklemelerini rica ettik. Şehirden çıkmamamız şartıyla kabul ettiler.

Kafamla onaylarken elini omzuma koydu.

-O nasıl?

Omuz silktim ve cama doğru adımladım. Onlar da peşimden gelirken bu kez komple on bir üye camın önüne dizildik.

On bir üye el ele tutuşmuş camın ardında yatan Egeye bakıyorduk.

-Uyan Ege.

Dedi Ece titrek sesiyle.

-Uyan ki doğsun güneş...

Başımı kaldırıp yanımda elimi tutan Rüzgara baktım. O anda sol gözünden bir damla yaş yanağına akınca çenem titremişti. Yanaklarıma yaşlar hücum ederken uzanıp o göz yaşının üzerinden öptüm. Geri çekildiğimde dolu gözlerle bana bakıyordu.

-Doğa...

Dedi çaresizce. Bana sarılırken ben de ona sıkıca sarıldım. Rüzgar omzumda sarsılarak ağlarken ben iyi olabilir miydim? Ege orada yatarken ben iyi olabilir miydim? Dostlarım, hatta kardeşlerim burada acı çekerken ben iyi olabilir miydim?