"Her şeyin daha zoru vardır..."
Mete anlatmaya başladı ama ilk önce "Bu hayatta benim suçum yok!" dedi... Emir de ben de Tepki vermemiştik, anlatmaya başladı. "Babam eve sarhoş dönerdi... Bizi zaten annem hep döverdi okuldan sonra." sözünü kestim "Biz?" Mete ise kız kardeşim dedi...
Devam etti ama bazen kekeliyordu "Babam eve geldiğinde annemi döverdi ben ise kız kardeşimi yatağın altına saklardım, orada görmezler sanardım. Babam eve geldiğinde benim odama daldı elindeki kemeri boynuma doladı ve 'GEBERTİCEM SENİ!' diye bağırdı, korkuyordum babama yalvarıyordum. Kız kardeşim yatağın altından fırladı, babamı ağlayarak çekiştiriyordu, babam ise kız kardeşimi itti... Tek sevdiğim insan yatağımın demirine çarptı... 112 aradık ama 1 saat sonra! Ve ne oldu biliyor musunuz!? NE OLDU SİZCE! Onu sadece yarım saat ile kaybettim! Canım yanıyordu artık babam da annem de ölümde beni suçluyordu..." dayanamadım Mete'nin boynuna sarıldım ve ağlamaya başladım. Emir zaten anlatmaya başladığından beri ağlıyordu.
Mete zar zor devam etti "Her gün dayak yiyordum! Ben suçlu değilim! Değilim! Değilim! 1 yıl dayandım buna. İntihar etmeye çalıştım, olmadı. En sonunda gece babamdan dayak yerken sahile götürdü beni, kafama sert bir şeyle vurdu, uyandığımda buradaydım." Hepimiz ağlıyorduk, acıklıydı... Emir'inki de öyleydi. Neler çekmişler... Ama artık hep gülüyorlar, Mete genelde içinden mutlu oluyor ama dışına yansıtmıyor. Akşam evden ağlama sesi yükseldi, Ceren ağlıyordu, yine yataktan düşmüş! Kızın işi gücü yataktan düşmek diyorsunuz ama emin olun bunun da bir sebebi var. Artık yataktan düşmüyor, huzurlu uyuyor çünkü onunla bunu konuştuk.
Neyse onun da zamanı gelicek...
Hayata ne olursa olsun gülenlerdendi Mete. Onun bu yönünü de seviyorum.
Hepinizi seviyorum Mete, İrem, Emir, Ceren!
