პორტრეტის წინ ვდგავარ და მასთან გატარებულ წუტებს ვიხსენებ.
ვაკვირდები და ვხდები, რომ სო ძალიან შეიცვალა. უფრო მკაცრი გახდა. ნეტა სხვებიც შეიცვალნენ? როდის მოვახერხებ მათთან შეხვდერას?
სახლში დაბრუნებულს არ მეძინებოდა, ამიტომ ტელევიზორს ვრთავ, მაგრამ არ ვუყურებ. მის წინ ვზივარ და უბრალოდ ფერებს ვაკვირდები. არც ვფიქრობ, არც ვოცნებობ. არაფერი მესმის და ვერაფერს ვგრძობ.
როცა გონს მოვდივარ, ვხვდები რომ ისევ გორიოში ვარ, იმ ადგილას სადაც მე და სო ერთმანეთს ვხვდებოდით, სალოცავ კოშეკბთან, ხესთან. სოს ხელში ქილა უჭირავს და ჰორიზონტს გაჰყურებს.
მასთან მივრბივარ, მის წინ ვდგები, მაგრამ ის მე არ მიყურებს, თითქოს ვერც მამჩნევდა, ჩემს შიგნით იყურებოდა.
სახე მშრალი აქვს, ცრემლების კვალი არ ემჩნევა, არა და ხელში ჩემი ფერფლი უჭირავს.
როცა მის წინ ცდგები მხოლოდ ერთი ცრემლი უვარდება თვალიდან, თითქოს ჩემს მისვლას ელოდა, რომ ემოციები გამოეხატა.
-როგორ დამტოვე? ხომ გითხარი რომ ჩემი ადამიანი იყავი! ხომ გითხარი, რომ ჩემი ნებართვბის გარეშე ვერ დამტოვებდი და ვერც მოკვდებოდი? როგორ გაბედე ასე მოქცევა? მეგონა...მე...მეგონა,-მუხლებზე ეცემა და ჩუმად ქვითინებს.
მინახავს მისი ტირილი. ჩუმად ტირილი არ შეუძლია: ან ყვირის, ან ღრიალებს, ან გიჟივით იცინის, მაგრამ ახლა მხოლოდ ტირის, ჩუმად და უხმოდ.
ამის შემხედვარე, ვერ ვუძლებ და ვეხვევი. ვერც მგრძნობს და ვერც მხედავს, მაგრამ მე მას მაინც არ ვშორდები. მაინც მის გვერდით ვზივარ და მის კისერზე ვარ ჩამოკიდებული.
შეიძლება ვერ მამჩნევს, მაგრამ ვიცი, სჯერა, რომ ახლა მის გვერდით ვარ, თუნდაც როგორც სული...მოჩვენება
YOU ARE READING
ალისფერი გული~~~Moon Lovers:Scarlet heart
Lãng mạnფიკი გაგრძელებაa 2016 წლის ძალიან ცნობილი დორამის "ალისფერი გულის" ფიკი სავსეა სპოილერებით ვისაც დორამა ნანახი არ გაქვთ, აუცილებლად უყურეთ
