ალისფერი გული~~~Moon Lovers:Scarlet heart

Goryo

მეორე დღეს სო არ მინახავს. ხოლო პაემნის დღეს მანქანით გარეთ მელოდებოფა. უარის თქმას აზრი არ ჰქონდა, მაინც ძალით წამიყვანდა.

დიდი ხანი ვიარეთ.

-თუ საიდუმლო არ არის, სად მივდივართ?-ვკითხე ბოლოს, რადგან სეულს გავცდით.

-ნახავ.

საბოლოოდ თავი გორიოში ამოვყავი.

-როცა პაემანი ახსენე, ვიფიქრე კაფეში წავიდოდით, ან სკვერში, ან...

-გორიო ძალიან ლამაზი იყო გვანგჯონგის დროს ,-შემაწყვეტინა სომ,- ამბობენ ყველაზე სამართლიანი მეფე იყოო. ამის გჯერა?

-კი.

-რატომ?

-იმიტომ რომ ისტორია არ ცდება.

სომ ისეთი თვალებით შემომხედა, რომ  ვიხვდი სხვა პასუხს ელოდა. თავი დამნაშავედ ვიგრძენი.

რაც ვსეირნობდით ხმას არ იღებდა.

-რამე არასწორად ვთქვი?-ანერვიულებულმა ვკითხე.

-არა.

-მაშინ ხმას რატომ აღარ იღებ?-ჯერ იქ მივიდეთ და მერე ვილაპარაკებ.

არ ვიცი მაშინ რატომ ვერ მივხვდი რას აპირებდა სო,მაგრამ ახლა ვხვდები რომ სრულიად არ შეცვლილა:

-ეს ხომ სასახლეა?-აღმომხდა, როცა სასახლეს მივუახლოვდით.

-იცანი?-მითხრა სომ და მომლოდინედ შემომხედა. მე კი გაოცებული ვუყურებდი და არ ვიცოდი რა მეთქვა.

ხელი მომკიდა და სასახლეში შემიყვანა.

-ეს ადგილი ბევრ მოგონებას ინახავს,-ისე მესაუბრებროდა არც კი მიყურებდა. ხელს არ მიშვებდა და ნელ-ნელა ტბასთან მივყავდი,-ძალიან ლამაზი ადგილია, თუმცა აქ ძალიან ბევრი სისიხლი არის დაღვრილი...და რისთვის? ერთი ტახტის გამო?! თითქოს მთელი აზრი იმაშია,  რომ საბოლოოდ ყველა დახოცო და შენსას მიაღწიო.

- სიცოცხლეს ყველა იმსახურებს. არ შეიძლება, როცა მოგინდება მაშინ გამოსალმო ვინმე სიცოცხლეს.

- ეს მაშინ არ ესმოდათ. ერთი ადამიანი მთელ სამეფოს ვერ შეაგნებინებდა ამას. აქ ყველა მონები იყვნენ,-ხელი მთელ არემარეს მოავლო, მეორე ხელით კი ძლიერად მიჭერდა,-გვანგჯონგ ძალიან ბევრი ადამიანის დათმობა მოუწია. ისიც პრინცი იყო, მასაც უყვარდა, მაგრამ ზოგჯერ ვერ საზღვრავ ისე უშვებ შეცდომას. მთავარია გვერდით ის ადამიანი გყავდეს, ვინც იცი, რომ არ მიგატოვებს,-ახლა კი შემომხედა. მისი თვალები რაღაცას მეკითხებოდნენ, მაგრამ მიხვედრის მეშინოდა.

ამასობაში ტბის თაღში დავდექით სადაც ერთხელ ვუთხარი:"მე მარტო არ ვარ, ამიტომ ბედნიერი ვარ. თქვენ ხომ ჩემს გვერდით ხართ, თქვენო უდიდებულესობავ."

- აქ ერთ დროს ნავი იდგა, სადაც განგჯონგი და მისი საყვარელი ქალი ისხდნენ და ცურაობდნენ. იქით სალოცავი კოშკებია,-ხელი კლდისკენ გაიშვირა.

მე სოს დავყვებოდი, ის კი მიდიოდა და მიდიოდა. მივუახლოვდით იმ ზღაპრულ ადგილს.

- ჰე სუ, მინდა შენი აზრი მითხრა, სიყვარულის საპირისპირო სიძულვილია?

-არა. სიყვარულის საპირისპირო მიტოვება და წასვლაა.

-მაშინ საკუთარი თავის სიძულვილით სავსე რატომ დამტოვე?

გაოცებულმა ავხედე, მან კი ცრემლიანი თვალებით შემომხედა.

-მე...

-არ მითხრა. მოდი ჩავთვალოთ, რომ ეს ჩვენი პირველი შეხვედრაა, ბაღში.

სო მომიტრიალდა. ორივე ხელი მომკიდა და მკითხა:

-ჰე სუ, გახსოვარ?

-დიახ მახსოვხართ, თქვენო უდიდებულესობავ!

ამის გაგონებაზე სახე სიყვარულით, სიხარულით, სევდითა და ნუგეშით გაუნათდა. ხელები წელზე მომხვია და მისკენ მიმიზიდა.

-მიყვარხარ ჩემო ჰე სუ.

-მეც მიყვარხარ ვანგ სო.

...და ერთმანეთს საუკუნის მონატრებით ჩაეხუტნენ

THE END