Sekiz Tekerlek Üzerinde || Sou Luna FanFic.

3. Bölüm; "Gülümse."

Selam, Işık Perilerim.

Multimedia: Ambar

Umarım bölümü beğenirsiniz, lütfen beğeni ve yorumlarınızı eksik etmeyin Perilerim.

İyi okumalar...

-Asır.

***

"Hey, Simon! Beni beklesene ya. Ben senin gibi süremiyorum." Simon oturduğu kaykayından kalkarak yanıma geliyor. Ayağımdaki patenlerden dolayı tekrar düşecekken Simon ellerimden tutup beni tekrar ayağa kaldırıyor. Gözleriyle tuttuğu ellerimi gösteriyor. "Bak, ben seni tutuyorum. Artık hiç düşmeyeceksin. Ben seni hep tutacağım."

Ona gülüyorum. Ayağımı ileri doğru iterek ilerlemeye çalışıyorum. Simon ellerimden tutmuş, dengemi sağlamama yardımcı oluyor. "Bak, bak! Sürebiliyorum artık!" Simon gözlerini kısıyor. "Evet ama ben yanında olmasam düşerdin." Ben alt dudağımı sarkıtıp düşünüyorum. Sonra aklıma gelen fikirle kocaman gülümsüyorum.

"O zaman hiç düşmeyeceğim!" Simon kaşlarını çatıyor. "Niye ki?"

"Çünkü sen hep yanımdasın!"

Korkuyla yerimde sıçradığımda nefes alış-verişlerim hızlanmıştı. Yine garip rüyalarımdan birini görmüştüm. Ben ilk patenlerimi aldığım zaman, Simon kaykay sürüyordu ve aramızda az önce gördüğüm rüyada yaşanan olay yaşanmıştı. Çocukluğumdan beri Simon'a çok güvenirdim.

Annemler birkaç saat önce Arjantin'e taşınacağımızı söylediğinde verdiğim ilk tepki ''Ne,'' olmuştu. Daha sonra saatlerce annemleri bu işten vazgeçirmeye çalışmıştım. Ama onlara çalıştıkları konaktan onların dilinde müthiş bir teklif gelmişti. Dünyanın en iyi on okullarından biri olan Blake South Collage'de eğitim görecektim; ailemizin masrafları, kişisel masraflarımız ve benim eğitim masraflarım karşılanacak, aynı zamanda aileme yüklü bir maaş verilecekti.

Ailem sağlam bir eğitim almamı istiyordu. Belki de benim eğitimim en büyük hayâllerinden biriydi. Ama beni buraya bağlayan bir evim, okulum, arkadaşlarım ve en önemlisi Simon vardı. O, monoton hayatımın olmazsa olmazlarından biriydi. Sırlarımı paylaştığım, dayanağım, canımın 1/4'ünü kaplayan birini nasıl burada bırakabilirdim ki?

İyi bir eğitimi şuan gittiğim okulda da pekâlâ alabilirdim. Ama ailemi ilk kez bu kadar kararlı görüyordum. Mecburdum... Buradan gitmeye mecburdum... Gözlerim dolduğunda elimin tersiyle gözyaşlarımı sildim. 'Şimdi uymalıyım' dedim kendi kendime. Sonuçta yarın vedalaşmam gereken arkadaşlarım vardı...