SPECIAL 1.0

Chapter = 13

Max POV...

out of nowhere natagpuan ko nalang ang sarili ko sa lugar na ito my favorite place in the academy ang garden, wala kasing masyadong nag-pupunta dito tahimik at malayo sa gulo, dito nakakapag-isip isip ako sa mga bagay bagay, dapat bang itigil kona

Mula sa ilalim ng malilim na puno na upo ako sa madamong bahagi nito, no one can understand me, no one can understand my family backgrounds, sila nilang ang meron ako kaya natatakot akong mawala sila, I ever wanted is to be happy pero bakit hindi ko nararamdaman iyun, ginagawa ko lahat para sa pamilya ko para maging masaya sila pero bakit sila lang ang nakikinabang, kailan ko ba makukuha ang saya na hinahanap ko

"Andito ka pala?" Napatingin ako papaitaas ng dahil sa maliit na boses na naririnig ko

"Why are you here" sabi ko sa kanya

"Dito ako mag lu-lunch" aniya at umupo sa tabi ko "hindi ko parin kasi kaya yung atmosphere sa canteen ang creepy kaya lahat ng mata sayo nakatingin, tapos yung iba nating kaklase may mga ginagawa kaya naghanap ako ng peace ng lugar kaya andito ako" I nodded when he answered

Adorable as always, I started to ask myself, bakit ako nag-kakaganito sayo Hope, whom am I, nababakla naba ako, if yes sa tingin ko kay hope lang ako nagkakaganito, pero bakit ang bilis it's been weeks ago ng simula ko siyang nakilala asarin at inisin lagi pero bakit ako nakakaramdam ng ganito

"Gusto mo" alok niya sa akin ng kinakain niya, umiling ako bilang tugon "nag-lunch kana, in fairness ha! ang bait mo today" dag-dag pa niya habang ngumunguya, tiningnan ko siya ng maigi kaya nag-karoon kami ng eye to eye contact "bakit"

"You're charming and innocent" biglaang kong sabi

"Huh!, di kita gets" sabi rin niya na mahahalata mo ang pagtataka

Iniwas ko nalang ang tingin ko sa kanya "wag mo nalang ako pansinin" sabi ko at tumingin ulit sa kawalan

Halos nag-kakadikit narin kami ng mga braso, kaya nag-kakaroon ako ngayon ng weird feeling, yung baliw na pagtibok ng puso ko, bwesit kung mapipigilan ko lang to

Para sa kanya kaibigan niya kang ako, mas mainam na mag stay na kami doon, alam ko naman nasi Kye ang gusto niyo, ilang taon na silang magkasamang dalawa kaya hindi imposebleng mahulog ang damdamin niya sa lalaki na iyun

"Nga pala ask ko lang, kailan ba tayo pwedeng lumabas ng academy, na mi-miss ko na kasi si lolo" sabi ni hope, kahit na hindi ako nakatingin sa kanya alam kung nakatingin siya sa akin

"Kapag natapos na ang isang semester doon palang tayo pwedeng lumabas bibigyan tayo ng one week sem-break" sagot ko pero di parin ako tumitingin sa kanya, baliw na talaga ako nakakaramdam ako ngayon ng kaba "yung lolo mo siya nalang ba ang pamilya mo" pabalik na tanong ko

"Ang totoo inampon lang ako ng lolo ko, hindi ko siya ka ano-ano, kaya nag-papasalamat ako ng maraming maraming maraming ng dahil sa kanya nag-karoon ako ng dahilan na mag-patuloy ulit sa buhay" sabi niya

Sa bawat salita na sinasabi niya lalo akong nahuhulog sa kanya, ang pagiging inosente niya sa mga bagay bagay, ang pagiging masayahin niya kahit na alam kong may masama na siyang karanasan, kung ako lang sana

"Maiba ako si Elaine ano ba siya dito sa school" tanong niya

Napaisip ako bigla, ang babaeng iyun " Si Elaine ang student council president" sagot ko "bakit mo natanong

"Ahh wala, iwan, sa tingin ko kasi hindi maganda ang pakiramdam ko kay Elaine, alam mo yun, may something sa kanya na hindi ko ma-explain" sabi niya

I also have this feeling na natatakot rin ako sa pwedeng gawin ni Elaine, lalo na alam kong tinatago niya sa amin ang totoo niyang ability