أنا لك..ولكن! (تحت التعديل الكلي)

الفصل الحادى عشر

اليوم التالى،

آيه روحت البيت مع أدهم وكملوا إللى كانوا سايبينه فى اليوم إللى قبله وفضلوا يتكلموا كتير عن محاضرة النهارده وفضل يسألها عن والدها كتير لحد ما الغروب دخل عليهم..
آيه:"أدهم؟"

أدهم:"نعم؟"

آيه:"طبعا بما إنك ساعدتنى والصراحه تعبت معايا جدا أنا حابه إنى أعوضك عن كل ده."

أدهم :"لا ماتقوليش كده ده واجب مش إحنا أصحاب برده ولا إيه؟"

آيه:"ماينفعش برده لازم أوجب معاك ،أنا عزماك بكره ع الغداء."

أدهم:"أنا موافق بس بشرط."

آيه:"إيه هو؟"

أدهم:"إنى أساعدك بكره وإنتى بتعملى الأكل."

آيه:"هو إنت بتعرف تطبخ؟"

أدهم بضحك :"أكيد يعنى شاب عازب طويل عريض عايش لوحده أكيد مش هفضل عايش طول حياتى على أكل المطاعم ولا إيه؟"

آيه:"عايش لوحدك!؟"

أدهم:"ايوه فى مشكله فى دى ولا إيه؟"

آيه:"لا قصدى يعنى مافيش حد بييجى يزورك يعملك أكل وكده يعنى؟"

أدهم بإبتسامة حزينه:"لا."

آيه:"يعنى مالكش أهل!!"

أدهم وهو معقد حواجبه وبضيق:"لا ، عن إذنك يا آيه لازم أمشى."

آيه:"أدهم أنا آسفه لو ضايقتك إعتبرنى ماسألتش عن كل ده."

أدهم بإبتسامه حزينه:"ولا يهمك أنا عارف إنك مش قصدك ، أوقات فى حاجات كتير ماينفعش تتحكى بتفضل جوا صاحبها وبس ومابتطلعش لحد تانى."

آيه بهزار:"إنت بتردهالى يعنى،ماشى ياعم."

أدهم بإبتسامه ساحره:"ماقدرش."

آيه فضلت تبص لعيونه إللى بتبصلها فى المقابل..

آيه بإرتباك:"هستناك بكره يا أدهم، مش عشان بكره أجازه يبقى تتأخر عليا."

أدهم بغرور:"أنا دايما باجى ف مواعيدى."

آيه:"أما أشوف ،تكون عندى على الساعه 1 أهو يبقى قدامنا وقت ، خد بالك من نفسك."

أدهم:" تمام ،إنتى إللى خدى بالك من نفسك وإبقى كلمينى لو عوزتى حاجه أجيبها بكره وأنا جاى ."

آيه بإبتسامه:"حاضر ."

أدهم قرب منها ومسك إيدها وباسها وبص ف عيونها للحظات وبعدها لف وركب الموتوسيكل ومشى..

فى اليوم التالى، كانت محتاره تلبس إيه لحد ماقابلها فستان أدهم ماشافهاش بيه قبل كده ،إبتسمت ببلاهه لإنها إتمنت إنه يعجب بيها ويبادلها نفس إحساسها بس هى مش متأكد هى حاسه بإيه من نحيته ده غير إنها مجربتش الحب ده قبل كده ، قررت إنها تسأله عن الموضوع ده لما يبقي الوقت مناسب، لبست الفستان وجهزت الأصناف إللى هيطبخوها لحد ماسمعت صوت الموتوسيكل بره البيت ، عدلت فستانها وشعرها وراحت عند الباب وفتحته قابلت أدهم بإبتسامه جميله..