Is dit mijn mekteb?

Deel 1

Het is net na twaalven wanneer ik buiten loop op weg naar het huis van Amira. Ik weet, ik hoor als meisje niet zo laat buiten te zijn. Maar me ouders zijn niet thuis en ik moest echt even langs Amira gaan. So.... don't jude me please.

Me moeder vind het trouwens wel oke dat ik naar Amira ben gegaan. Ze woont namelijk maar een paar straten verderop en ze beschouwd Dounia als haar eigen dochter.

Ik loop rustig door een straat wanneer ik het gevoel krijg dat ik achtervolgd word. Kennen jullie dat gevoel? Dat er iemand achter je is maar toch niet helemaal. Ik draai me snel om om te kijken of er iemand is, maar raad eens? Niemand. Yasmina, rustig, je verbeeld het je waarschijnlijk alleen maar.

Ik loop door met mijn aandacht volledig gefocused op alle geluiden om me heen tot dat ik een schaduw naast me zie en duidelijk voetstappen hoor. Ik draai me nogmaals snel om  maar nee, weet niemand. Yasmina als je nu niet gaat rennen voor je leven zal je spijt krijgen, zei een stem in me hoofd. Ik wilde net gaan luisteren naar die stem, totdat ik ruw bij me middel werd gegrepen en tegen een muur werd aangedrukt.

"Laat me los!" Roep ik boos terwijl ik met alle kracht die ik nog in me heb hem van me af probeer te duwen. Dat lukt jammer genoeg niet. Daarom zei ik ook probeer.

"Hmm en wie mag jij dan wel zijn?" Vraagt hij terwijl hij me van top tot teen bekijkt.

"Gaat je geen moer aan." Sis ik boos.

"Yasmina toch, niet zo brutaal doen." Zegt hij boos waarna hij me nog harder tegen de muir duwt.

"H-h-hoe weet je mijn naam?" Vraag ik hem bang. Hoe weet hij mijn naam? Wie is hij?

"Lieve schat, het enige wat jij moet weten is dat ik terug zal komen. Ik ben al terug gekomen, en dat zal zeker nog maals gebeuren. Je zal nog vaak met me te maken krijgen." Zegt hij zachtjes zonder enige emotie in zijn stem.

"Wie ben jij?" "Daar kom je snel genoeg achter. Zorg nu maar dat je snel naar Amira gaat." Zegt hij waarna hij mij los laat en zelf een steegje in loopt.

Wat was dit nou weer? Wie is hij? Wat moet hij van me en hoe weet hij wie ik ben en waar ik heen ga? Ik heb zo een vermoeden dat hij gelijk had. Maar wat bedoelde hij dan met dat hij terug is?

Zo snel als ik kan ren ik richting het huis van Amira dat nog geen 2 straten verderop is. Als ik daar aan kom bel ik direct aan. Ik hoef niet bang te zijn dat haar ouders wakker worden want die zijn namelijk met mijn ouders weg. Waar heen? Geen flauw idee.

"Yasmina ,schatje wat is er aan de hand?" Vraagt ze als ze mijn bange gezicht ziet. Bang? Doodsbang.

Langzaam met elk detail begin ik mijn verhaal aan haar te vertellen zonder ook maar iets weg te laten.Amira  is iemand aan wie ik letterlijk alles kan vertellen.

"Hoe zag hij er ook al weer uit?" Vraagt ze me.

"Donkere krullen, bruin of zwart, ik kon het niet goed zien omdat het donker was. En fel grijze ogen." Zeg ik zuchtend. Wie was hij? Die ogen..... ze kwamen me zo bekend voor.

"Yas, weet je zeker dat het gaat?" Vraagt ze me bezorgt.

"Ja tuurlijk. Laten we hier gewoon een leuke avond van maken. Moet morgen namelijk voor 15:00 thuis zijn. Me moeder vertelde dat we bezoek zouden krijgen." Zeg ik terwijl ik mijn ogen rol. Ik heb geen behoefte om het over de gebeurtenis van net te hebben.

"Meskina, altijd bezoek bij jullie. Echt vreselijk gewoon." Zegt ze lachend.

"Zeg mij wat haha." Zeg ik ook lachend. Het is vast weer eens een van de vriendinen van mijn moeder. Ik hoop dat het dit keer één is die me niet haar zoon probeerd aan te smeren.