Is dit mijn mekteb?

Deel 2

De volgende dag:

"Salam'alaykum mama! Ik ben thuis." Roep ik terwijl ik de deur achter me dicht doe. Al snel hoor ik mijn moeder de trap aflopen. Wie herkent hun ouders hun voetstappen nog meer? Ik herken ze echt uit duizenden.

"Yasmina snel! Je bent te laat. Ik zei je nog dat de gasten om 15:00 zouden komen." Zegt ze boos met haar slipper in haar hand. Noop aub niet de slipper.

"Ja het is 14:45. Dus we hebben nog een kwartier." Zeg ik voorzichtig.

"Nee. 15:00 hier betekend dat jij 12:00 thuis moest zijn om op te ruimen en eten te maken." Zegt ze met gefronste wekrbauwen. Mijn moeder is dan wel nederlands maar ze gedraagd zich meer als een marokkaanse vrouw dan 99% van de marokkaanse vrouwen hier in nederland. Het is gewoon niet normaal grappig om te zien.

"Oke sorry mama. Ik ga me omkleden." Zeg ik terwijl ik me snel ukt de voeten maak. Ik hoor me moeder nog roepen dat ik nette kleding moet aan trekken.

Ik loop direct naar me kast waar ik een zwarte legging en een lang grijs blousje pak die tot net boven me enkels komt. Als dit niet netjes genoeg is weet ik het ook niet meer.

Ik keek even voor een paar seconde in de spiegel om te kijken of me haar nog oke was on te zien. Wil natuurlijk niet verschut lopen haha. Na een paar seconde hoorde ik de bel gaan. Ze zijn er. Ik wachte nog even een minuut of twee voordat ik naar beneden liep richting de woonkamer.ik had namelijk geen zin om in de drukke gang te staan en om hun te begroeten in zo'n drukke gang.

Ik deed de deur langzaam open waarna ik even kort in de kamer keek. Me ogen bleven hangen op een jongen die met zijn rug naar me toe zat en met, denk ik, zijn zusje aan het spelen was. Ik merkte dat ik staarde dus ik herpakte me snel waarna ik naar de vrouw toe liep en haar begon te begroeten met de gebruikelijke 3 kusjes. Zo ging ik ook naar de man toe ,maar die gaf ik een hand uit respect. Daarna ging ik langs een klein meisje waarna ik eindigde bij de jongen.

Toen ik voor hem stond draaide hij zich naar me om waardoor ik zijn gezicht zag. Huh hoe dan? Ik zag de fel grijze ogen en krullen die ik gister avond ook heb gezien..... ik pakte snel zijn hand vast, schudde hem en liep naar mijn broer Samir waar ik naast ging zitten.

"Psst Yasmina, wat is er?" Vraagd hij me als hij mijn geschrokken gezicht ziet.

"Nee niks Samir. Voel me gewoon niet zo goed." Lieg ik tegen hem om problemen te voorkomen. Hij keek me aan met de blik van, ik weet dat je liegt. Maar het boeit me op dit moment even niet.

Naar een paar minuten ongemakkelijk en verward voor me uit te staren komt me moeder de woonkamer binnen gelopen met een briefje.

"Yasmina, kan je voor me even naar de Lidl gaan? Ik heb hier al een briefje." Vraagt me moeder me. Maar je weet als ze met zo iets komt dat het geen vraag is. Je moet gewoon. Of je het nou wilt of niet.

"Tuurlijk mama. Ik ga meteen." Zeg ik waarna ik direct naar de gang wil lopen maar word al snel tegengehouden door de moeder van de jongen.

"Benti(dochter), neem mijn zoon alsjeblieft met je mee. Hij kent de buurt nog niet." Zegt ze met een lach. Nog maals, geen vraag. Het moet gewoon.

"Oke, dat is prima." Zeg ik met een gemaakte lach waarna ik naar de gang toe loop en mijn schoenen aan trek. Een jas is niet nodig, het is opzich wel lekker weer voor nederland.

"Ben je klaar?" Vraag ik hem als ik zie dat hij me maar gewoon zit aan te staren. Hij knikt meteen van ja en loopt me achterna de deur uit.

"Zo..... wat was je naam ook alweer?" Vraagt hij me. Gaat hij serieus zo doen?

"Die weet je al. Weet je nog..... gister." Zeg ik op een bitchie toon.

" tegen wie denk jij zo bitchie te doen?" Zegt hij terwijl hij mijn polsen vast grijpt.

"Wie denk jij wel dat jij bent dat jij me vast kan pakken?! Laat me nu los!" Sis ik boos naar hem. Gewoon niet mij aanraken. Plots trekt hij me tegen zich aan waarna hij met ze hoofd richting mijn oor gaat.

" ik ben diegene die heel jou leven gaat veranderen schatje, let maar op." Fluisterd hij in mijn oor. Als hij me los laat loop ik gelijk weg.

Ik deed mijn best om zo snel mogelijk richting de winkel te lopen want ik wil ook zo snel mogelijk bij hem weg. Ik vertrouw dit allemaal niet. Er is hier iets aan de hand wat totaal niet klopt. Maar ik zou niet kunnen zeggen wat het is.....

Op een begeven moment kijk ik niet goed naar de grond waardoor ik over een losse steen heen struikel. Ik bereide me al voor op een harde klap maar die klap gebeurde niet. Ik voelde twee armen die mij bij mijn middel vast heeft gegrepen. Hij helpt me om rechtop te staan waarna ik direct zijn handen van me afsla.

"Uhm.. dankje." Zeg ik zacht waarna ik verder loop zonder hem een blik te gunnen. Ik weet gewoon dat hij nu met een grijns daar staat.