Is dit mijn mekteb?

Deel 7

*zouden jullie aub dit boek willen promoten?dat zou ik namelijk erg waarderen! Als je terug promotie wilt kan je me altijd een pm sturenx*

"zo hebben jullie twee het uitgepraat?" Vraagt zijn moeder ons als de woonkamer in stappen.

"Ja tante, alles is in orde." Zeg ik met een gemaakte glimlach. Niks is in orde. Maar ik hou me mond maar.

"Ja toch. We zijn weer maatjes." Zegt Yassine terwijl hij zijn arm om me schouder heen slaat. Zo onopvallend mogelijk probeer ik zijn arm van me af te duwen maar jammer genoeg is die poging mislukt.

"Dat zijn we zeker." Zeg ik terwijl ik hem aan kijk. Ik merk via mijn ooghoek dat Samir ons op een hele aparte manier zit aan te staren.
Maar waarom?

twee weken later

Ik heb me verslapen. En niet zo een beetje ook.
Om 7:30 vertrok mijn bus al dus dat is niet eens meer mogelijk aangezien het nu al 7:49 is.

Ik ren snel de badkamer in waar ik een korte douche neem om mezelf een beetje goed wakker te maken waarna ik de eerste beste outfit uit me kast trek dat bestaat uit een veel ste grote zwarte blouse/shirt en een spijkerbroek. Ik kam heel snel mijn haar door maar als ik zie dat het een waardeloze poging is besluit ik om het in een lage knot te doen met twee plukjes voor los.

Als ik op de klok kijk zie ik dat het ondertussen al 8:03 is. Dat word dus de fiets uit de schuur halen en hopen dat ik maar op tijd ga komen. Ik doe mijn moeders deur open om de sleutels te pakken als ik haar zie slapen. Echt een schatje ook.

Ze is vandaag vrij dus ik ga haar ook maar niet wakker maken. Ik pak heel voorzichtig de sleutels, waarna ik de kamer deur weer sluit en richting de schuur loop. Als ik daar aan kom kan ik wel huilen. Blijkbaar is de band van me fiets leeg, dus dat betekend dat ik moet gaan lopen. Dat ga ik dus never nooit halen.

Ik besluit om mijn oordopjes maar in te doen en muziek op te zetten. Zo word de reis toch wat korter in gedachte.

Ik zet het nummer: Replay- Iyaz aan en begin zachtjes mee te neuriën. Normaal gesproken ben ik niet iemand die veel naar engelse muziek luisterd. Absoluut niet, maar ik heb één playlist op me telefoon staan die vol staat met van die oude feest liedjes om het zo maar te noemen.

"Shawty's like a melody in my head. That I can't keep out. Got me singin' like. Na na na na everyday . It's like my iPod's stuck on replay
Replay"begin ik mee te zingen met de tekst.

Opeens hoor ik hard getoeter achter me wat ik zelfs door mijn muziek heen hoorde. Ik draai me snel om om te zien welke mislukte wezen zo hard begint te toeteren zo vroeg in de ochtend.

En natuurlijk is er maar één wezen zo mislukt om dat te doen. Yassine......

"Yasmina, waarom ben je lopend? Je weet dat je zo nooit op tijd in de klas gaat zijn." Zegt hij lachend. Waarom is hij blij in de ochtend?

"Nee joh. Dat had ik nog niet door. Ik had me verslapen voor de bus. Dus nu ben ik aan het lopen." Zeg ik terwijl ik verder begin te lopen. Ik hoopte dat hij weg zou rijden maar jammer genoeg blijft hij langzaam naast me rijden.

"Stap in." Zegt hij plotseling tegen me. Ik kijk hem verbaasd aan.

"Wat?" Vraag ik.

"Je hoorde me toch? Stap in."zegt hij terwijl hij de deur open maakt voor me.

"Nee dankje. Ik kan zelf wel lopen Yassine. Maar toch bedankt voor het aanbod." Zeg ik met een gemaakte lach  naar hem.

"Yasmina, ja stapt nu in of ik kom je halen." Zegt hij dreigend. Oowh shit. Maar ja, ik ben Yasmina niet als ik er niets tegen in zou brengen.

"Doe even normaal. Ik stap voor geen miljoen jou auto vrijwillig in." Zeg ik uit de hoogte.

Ik hoor geen reactie van zijn kant komen. Het enige wat ik hoor is een auto deur die open gaat. Klaar, ik ben er geweest.

En ik had nog gelijk over. Opeens word ik de lucht in getild en de auto in gezet.

"Yassine! Gore klootzak, laat me gaan." Zeg ik als hij de auto deur dicht doet en op slot. Hij negeerde me volkomen terwijl hij de weg naar school vervolgde. Misselijk mens dat hij is. Wie denk hij dat hij is dat hij mij zomaar mee kan sleuren naar zijn auto.

Na een lange tijd stil te zijn geweest- Eigenlijk maar 2 minuten maar oke- begint hij met praten.

"Je ziet er leuk uit." Zegt hij terwijl hij zijn ogen niet van de weg haalt. Waar komt deze opmerking opeens vandaan? Heel apart dit, maar oké.

"Uhm bedankt." Zeg ik aarzelend. Ik weet niet waar dit namelijk op slaat in mijn ooghoek zie ik dat hij een grijns op zijn gezicht heeft gekregen.

Na ongeveer 5 minuten in stilte te hebben gezeten komen we eindelijk op de parkeerplaats van school aan. Ik stapte gelijk uit maar Yassine pakte mijn hand vast.

"WAcht." Was het enige wat hij zei nadat hij me weer los liet en de deur achter zichzelf dichtdeed. Zodra hij bij mij aan kwam deed hij mijn deur open en pakte direct mijn hand weer vast.

"Uhm yassine, zou je dat kunnen laten?" Vraag ik hem voorzichtig. Heb namelijk geen zin in een gekke uitbarsting van hem.

"Wat?" Vraagt hij verward , maar zodra hij opmerkt dat ik naar onze handen kijk laat hij me direct los. Ik maak nog snel een geluidje dat een bedankje moest voorstellen.

Zo liepen we zwijgend richting onze klas totdat we voor de deur stonden.

"Yasmina?" Zegt hij op een vragende toon.
"Ja?" Vraag ik terug. Hij lijkt eerst te aarzelen voordat hij een stap neemt maar....

Hij duwde me met me rug tegen de muur aan en kwam zelf voor me staan. Beide armen naast mijn gezicht geplaatst  en mijn benen geklemd tussen de muur en zijn lichaam. Hij kwam heel dichtbij met zijn gezicht.... gevaarlijk dichtbij.

"Y-y-yassine?" Vraag ik benauwd. Ik weet niet waarom maar ik krijg het echt heel benauwd nu.

"Stt schatje, zeg maar niks meer...."