Not Alone [Jaehyungparkian]

{6}

"Hey! Seni gördüm!"

Bana doğru koşan Jae'yi görünce telefonu kapadım.

"Selam!"

Gülümsedim ve selam verdim bende.

"Selam, nasılsın?"

Derin bir iç çekti. Dün yorulmuş olmalıydı...

"Yorgun."

Omuzlarımı düşürdüm.

"Keşke gelmeseydim bugün, dinlenirdin sende."

Başını hızla sağa sola salladı.

"Hayır öyle düşünüp de üzme kendini. Hem evde takılacağımız için dinlenmiş de olacağım."

Başımla onay verdim.

"Pekala..."

Arkama geçip omuzlarından tuttu ve beni ileri doğru yönlendirmeye başladı.

"Evimin yolunu iyi ezberle Brian!"

"Pek lazım olacağını sanmıyorum ama..."

{...}

"Evet, burası da benim çöplüğüm işte."

Ayakkabılarımı çıkarırken kısaca evin girişine göz attım. Tek kişilik bir ev olduğu daha girişinden bile belli oluyordu. Sağ tarafta bulunan askılık ve ayakkabılık dışında boştu.

"Sadece iki odam var bu yüzden çok bir şey beklemesen iyi olur. "

Gülümsedim ve doğruldum.

"Önemli olan huzurlu olması, bizim evimizde tonlarca oda vardı..."

İstemeden söylediğim şey üzerine ikimizde bir süre sessiz kalmıştık. Sonra gelen miyavlama sesiyle ikimizde bakışlarımızı yere indirmiştik.

"Merhaba kızım!"

Jae, ayağına sürtünen kediyi görür görmez eğilmiş ve kucağına almıştı. Kedi beklediğim gibi garfielda benzemiyordu. Nedense öyle bir kedi hayal etmiştim. İsminden dolayı olmalıydı. Ama bu kedi siyah beyaz normal bir kediydi işte. Sevimliydi.

"Sana bahsettiğim kişiyi getirdim."

Kedi yüzünü bana çevirmişti, dediklerini anlarmış gibi.

"Anlattığım kadar varmış değil mi?"

Bir adım Jae'ye yaklaşıp elimi yüzünü bana çevirmiş olan kedinin boynuna atıp okşamaya başladım.

Ardından kediye biraz daha yaklaştım, tüylerini okşamak hoş hissettirmiş-
Ayrıca ne? Cidden beni kedisine mi anlatmıştı?

Hızla başımı kaldırdım ve ona baktım şaşkınlıkla.

"Beni kedine mi anlattın?"

Başını salladı.

"Chicken benim sırdaşım, her şeyi anlatırım ona. O da kimseciklere söylemez bana tavsiyelerde bulunur. Değil mi?"

Kediyle arasında böyle bir ilişki olması oldukça sevimli gelmişti. Eskiden hep bi hayvan sahiplenmek isterdim. Anne babam izin vermezdi tabii. Hayvanlar onlar için birer mikrop yuvasıydı. Bana değer verdiklerinden değil, kendileri mikrop kapmaktan korkuyordu.

Komik.

"Ayakta çok dikildik, içeri girelim."

Ondan uzaklaştım, sanki biraz fazla yaklaşmıştım... Farkında bile değildim.

"Kedileri sever misin?"

"Evet, eskiden bir hayvan sahiplenmeyi çok isterdim. Ama şartlar el vermedi tabii."