Soğuk | Yarı Texting

4. Bölüm

Medya: Lina Acar 🔥

İyi okumalaarr 💗

❄❄❄

Bakışlar üzerimdeydi, her zamanki gibi üzerimdeydi ama ben kimseye bakmıyordum, bakmak istemiyordum. Normalde takılmayacağım bir şeye takılmıştım. Biri bana bir şeyler yazıyordu ve sanki bilmece çözermiş gibi bununla uğraşıyordum. Hem de hiç vaktim yokken.

Gözlerimi devirerek bacak bacak üzerine atıp sandalyeme yaslandım. Bilinmeyen numaradan yazan o çocuk, Beren adında bir kızla arkadaş olmamı istemişti ve öğrendiğime göre Beren, 11/C sınıfında olan sessiz sakin bir kızdı. Aynı geçen seneki ben gibi. Bu tesadüf olamayacak kadar planlıydı ve bu beni daha da sinirli biri yapıyordu.

"Cidden o kızla konuşacak mısın? O değişik. Baksana, kantinde bile kitap okuyacak cinsten biri. Hem yalnız başına oturuyor ve okul pantolonu düşük bel." Eda iğrenir bir sesle birkaç masa ilerimizdeki kıza baktı. Beren, o kızdı.

Çevremdeki insanların nasıl insanlar olduğunu bilmediğimi sanıyordu ama biliyordum. Beni sevmediklerini ama Barış için katlandıklarını biliyordum. Çünkü bir şekilde spot ışıklarının altına geçmiştim, geçmiştim ve onlar da yanımdayken ışığımdan yararlanıyorlardı. Çıkar ilişkisiydi, bu yüzden yan yanaydık.

"Ne giydiği ya da ne yaptığı umurumda değil. Konuşmak istiyorum ve konuşacağım. İtirazın mı vardı?"

Dik bakışlarımı Eda'ya çevirdiğimde gözlerini kaçırdı. İçinden bana küfürler ettiğini biliyordum ama yüzümdeki o alaycıl gülümseme silinmemişti. Maskem, bir daha çıkmamak üzere takılmıştı yüzüme ve ben halimden memnundum. Sadece bana yazan o çok bilmiş kişiyi bulup haddini bildirmek istiyordum. Biri dedi diye maskemi sökecek değildim.

"Sen ne yapacağını bilirsin ta-"

"Bilirim." Cümlesini yarıda kesip ayağa kalktım ve çevremdeki birkaç kişi bana baktı. Aldırış etmedim çünkü alışmıştım. İlgi üzerimdeydi, birinciydim, hırslıydım ama hiçbir şey yetmiyordu. İnsanlar beni sevdiğinden değil de düşeceğim anı görmek için beni izliyordu ama hayır, düşmeyecektim. Bana çelme takmaya çalışan her kişiyi acımasızca yolumdan çekecektim.

Çekmek zorundaydım.

Siyah, kırmızı kareli okul eteğimi hafifçe düzelttim. Okul formasının üstünü giymek yerine bedenime yapışan siyah bir bady giymiştim. Ayaklarımda siyah, topluklu botlarım vardı ve her adım attığımda ses çıkartıyordu.

Gözler üzerimdeyken tek başına oturan Beren'in yanına ilerledim ve ellerimi boş sandalyenin üzerine koyup hafifçe ona doğru eğildim. Bana yazan kişi şu an burada olmayabilirdi ama eminim arkadaşları beni izliyordu. Bu yüzden kantinde kızı bulmak daha mantıklıydı. Sezgilerim açık olduğu için birinin dikkatle beni izlediğini anlayabilirdim.

Beren, kulaklığını çıkarıp bakışlarını bana çevirdi. Beklemediği için anlamsız bakışlar atıyordu ve içten içe benden çekindiğini, gözlüklerinin ardından görebiliyordum.

"Sandalye boş," dedi sesini bulduğunda. Güldüm ve ona bakmayı kesip elimin altındaki sandalyeyi çekip tam karşısına oturdum. Bunu beklemediği için gözleri hafifçe açılmıştı.

"Seninle konuşmam gerekiyor." Gözlerimi tekrar ondan çekip kısaca kantinde gezdirdim. Daha çok kişi yoktu ama ileride futbol takımından iki çocuğun bizi izlediğini fark ettim.