Soğuk | Yarı Texting

FİNAL

19.05.2021 Çarşamba 🥺😭💔

Bölüm şarkıları: Emre Aydın - Sen Beni Unutamazsın

Lord Huron - The Night We Met

(Not: Kitapta zaman hakkında büyük bir hata yapmışım. Bütün olanlar 2018 Şubat ayında gerçekleşiyor. Bunu bilerek okursanız daha iyi olur.)

İyi okumalar 💙❄

❄❄❄

Gözümün önünde dönüp duran sahneler hayal miydi yoksa gerçek miydi çözemiyordum. Kulağıma dolan çığlık benim çığlığımdı ama ağzımı açmadan nasıl çığlık atabiliyordum? Bilmiyordum, kulağımdaki çığlığım asla gitmeyecekmiş gibiydi.

Ne olduğunu kavrayamıyordum. Hiçbir şey göremiyor, kendimi simsiyah bir zeminde, buzların içinde yatıyormuş gibi hissediyordum. Ne acı ne de başka bir şey vardı. Boşluktaydım ve yapayalnızdım.

Çığlıklarıma yeni bir şey eklendi: 'bip' sesleri. Karanlığın içinde öylece yankılanan sesime boğuk, kısık bip sesleri eklendi...

O an aslında gözlerimin kapalı olduğu ve o yüzden uçsuz bucaksız karanlığın içinde yattığımı fark ettim ama titreyen göz kapaklarımı aralayıp burnuma yeni yeni dolan hastanenin o garip kokusuna uyanmak istemiyordum.

Zihnimdeki siyahlık yavaş yavaş yerini gri ve beni yok edici anılara bırakırken titreyen göz kapaklarıma yaşların dolduğunu hissediyordum. Son hatırladığım şey bir el silah sesi ve boğazımı kopartırcasına attığım çığlıktı. Ben vurulmamıştım ama bedenimin yanına, kanlar içinde yığılan onu görünce vurulmaktan beter olmuştum.

Uyanmam lazımdı. Uyanıp ona bakmam lazımdı.

Adeta birbirine yapışmış göz kapaklarımı sanki dünyanın en ağır şeyini kaldırıyormuş gibi güçlükle araladığımda gözüme gelen fazla ışık yüzünden bir saniye bile açık tutamamış, tekrar kapatmak zorunda kalmıştım. Bedenimdeki hissizlik yavaş yavaş giderken kulağımdaki çığlığımın yerini odayı kaplayan bip sesi doldurmuştu.

Zihnim tamamen açılmış, bedenim de minik kıpırtılarla uyanmaya çalışıyordu. Şimdi tek yapmam gereken gözlerimi açıp onu bulmaktı.

Tekrar gözlerimi açmaya çalıştığımda bu sefer aydınlık odanın gözümü almasına izin vermemiş ve ışığa alışana kadar karşımdaki soluk mavi, ruhsuz duvara bakışlarımı dikmiştim. Kulağıma dolan bip sesleri, benim yaşadığımın kanıtıydı ama ben bunu duymak istemiyordum. Bu sesi duymak istemiyordum.

Ağrıyan bedenimi boş verip gözlerimi odanın içinde gezdirdim. Tam karşımda olan bir televizyon, yan tarafımda koyu gri iki kişilik bir koltuk ve yatağımın baş ucunda olan aynı koltuk gibi gri sandalye. İlk dikkatimi çeken şey bunlardı ama o kadar umurumda değildi ki diğer şeylere bakmak yerine başımı yastıktan kaldırıp doğrulmaya kalktım.

"Ah." Hissettiğim ağrıyla başımı tekrar yastığa bırakırken ellerimi ağrının kaynağı olan kasıklarıma götürüp bastırmıştım.

Her şey bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçerken hislerimi kaybetmiş bir şekilde üzerimdeki yorganın açıkta bıraktığı yerden bedenimdeki hastane kıyafetine bakıyordum. O sıra, burnuma solunum için bir şeyler taktıklarını fark etmiştim ve sağ elimin üzerinde de serum takılıydı.