Anonim: Şıpsevdi (TAMAMLANDI)

The 22.

07.07.2019

Her şeyin bittiği tarih. Canım kendim. Yolun açık olsun. Her zaman mutlu ol

***

Yalnızlığın her türlüsü kötü ama gecelerde bir başka yalnız kalıyor be insan! ~ By Yazar

*

"Bu şarkı... Ne kadar da sen değil mi? Ne kadar da biz. Her dinlediğimde aklıma geliyor. Çok... Çok güzel hissettiyriyor." dedi kısık ve boğuk sesilye. Lavinia tam arkasında duruyordu. "Nereden bildin burada olduğumu?" diye sordu düz ses tonuyla.

"Artık kokunu tanıyorum. Eskiden daha güzel kokardın ama şimdiki kokunda güzel. " Lavinia öne doğru gelerek karşısına geçti ve banka oturdu.

"Buraya çıktığım her gece geliyorsun değil mi? Her gece seni hissettim burada ama gitmemen için sessiz kaldım." Lavinia kaşlarını kaldırdı. Evet! İyileştiği ve hastane bahçesine çıktığı her akşam Lavinia sessizce onu izler iyi mi diye bakardı.

"Vicdan azabı." dedi sessizce. Can burnuna takılı olan tüpü sıkılaştırarak başını salladı.

"Hangi ara bu duruma geldik biz?" diye sordu Can. Lavinia histerik gülüş attı. Canı yanmıştı.\

"İlk başta gerçekten çok üzülmüştüm Can. Ama şimdi bakıyorumda, üzülmem gerekmiyor ha? Yaşattıklarını yaşıyorsun sonuçta?!" Lavinia düz bir ifadeyle tek kaşını kaldırarak ona baktı. Can gülümseyerek karşılık verdi.

"Yaşadıklarının hiç birini sana ben yaşatmadım Lavinia, bilirsin sana zarar değmesine ölmeyi tercih ederim. Bu yüzden için yanıyor. Seni asıl acıtan bu. Asıl bu incitiyor seni. Biliyorsun çünkü, sana asla zarar vermeyeceğimi, benim suçum olmadığını biliyorsun." Lavinia nefretle ona baktı.

"Senin suçun. Senin suçun yüzünden ben hıçkırarak her gece ağlardım. Şimdi yine her şey senin suçun ve ben öylesine yorgunum ki artık ağlayamayacak kadar kırıldım." Can sakin tavrını koruyordu. .

"Elbette, sütten çıkmış ak kaşığım demiyorum. Sana vakti zamanında lüzumsuz dedikodu yayarak en büyük kötülüğü ben yaptım. Ama güvendim kendime. Biliyordum çünkü. Seni de en iyi ben korurdum."

"Ama koruyamadım." Diye Lavinia bakışlarını kaldırarak Ay'a dikti. Can hiç bir şey demeden sessice duruyordu.

"Hastanedeyken...." Diye konuşmaya başladı zar zor. "...en korktuğum şey gecelerin erken gelmesiydi. Her an berbattı. Ama yanımda olan birileri vardı en azından. Doktorlar, hemşireler... Gündüz vakti tüm söyledikleri 'biz senin yanındayız. Iyileş. Seni yanlız bırakmayacağız.' olurdu. Sonra ne olurdu biliyor musun?" Diye nefesini sessizce dışarıya verdi.

"Sonra akşam olurdu. Mesai saatleri biterdi. Her kes tıpış tıpış evine giderdi. Bana 'yanındayım' diyen kimse kalmazdı. Ama ben... Ben yine bir başıma kalırdım. Tıpkı korktuğum gibi. Çünkü onların aksine benim gidecek bir yerim olmazdı. Akşam yemeğinde olmam gereken bir yuvaya sahip değildim. Işte o zaman aynı senin gibi bahçeye çıkar Ay'a bakardım."

"Güneş gittiği için rahatça dışarıya çıka biliyordu geç saatlerde. Öylece konuşurdum onunla. Güneşi çekiştirirdik. Bilirsin onun haraketleri de... Şov bence." Can gülümsedi.

"Biliyorum en çok sen incindin. En çok sen acı çektin ama. Bir insan hiç mi değişmez? Hala aynı kalbe sahipsin." Lavinia elini istemsizce karnına götürdü.

"Ölmeme bile izin vermedin. Ne kadar da bencilsin Cancağızım." Can gözlerini Laviniadan ayıramadı. "Ölmemen gerek Lavinia. Ölemeyecek kadar güzelsin."

"Sırf güzelim diye ölmemi istememen. Ne bileyim biraz..." Konu değiştirme çabası. Can bunu nerede olsa tanîrdı.

"Ben gitsem iyi olacak." Lavinia ayaklandı. Can istemsizce üzgün bir şekilde ona baktı. Şimdi anlıyordu. "Seni anlıyorum" diye avaz avaz bağırmak istiyordu Laviniaya. Söylediklerini harfi harfiye anlıyorum demek istiyordu fakat sadece sesli bir şekilde yutkunmakla yetindi.

"Korkuyorum." Lavinia bir kaç adım atmadan durdu. Geriye dönerek Cana baktı. Nefes almakta zorlandığı için sesi boğuk çıkıyordu.

"Anlamadım, neden?" Lavinia alt dudağını ısırdı.

"Yalnız kalıyorum çünkü. Hayatta en çok korktuğum şey yalnızlık biliyorsun. Şimdiye kadar en azından yanımda vakit geçireceğim, aklımı dağıtacağım insanlar vardı. Ama şimdi özüme döndüm. Şimdi gardımı indirdim ve yapayalnız kaldım. Bir tek sen kaldın sanıyordum. Şimdi sen de gidiyorsun. Demin dedin ya, geceler bir başka yalnız kalıyor insan diye. Haklısın, yalnızlığın her türlüsü kötü ama gecelerde bir başka yalnız kalıyor insan be!"

"Üzgünüm Can. Ama bunu yapamazsın. Daha dün başka birinin saçlarını okşuyordun. Başkasının saçlarını okşayan elini bana uzatamazsın." Can hiçbir şey demedi. Lavinia arkasına bile bakmadan uzaklaştı. Kendini tebrik ediyordu. Kanmamıştı. Kanmayacaktı. Olmayacaktı.

********

13.07.19

23;43

İzmir, Türkiye

**********