Τι κι αν είπε σ'αγαπώ;

▪Capiluto 6▪

Ξύπνησα σε ένα δωμάτιο.Οχι το δικό μου.Ασπροι τοίχοι και εγώ ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι με άσπρα σεντόνια.Νοσοκομειο.

Η Clara  καθόταν δίπλα μου.Ειχε αποκοιμηθεί. Κοίταξα το ρολόι.7:30.Ένα flash back μου ήρθε στο μυαλό από τα χθεσινά μαντάτα.Οι γονείς Μου....Μπορεί να ήταν αυστηροί αλλά τους αγαπούσα. Νοιαζόταν για εμένα άμα και δεν το έδειχναν πάρα πολύ.

Έπιασα το χέρι της Clara όταν άρχισα πάλι να κλαίω.Ξυπνησε και με κοίταξε με τα κόκκινα μάτια της. Πρέπει να έκλαιγε όλη την νύχτα. Μπορεί η κατάσταση της να ήταν χειρότερη με τους γονείς μας, αλλά πάντα τους αγαπούσα και αυτή. Άλλωστε για αυτό άργησε να φυγει απο το σπίτι.

《Καλημέρα....》είπε με την πρωινή φωνή της

《Ελπίζω να είναι....》είπα και κοίταξε προς το παράθυρο.

Ήταν 9:00 και πήρα εξιτήριο. Δεν είχα κάτι απλά μου έπεσε η πίεση απότομα και ήθελαν να μου κάνουν λίγες εξετάσεις. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο με την Clara και απλά καθίσαμε για λίγο μέσα αμιλητες

Η Clara έβαλε το πρόσωπο της στα χέρια και άρχισε να κλαίει σπαρακτικά. Το κρατούσε όλη την ώρα αλλά δεν ήθελε να με στεναχωρισει . Δεν την σταμάτησε.  Ήξερα πως το χρειαζόταν. Της έτριβε την πλάτη και και χάιδεψε τα μαλλιά της.

《Δ-δεν ξ-ξέρω άμα μ-μπορώ να το χειριστώ α-αυτο...Εσύ έστω ζούσατε μαζί πριν αυτοι.....Ενώ εγώ είχα μαλώσει μαζί τους.》 είπε λίγο εκνευρισμένη.

《Clara δεν έφταιγε εσύ δεν ήξερες τι θα συμβεί...κάνεις δεν ήξερε.. το  μόνο που ξέρω είναι πως πρέπει να μείνουμε ενωμένες 》είπα ενώ δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα μου.

Ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε σπίτι
Η Clara θα ξενοικιαζε το δωμάτιο της και θα ερχόταν να μείνω με εμένα. Φτάσαμε στο σπίτι και η Clara έτρεξε στο δωμάτιο της και έκλεισε την πόρτα.  Μου είπε πως ήθελε λίγο χρόνο μόνη της και έτσι την άφησα.

Κοίταξα το ρολόι. 9:45. Θυμήθηκα την συνάντηση μου με το κ.Evans . Ήθελα να μιλήσω σε κάποιον αυτήν την στιγμή.  Πήρα την τσάντα μου και πήγα στην βιβλιοθήκη.

Ήταν εκεί και με περίμενε είχε ένα σωρό βιβλία δίπλα του. Πρέπει να ήταν Φυσικής. Ένιωσα το στομάχι μου μα γίνατε κόμπος. Πάλι αυτό το χάσω αίσθημα .Πήγα και έκατσα μαζί του. Ξαφνιάστηκε στην αρχή γιατί δεν με είχε δει να μπαίνω μέσα.
《Καλημέρα! Marisa τι σου συνέβη?》είπε και ήρθε πιο κοντά μου

Δεν είπε κάτι απλά κοίταξε τα μπούτια μου και άρχισα να κλαίω σιγανά. Πριν καν το καταλάβω βρισκόμουν στην αγκαλιά του Nicolas . Ένοιωθα όμορφα εκείνη την στιγμή και καποιουβειδους ασφάλεια.Με έσφιξε πιο πολύ όταν άρχισα να κλαίω περισσότερο.
《  Γλυκιά μου ,πες μου τι έγινε? 》

Εγώ απλά τον κοίταξα με τα μουσκεμενα μου μάτια. Πήρα μια ανάσα και άρχισα να του λέω τι έγινε.

Ύστερα από λίγο όταν του είπα τα πάντα από την κατάσταση στο σπίτι τον τελευταίο καιρό μέχρι και το ότι είδα τους γονείς μου νεκρούς αποφασίσαμε να πάμε να περπατήσουμε. Είπε πως ο αέρας θα μου έκανε   καλό.  Και εγώ το πιστεύω αυτό. Βγήκαμε έξω στο πεζοδρόμιο. Με κρατούσε από τους όμως με το ένα χέρι και με το άλλο κρατούσε μια σακούλα με βιβλία.

《Marisa μου μπορείς να με εμπιστεύεσαι και άμα χρειαστεί κάποιον να μιλήσει θα είμαι εδώ. Έχω και έναν γνωστό ψυχολόγο που μπορώ να σε πάω άμα θες . Μπορώ να μιλήσω και για την αδέρφη σου σε κάποιο κάλο  κολέγιο για να περνει έναν ικανοποιητικό μισθό...》

《Γιατί τα κάνετε όλα αυτά ?》 Είπα χωρίς να σκεφτώ πόσο αγενής ακουγομουνα.

《Ξέρεις ότι τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για εσένα....Δεν ξέρω τι είναι αλλά μου αρέσει να σε βλέπω στο μάθημα και να περνάμε χρόνο μαζί.....》είπε και έτριψε το σβέρκο του φανερά ντροπιασμένος

《Και εγώ έτσι νοιώθω 》είπα και τον κοίταξα στα καφέ του μάτια. Δεν τα είχα προσέξει πιο παλιά αλλά ήταν πολύ όμορφα...

Άρχισε να γέρνει προς το μέρος μου και αντί να αποτραβηκτω κάθισα εκεί ακίνητη

Σε λίγο τα χείλη μας ήταν ενωμένα