Τι κι αν είπε σ'αγαπώ;

♥️

Μαρίζας POV

Νοιώθω να πνίγομαι. Δεν Έχω οξυγόνο. Ακούω τους δείκτες ενός ρολογιού να τρέχουν. Αυτός Ο ήχος με ζαλίζει. Ξαφνικά Δεν μπορώ να ανασάνω. Νοιώθω ένα πόνο στην καρδιά. Τόσο μεγάλο που απλά....πέφτω. Μια ανδρική φιγούρα με σηκώνει. Είναι ο Νίκος. Φοράει ένα άσπρο σακάκι και έχει φτερά αγγέλου. Δεν μπορώ άλλο νοιώθω τα μάτια μου κλείνουν και είναι σίγουρη πως ήρθε το τέλος....

Πετάγομαι από το κρεβάτι μου. Ήταν Ένας εφιάλτης. Βλέπω πολλούς τελευταία . Ειδικά με τον Νίκο. Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Πάντα βλέπω ότι είμαι κοντά στον θάνατο και πάντα ο Νίκος στο τέλος με σώζει. Λες να σημαίνει κάτι αυτό.?

Πήγα στο μπάνιο και έπλυνα το πρόσωπο μου. Ήμουν χλωμή. Έβαλα λίγο μεικ απ για να φαίνομαι λιγότερο σαν φάντασμα και πήγα κάτω στο σαλόνι. Ήταν η κλαρα εκει. Μ-μαγειρευε?!

"Καλημέρα.. "είπα σοκαρισμένη και έκατσα σε μια καρέκλα

"Καλημέρα αδερφούλα !"

Έμοιαζε διαφορετική. Είχε βαφτεί φορούσε ωραια ρούχα και ήταν ο παλιός καλός εαυτός της....

"Πώς νοιώθεις? "

"Αρκετά καλά..."

"Σίγουρα?"

"Ναι. Βαρέθηκα να κλαίω για κάτι που δεν θα αλλάξει...Πρέπει να ζήσω την ζωή μου..."

"Έτσι σε θέλω "

"Θα σε πάω στο σχολείο. Θέλω να δω και τον Νίκο "

"Εμ δεν χρειάζεται !"

"Γιατί ??"

"Κάτσε ξεκουράσου λίγο "

"Έλα μικρή μην αγχώνεσαι! "

"Τι εννοείς? "

"Εννοώ που θα σε πάει στο σχολείο η τρελή αδερφή σου.. ξέρω τι φήμες κυκλοφορούν για εμένα.Αλλα είμαι καλά τώρα! "

"Δεν το είπα για αυτό...."

"Λοιπόν φάε τις κρέπες που έκανα και πάμε "

-

Πλέον βρίσκομαι έξω από το σχολείο με την Κλάρα. Πολλοί μας κοιτάνε αλλά δεν δίνω σημασία. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να έρθει η Κλάρα για να μην δει τον Νίκο. Δεν ξέρω ντρέπομαι κάπως...

"Λοιπόν μικρή κατέβα,βρες τους φίλους σου και εγω θα πάω στο Νίκο "είπε η Κλάρα και βγήκε αρων αρων από το αυτοκίνητο

Δεν ξέρω τι την έπιασε...

Κατεβαίνω και εγώ, περνώντας την τσάντα μου στον ώμο.