Нэрийг нь сонсоод л, зургийг нь хараад л шууд зүрх баздаг кино байдаг даа.
Бүр үнэхээр нэг ч үйл явдлыг нь санахгүй байгаа ч нэрийг нь сонсоод л шууд бүр үнэхээр гунигтай санагддаг.
Зүрхэнд шингэсэн намар (Autumn in my heart)
Асгартал уйлсан. Дахиад үзсэн. Дахиад л асгартал уйлсан.
Юу нь тийм гунигтай вэ гэж үү? Гол дүрийн эмэгтэйд хорвоогийн хамаг зовлонг үүрүүлсэнд биш. Хорт хавдар тусаад үхэх нь бүр ч биш.
Хамгийн гунигтай хэсгүүд нь эхний ангиуд дээр гардаг бага насны үйл явдлууд.
Олон жил ээж гэж дуудсан хүн нь төрсөн ээж нь биш. Тэглээ гээд төрсөн ээжийгээ мэдэхгүй царайлаад амьдаръя гэхээр хүн чанар нь зулгаагаад. Эцсийн мөчид тэдэнгүйгээр амьдарч чадахгүйгээ ухаараад араас нь хичнээн гүйсэн ч амжиж чадалгүй уйлаад хоцордог хэсэг бүр зүрх минь тэсэхгүйнээ гэмээр л байсан.